Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Vannacht de eerste echt koude nacht gehad van het jaar. De poezen waren, op een na binnen, maar de honden waren wel gewoon buiten. Ik werd vroeg wakker omdat ik vond dat ik ze snel een warme hap moest voorzetten. Ik kreeg de voordeur bijna niet open. Het leek wel alsof die vastgevroren zat.  De sneeuw die voor de deur ligt is een pak ijs geworden. Het is dan nu ook nog -19! Wel zie ik dat de zon al bijna opkomt, maar het blijft vriezen vandaag. Gisteren hoorde ik in op de autoradio, toch even rustig naar de winkel geglibberd voor de boodschappen, dat het de koudste oudejaarsnacht wordt in 30 jaar! Op het Roemeense tv-nieuws word je op de hoogte gehouden van alle kommer en kwel die de sneeuw en de kou dit jaar weer met zich meebrengt. Het is nu het derde jaar op rij dat wij verslaggevers vanuit af een winderig weiland verslag zien doen van de sneeuw en vooral van de sneeuwstormen waar ze dan middenin staan. Ze vinden het zelf wel mooie beelden, want ze staan er elk jaar weer! Ze ...

Eindelijk beginnen onze nieuwe kipjes (geboren in het voorjaar van 2014) eitjes te leggen. Hele kleine weliswaar (ze komen dan ook uit kipjes die klein van stuk zijn en dit blijven), maar heerlijk. Wel hoorden we dat deze kipjes eieren aan het leggen waren want zodra ze daarmee klaar zijn hoor je ze enorm tokken, maar de eieren bleken steeds onvindbaar in hun hok. Nu had Mircea vandaag ontdekt dat ze eieren leggen in het hok van de duiven. Dit hok zit best hoog in het kippenhok zelf en daar vliegen ze dan eventjes naartoe om een eitje te leggen. Rare beesten! Ik vroeg al aan Mircea of dat niet gewoon duiveneieren zijn, maar die zien er toch net iets anders uit en die zijn ook kleiner van stuk! Op de foto kan je zien wat een enorm verschil, onze kleine kippeneitjes met de eendeneieren. Die eenden leggen wel veel eieren. Toch vind ik die niet zo bijzonder. Het eiwit is zo slijmerig in vergelijking met die van een kippenei. Maar je kan ze prima mixen met kippeneieren voor een heerlij...

Op eerste kerstdag nog buiten in het zonnetje en kijk dit nu.... Weer een pak sneeuw!

Ja, mijn berichtje gaat alweer over het weer! Het is namelijk ongelooflijk, maar na één maand geen spriet zon gezien te hebben, schijnt ie vandaag wel! Heerlijk. Alle ramen open, dekbedden en wasgoed onmiddellijk naar buiten! Jeetje, wat ziet de wereld er dan gezelliger uit. Het ontbreken van de zon voor zo'n lange tijd was zelfs een itempje op het Roemeense televisie journaal! Mensen werden op straat in Boekarest geïnterviewd. Velen vonden het zeer deprimerend dat de zon zolang niet tevoorschijn was gekomen. 'Je moest vooral veel groenten, fruit (vooral bananen) en chocolade eten om niet depressief te worden en sporten en met je huisdieren spelen zou tevens helpen om een sombere gemoedstoestand buiten de deur te houden! Zo'n donkere, zonloze periode hadden ze sinds 1983 niet meer gehad. Uitzonderlijk dus! Maar nu schijnt hij volop. Wederom.... heerlijk! eindelijk weer zonlicht in de woonkamer!

Een prachtig Roemeens liedje van de band Voltaj (spreek uit als Voltage). Dit lied, 'de la capat' ('vanaf het begin') gaat over miljoenen Roemenen die in het buitenland (vooral West-Europa) zijn gaan werken en (vaak) hun kinderen genoodzaakt in Roemenië achter hebben moeten laten en wat dit gemis met de kinderen doet. Ik weet niet of ik het clipje zomaar op mijn blog mag zetten vanaf Youtube, maar in ieder geval verwijs ik er dan naar. Zeker de moeite waard om het te beluisteren en te bekijken. Via Youtube: voltaj, de la capat Hieronder heb ik het liedje 'vrijelijk' en grammaticaal zeer slecht vertaald, maar je krijgt wel een idee waar het nummer over gaat! Als mijn leven een liedje zou zijn Vrolijk, triest, ik zal het toch zingen Geen noot zal ik overslaan In de rivier zou ik zwemmen Tot aan de zee zal ik 'm volgen Ik zal niet stoppen Ik weet dat... Het leven heeft geen 'rewind' knop om terug te halen wat je be...

Extra vroeg in het jaar  jaar hebben we al een pak sneeuw! Toen we het raam uitkeken vanmorgen zagen we een witte wereld! Wat mooie winterplaatjes! Gelukkig hoeven we er niet op uit vandaag.

Ineens is het dan echt heel koud in Roemenië. Al een paar dagen komt het kwik niet boven de -3 graden Celsius uit en volgens de voorspellingen blijft dat nog even zo. IJzig. Waar het natuurlijk echt bibberen voor is, is voor al die dieren die de winter buiten moeten doorbrengen. De vele straathonden en -katten, maar ook onze kleine hondjes en de grote hond Max. Zij leven allemaal buiten. Weer of geen weer, ze liggen buiten. Wel geef ik ze nu wat vaker door de dag heen warm voedsel. Dan heb ik het idee dat ze het lekker warm zal houden en ach, ze warmen zich tevens aan elkaar. De poezen waar ik al eerder over schreef, zijn al helemaal gewend hier binnen. Die zijn de deur bijna niet meer uit te krijgen. Die spinnen heerlijk naast de verwarming. De hele dag liggen die beesten te tukken! Toch willen ze 's avonds nog wel eens de moeite nemen om even hun hoofd buiten de deur te begeven. Waarschijnlijk toch wat jagen?! Vanmorgen zag ik een net aangereden hond op een zebrapad in Ploiesti...

Na enige tijd van afwezigheid, hier weer een berichtje vanaf het Roemeense platteland. Na een fijn verblijf van een dag of negen in Nederland en België zijn we met een rotvaart weer op de Roemeense bodem beland! Jeetje, ik heb serieus nooit zo'n enge landing met een vliegtuig meegemaakt en ook nog nooit zo'n snelle! Het vliegtuig ging op een gegeven moment enorm schudden en ik hoorde de motoren als een wilde loeien. Ik wil niet zeggen dat we echt met de punt recht naar beneden gingen, maar makkelijk tegen mijn rugleuning aanzitten zat er niet meer in. De kinderen vonden het gelukkig helemaal te gek! Absoluut geen angst! Veel mensen om mij heen zaten wel wat onrustig heen en weer te bewegen en een peutertje gilde het uit.Waarschijnlijk last van zijn oren. Dit droeg ook niet echt bij aan een relaxte en ontspannen sfeer! 'Kijk mama, wat zitten we al dicht bij de grond, zei Alina! Gelukkig zag ik door de mist heen dat we wel al op de landingsbaan zaten. Voordat we er erg in h...

Nadat ik een week lang mijn moeder uit Nederland op bezoek had, was het afgelopen weekend de beurt aan mijn oom en tante. Mijn oom moest in Roemenië zijn voor een congres en reisde daarna samen met zijn vrouw door naar Ploiesti. Daar haalden we ze 's avonds van de trein. Mijn schoonmoeder had op Mircea's verzoek een pan met heerlijke 'Sarmala' (roemeense koolrolletjes gevuld met gehakt en rijst) gemaakt die we bij hun aankomst hier opaten. Deze Roemeense specialiteit werd erg lekker gevonden. De eerste dag van hun bezoek hebben we vooral veel bijgekletst in het zonnetje in de tuin en aan het eind van de middag een prachtig klooster bij ons in de buurt bezocht: Het klooster van Zamfira. Ik woon hier al ruim twee jaar en rij ik regelmatig langs dit klooster, maar ik had het nog nooit bezocht. Het is een klooster waar vijfentwintig nonnen wonen. Ze wonen daar alleraardigst. In het midden van het terrein staat een klein, wit kerkje met daaromheen allemaal kleine huisje...

Zo zou ook onze Peppie maandag de 15e september terug naar school gaan. Peppie is al zeventien, maar hij kan nog niet goed lezen en schrijven. Ik begreep dat hij pas een jaar of drie naar school gaat.  Daarvoor ging hij gewoon nooit. Vreemd, maar het komt hier zeker nog voor. Hij gaat niet naar een reguliere school, maar krijgt een paar uurtjes per dag apart les van een lerares. Hij liet hij ons weten dat hij met de juf moest gaan praten over zijn lesrooster. Hij zou twee of drie dagen per week naar school moeten. De rest van de tijd zou hij graag bij ons willen blijven werken. 'Het zou geen problemen met haar opleveren', verzekerde hij ons. Zij was een heel relaxte juf. Zelfs op zondag wilde Peppi wel komen werken. Dat viel natuurlijk even te bezien. Wellicht een keertje, maar dat zou geen schering en inslag moeten zijn. Wij willen op zondag misschien ook eens beetje rust en wellicht wat anders doen dan alleen maar met onze handen in de aarde! Wij waren natuurlijk blij m...

Zomaar wat foto's van de afgelopen tijd op en rond ons terrein: een kudde schapen de eerste boontjes uit de tuin druk bezig met het dierenverblijf voor de winter in gereedheid te brengen onze Peking en Franse eenden een bloem van een prei

Na bijna drie maanden vakantie gehad te hebben is de school dan echt begonnen. Maandag de vijftiende september was het een dag om iedereen weer te treffen na de vakantie, om te weten waar je klaslokaal is voor het komende schooljaar en om schoolboeken in ontvangst te nemen. Vooral om geld te betalen voor de schoolboeken, want die zijn hier niet voor niets op de lagere school (er moet veelvuldig diep in de buidel getast worden voor schoolspullen!). Om 9 uur werden we verwacht op het schoolterrein alwaar we welkom werden geheten door de schooldirecteur. Hoewel hij door een microfoon sprak was er werkelijk niets van te verstaan en daardoor luisterden er helemaal niemand, wat ik redelijk gênant vond. Daarna was het de beurt aan de priester van het kleine stadje. Samen met twee hulpjes droeg hij een mis voor. Dat is hier een gewoonte! Ik weet niet hoe het kan, maar dit was wel goed te verstaan. De priester sprak gewoon wat harder door de microfoon denk ik zomaar! Zelfs hier was...

Je voelt alweer dat de kou in de lucht hangt. Overdag is daar gelukkig niets van te merken, gisteren nog zo'n 30 graden, maar 's ochtends is het al flink fris. De natuur verandert al zichtbaar van kleur. De zomer loopt echt op zijn eind. Nog twee weken te gaan en dan staat voor de kinderen alweer het nieuwe schooljaar voor de deur. Gisteren in Ploiesti bij de grote supermarkt nieuwe en nette schoenen voor de kinderen aangeschaft. Gabriel wilde zelfs nog twee nieuwe stropdasjes hebben voor zijn schooltenue. In het nieuwe schooljaar zal hij toch elke dag in een pakje naar school moeten. Zwarte broek, wit overhemd met dasje en een colbertje! Ik was alweer vergeten op wat voor schoeisel ze voor de vakantie naar school gingen. Dat vergeet je snel nadat je een zomerlang op alleen maar slippers en sandalen loopt! De kinderen, en dan vooral Alina, hebben een bak met huiswerk meegekregen voor de zomervakantie. Deze duurt dan ook heel erg lang, maar om ze nou zo vol te stouwen met wer...

Sinds dinsdag hebben we eindelijk hulp en het lijkt erop dat deze jongen, Peppi genaamd, gemotiveerd is. Hij komt elke ochtend vroeg met de bus uit Ploiesti en vertrekt dan weer aan het eind van de middag. Hij werkt hard en volgens Mircea denkt hij ook lekker mee! Dat is mooi! Verder heb ik me ook aangesloten bij een organisatie, Wwoof genaamd. Zij leveren vrijwilligers die een aantal weken willen meedraaien op een boerderij tegen kost en inwoning. Ik stond nog niet op hun website vermeld of ik kreeg al meteen het eerste verzoek voor een bezoek van een "Wwoofer". Een Amerikaanse, Molly genaamd, die al snel hier wilde komen helpen. Ik heb haar teruggemaild, maar helaas heb ik van haar niets meer vernomen. Gisteren wederom een mail met het verzoek van een Roemeens stel of ze mogen langskomen. Zij gaan een aantal boerderijen hier in Roemenië bezoeken en wellicht dat ze ook hier langskomen. Ik heb hun laten weten dat ze in ieder geval welkom zijn. Er is genoeg te doen hier! W...

Verleden week afscheid genomen na twee weken bezoek uit Nederland. Twee vriendinnen met kinderen kwamen gezellig logeren en genieten van de Roemeense zon en al het moois dat ons plekje hier te bieden heeft! Voornamelijk 's middags verkoeling gezocht in een zwembad in de buurt  en af en toe in ons kleine eigen zwembadje Verder een beetje boodschapjes doen, een bezoek gebracht aan een zoutmeer met modderbad en zoutmeer in Slanic (provincie Prahova) én een bezoek gebracht aan de hoofdstad van Roemenië: Boekarest (Bucuresti). Na ruim anderhalf uur in ons autootje gereden te hebben arriveerden we in de hoofdstad. We parkeerden de auto in het centrum pal tegenover het paleis van voormalig communistische leider Ceaucescu, 'Casa Poporului'. Op een terrasje in de buurt moesten we even acclimatiseren met koffie voor ons volwassenen en patatjes en Fanta voor de kinderen. Daarna was het zoeken naar de ingang van het immense paleis. Dit bleek nog een hele opgave aangezien wij onze aut...