Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Het is Pasen in Roemenië. Een weekje later dan in Nederland. Het weer is prachtig. Op eerste Paasdag hebben wij genoten van onze welverdiende rust. Mircea is met Gabriel gaan vissen in de buurt. Toch waren zij snel terug omdat het water te troebel leek. Een ander plekje waar zij waren lag vol met vuilnis. Zelfs tot in de boomtoppen lagen plastic zakken. Dat is niet een plekje waar je 'idyllisch' gaat zitten vissen. Op sommige plekken ligt hier toch zoveel vuilnis verscholen. Aan de zijkant van een weg waar ik elke dag langskom ligt veel vuilnis. Een vrouw uit de buurt vertelde mij dat het daar niet, of bijna nooit, wordt schoongemaakt omdat deze weg op de gemeentegrens ligt. De gemeentes betwisten bij welk dorp de weg hoort en zo wordt er kennelijk niet naar omgekeken. Ik vind dit trouwens verbazingwekkend. De burgemeester moet die rotzooi toch ook zien? Ook bij ons voor de deur vind ik geregeld troep. Ik pak deze troep dan wel op en gooi het in de vuilnisbak. Op het terrein na

Vanmorgen moest ik naar de belastingdienst in de stad om te betalen voor mijn driemaandelijkse contributie voor de ziektekostenverzekering. Ik had thuis netjes mijn geld uitgeteld en bij aankomst in het belastingkantoor liep ik direct op de kassa af waar ik de vertrouwde dames zag zitten in hun kleine kantoor. Voor hoeveel maanden ik wilde bijbetalen wilde de dame weten die in het hokje aan de rechterkant zat? Ik zei dat ik voor de maanden april, mei en juni wilde betalen en zij begon heftig op haar toetsenbord te tikken. Zij printte twee vellen papier uit en gooide deze binnendoor over naar haar collega die achter een bureau tegenover haar zat. Ik moest bij deze collega betalen, dus zette ik één stap naar links en stond nu voor het hokje van de collega. Ook zij begon wat in haar computer te rommelen en noemde vervolgens een bedrag dat echt veel hoger was dan waar ik op had gerekend. Het was bijna het dubbele bedrag. 'Dit moet een vergissing zijn, zei ik. Ik betaal maar voor dr