Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Er komt alweer een einde aan de zomer. De natuur verandert duidelijk van kleur. Dat gaat ineens razendsnel. Gelukkig is de temperatuur nog wel aangenaam. Niet meer die 30 graden plus temperaturen, maar zo rond de 27 graden. Maandag a.s. begint ook eindelijk hier weer het nieuwe schooljaar. Veel online, maar toch ook wel fysiek naar school. Met mondkapjes, dat wel.   Deze coronazomer zijn wij op ons honk gebleven. Gelukkig hebben wij de ruimte en een zwembad voor de verkoeling. Ik moet ook zeggen dat met veel beesten (nu hebben wij vooral eenden, fazanten, kippen en parelhoenders), moestuin, fruitbomen (struiken) het ook niet heel makkelijk is om zo maar de deur achter je dicht te trekken en erop uit te gaan. Een bezoek van familie of vrienden uit Nederland zat er ook dit jaar niet in. Als je de afgelopen weken naar het Roemeense nieuws keek dan leek het wel alsof het coronavirus, ook hier, even niet leek te bestaan.   Volgepakte stranden, files op de wegen naar de bergen toe. Misschi

Onze lieve Rat is niet meer. En dan heb ik het niet over zo’n knaagdier. Nee, dan heb ik het over onze hond die zo heette.   Precies zes jaar geleden vonden wij op ons aangrenzende terrein een kratje met daarin zes puppy's. Ze waren daar neergelegd door iemand die daar duidelijk niet voor wilde zorgen. Gedumpt dus! Veel te klein waren ze om bij hun moeder weggehaald te zijn, ze waren nat, ze waren verkleumd en ze waren heel erg vies! Zij zaten stuk voor stuk onder de wurmen. Nadat ze door de dierenarts enigszins waren opgelapt leek het de goede kant op te gaan met de hondjes, maar langzamerhand ging toch de één na de ander dood. Alleen twee hondjes bleken sterk genoeg en overleefden. De zusjes Rat en Lola. Dat Rat het overleefde mag een wonder heten want zij was de allerkleinste van allemaal. In het begin gingen wij er stiekem vanuit dat ook zij het niet zou redden, maar daar dacht zij zelf heel anders over! Zij bleek een sterke wil tot leven te hebben. Uiterlijk had ze i

Alweer een hele tijd sla ik mij, met ups en down, door mijn Roemeense leven heen. Toch is er één ding waar ik echt maar niet aan kan wennen en dat is aan het Roemeense verkeer. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet thuis kom met weer een ongelooflijk voorval wat ik heb zien gebeuren op de wegen. Ik ben vast niet de beste chauffeur, en dat beweer ik ook absoluut niet te zijn, maar Jeetje, hoe moeilijk is het om je gewoon aan de regels te houden of ze in ieder geval een beetje te handhaven? De kleine wegen zijn geen snelwegen, je kan niet inhalen vlak voor een bocht en maar denken 'op goed geluk', je hebt geen klein kind bij je op schoot hebben zitten (op de voorstoel) zonder gordel om, je haalt niet rechts in, je verlaat niet vanaf de binnenbaan de rotonde en schiet dan voor allerlei auto's langs, je rijdt niet met je auto 80 à 90 km per uur door een dorp heen waar in de ochtend kinderen op weg zijn naar school en waar, al erg genoeg, geen stoep te bekennen is voor

Afgelopen week werd ik 50 jaar oud. Of jong, het is maar net hoe je tegen leeftijd aankijkt.  Met 40 worden had ik al zoiets van 'oh mijn God, wat gaat het snel allemaal!' Toch vond ik het minder erg dan nu 50 worden. Maar wat doe je er aan? Het gaat zoals het gaat. De jaren tikken voorbij. De dag voor mijn verjaardag maakte ik het huis schoon. Alina en Mircea waren vroeg in de ochtend naar Ploiesti vertrokken om 'iets' te doen. Wat dat 'iets' was vroeg ik niet, maar ik had natuurlijk wel zo mijn vermoedens. 'Wat wil je eigenlijk hebben voor je verjaardag?' vroeg Mircea mij een week of wat geleden. 'Ik wil niets hebben', was mijn antwoord. 'Wat heb ik nou nog nodig?' Na het zien van een documentaire op Netflix over plastic afval wil ik niets meer te hebben. Vreselijk al die troep die wij met zijn allen verzamelen. Als ik even de kans krijg om een ochtend alleen wat te rommelen en schoon te maken in huis dan gaat de muziek op