Verkeer

Alweer een hele tijd sla ik mij, met ups en down, door mijn Roemeense leven heen. Toch is er één ding waar ik echt maar niet aan kan wennen en dat is aan het Roemeense verkeer. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet thuis kom met weer een ongelooflijk voorval wat ik heb zien gebeuren op de wegen. Ik ben vast niet de beste chauffeur, en dat beweer ik ook absoluut niet te zijn, maar Jeetje, hoe moeilijk is het om je gewoon aan de regels te houden of ze in ieder geval een beetje te handhaven?

De kleine wegen zijn geen snelwegen, je kan niet inhalen vlak voor een bocht en maar denken 'op goed geluk', je hebt geen klein kind bij je op schoot hebben zitten (op de voorstoel) zonder gordel om, je haalt niet rechts in, je verlaat niet vanaf de binnenbaan de rotonde en schiet dan voor allerlei auto's langs, je rijdt niet met je auto 80 à 90 km per uur door een dorp heen waar in de ochtend kinderen op weg zijn naar school en waar, al erg genoeg, geen stoep te bekennen is voor die kinderen om op te lopen. Elke ochtend zie ik die idioten rijden en dan kookt mijn bloed. Vaak vraag ik mij af of zij zelf ook met 90 km per uur vlak langs hun eigen kinderen zouden scheuren?

Gabriel zette ik zaterdagochtend af bij een school in een kleine stad in de buurt waar hij mee deed aan een schoolconcours voor de Roemeense taal. Drie uur lang een proefwerk maken op je vrije zaterdagochtend. Wie wil dat nou niet! 'Waarom doe je hier eigenlijk aan mee?' vroeg ik hem toen we in de auto naar de school reden. 'Dat krijg ik een extra hoog cijfer', antwoordde hij. 'Daar wil ik best even zaterdagochtend vroeg voor uit mijn bed komen', voegde hij er aan toe.

Dat vind ik goed in Roemenië dat er regelmatig op school concours worden georganiseerd voor diverse vakken. Gabriel had verleden week ook een Engels concours. In de plaatselijke 'casa de cultura' droeg hij zijn eigen geschreven verhaal voor met als thema 'leave a sparkle behind'. Hij mocht zelf invulling geven aan dit thema. Zijn verhaal ging voornamelijk over de vervuiling. Helemaal van deze tijd. Een jury uit Boekarest, bestaand uit een lerares Engels en een acteur, moest de kinderen beoordelen. Zij lette vooral op de taal en hij lette speciaal op de voordracht. Gabriel werd goed genoeg bevonden en mag zijn kunstje nogmaals voordragen. Dit maal binnenkort in Ploiesti, te samen met andere kinderen uit deze provincie. Ik ben natuurlijk heel trots op hem!

In de tussentijd besloot ik samen met Alina boodschappen te gaan doen in Ploiesti. Het was vroeg in de ochtend en redelijk rustig op de weg. Vlak voordat ik de stad binnen reed, reden er twee auto's voor mij waarvan de voorste auto rustig reed. Ik denk dat deze auto zich gewoon aan de maximum snelheid van 50 km per uur hield. Als je je hier aan de maximale snelheid houdt dan weet je zeker dat je voortdurend ingehaald gaat worden. Dat is meer regel dan uitzondering.

Een auto die achter mij reed zat bovenop mijn bumper. Er zat een vrouw achter het stuur. Ze stuurde haar auto constant naar links, wachtend op het juiste moment om mij en mijn voorgangers in te halen. Dat lukte niet want er kwamen steeds tegenliggers aan. Toen ze eindelijk haar kans schoon zag en de weg vrij leek, schoot ze voorbij. Net voor een flauwe bocht. In de verte zag ik een vrachtwagen ons tegemoet komen rijden en veronderstelde dat de vrouw haar auto zo snel mogelijk tussen de twee voor mij rijdende auto's zou proppen. Allebei de auto's inhalen leek mij niet meer mogelijk. Nou dat leek haar nog wel mogelijk want ze gaf nog even wat extra gas bij en schoot toen vlak voor de komst van de vrachtauto terug naar de rechter rijbaan.

'Wat een ongelooflijke trut!' riep ik heel hard vanachter mij stuur en ondertussen mijn rem intrappend omdat de auto's voor mij natuurlijk wel even plaats moesten maken voor deze dame! Dat schelden is natuurlijk alles behalve het goede voorbeeld geven aan mijn dochter, maar de verontwaardiging zat heel diep. 'Werkelijk waar, wat een kamikaze inhaalmanoeuvre!' Bleek ze ook nog een kind op de achterbank te hebben zitten.

Twee tellen later nam ze een afslag. Waarom al die moeite als je toch de weg verlaat? Het lijkt er op dat je een enorme kneus bent in het verkeer als je niet voortdurend inhaalt. Het maakt niet uit wat je voor je hebt zitten, je moet erlangs.

Dat maakt het rijden hier zo ongelooflijk vermoeiend. Mensen zijn zo opgefokt. Natuurlijk uitzonderingen daargelaten.

De afslag die de vrouw nam, nam ik ook en wat wil nou het toeval? Dat ook zij naar de shopping mall ging. Zij parkeerde haar auto op het immense parkeerterrein en ik besloot bij haar in de buurt te parkeren. Mijn kans om mijn onvrede te uiten was daar. De vrouw stapte uit en ik herkende haar van gezicht. Om mijn ergernis iets beter te kunnen uitdrukken vroeg ik haar of zij Engels sprak. Ze zei van niet, dus moest ik mijn conversatie in het Roemeens doen.

Lang verhaal kort: ze leek verbaasd dat ik haar überhaupt aansprak, maar ze bleef rustig. Zij was zich duidelijk van geen kwaad bewust. 'Ik heb hele goede remmen en ja, iedereen heeft zo zijn eigen rijstijl', was haar verweer. Dat ik aangaf dat ze bovenop mijn bumper zat en dat dat nogal gevaarlijk is, daar antwoordde ze niet op. 'Waarom dat enorme risico als u naar de shopping mall gaat?' Ook geen antwoord.

Misschien denk je na het lezen van dit voorval: waar bemoei je je mee? Je bent toch niet van de politie? Klopt, maar wat wij opvalt in het dagelijkse leven en wat ik best een onaangenaam dingetje vind, is dat mensen elkaar hier nooit op iets lijken aan te spreken. En dat vind ik soms best lastig om mij daarbij neer te leggen. Mensen kijken zo vaak weg als het om onbeschoft gedrag gaat.

Of die vrouw er iets mee doet? Wie zal het zeggen. Ik denk het niet, maar ik moest het gewoon zeggen en de gelegenheid deed zich voor.