Vijftig jaar

Afgelopen week werd ik 50 jaar oud. Of jong, het is maar net hoe je tegen leeftijd aankijkt. 

Met 40 worden had ik al zoiets van 'oh mijn God, wat gaat het snel allemaal!' Toch vond ik het minder erg dan nu 50 worden. Maar wat doe je er aan? Het gaat zoals het gaat. De jaren tikken voorbij.

De dag voor mijn verjaardag maakte ik het huis schoon. Alina en Mircea waren vroeg in de ochtend naar Ploiesti vertrokken om 'iets' te doen. Wat dat 'iets' was vroeg ik niet, maar ik had natuurlijk wel zo mijn vermoedens. 'Wat wil je eigenlijk hebben voor je verjaardag?' vroeg Mircea mij een week of wat geleden. 'Ik wil niets hebben', was mijn antwoord. 'Wat heb ik nou nog nodig?' Na het zien van een documentaire op Netflix over plastic afval wil ik niets meer te hebben. Vreselijk al die troep die wij met zijn allen verzamelen.

Als ik even de kans krijg om een ochtend alleen wat te rommelen en schoon te maken in huis dan gaat de muziek op 10. Gabriel was wel thuis, maar die lag heerlijk in zijn bed.

Meestal zet ik Youtube aan en dan vormt zich vanzelf een lijst met soort gelijkgestemde nummers. Het was een 'back to memory lane' lijst. Vooral nummers uit mijn kindertijd kreeg ik te horen. Toen Kate Bush's 'Wuthering Heights' voorbij kwam werd ik, terwijl ik het stof van de boekenkast stond af te nemen, ineens heel emotioneel. Soms kan een nummer je zo raken. Kwam dit misschien doordat de laatste dag van mijn veertiger jaren was aangebroken? Toen ook nog het nummer 'Brothers In Arms' van de Dire Straits voorbij kwam kon je mij figuurlijk helemaal wegdragen.

Dit moest even anders. Ik zocht een nummer uit om mijzelf wat op te vrolijken. Het werd 'Heart Of Glass' van Blondie, waar ik keihard op meezong. Ik bleef wel in de 'back to memory lane' sfeer hangen.

De gedachten aan mijn vaders' vijftigste verjaardag kwam veelvuldig naar boven in de aanloop op mijn vijftigste verjaardag. Zijn verjaardag werd in 1983 groots gevierd. Dat het zijn laatste verjaardag zou worden wisten wij eigenlijk allemaal wel. Het was een warme dag in april. Het feest werd groots gevierd. De kamer en de tuin puilde uit met familie en vrienden. Het grote cadeau dat hij van iedereen kreeg was een kleuren televisie en een videorecorder. Wij keken als gezin tot die tijd altijd nog op een zwart-wit televisie. Laat staan dat wij een videorecorder hadden.

De video was een bewust uitgekozen cadeau want zo kon mijn vader, op de verkregen VHS banden, in één klap alle afleveringen kijken van een televisieserie waar mijn zus de hoofdrol in speelde. Het was namelijk niet zeker of mijn vader het zou redden om de serie wekelijks, aflevering voor aflevering, op televisie te zien. Op zijn verjaardag in 1983 was hij al doodziek. Zoals gedacht was het zijn laatste verjaardag en is hij later in dat jaar overleden.

Ik ben dankbaar dat ik tot nu toe zonder al teveel noemenswaardige gezondheidsklachten door het leven wandel. Goed om daar af en toe even bij stil te staan en te bedenken dat het dus niet altijd vanzelfsprekend is. 

Op de ochtend van mijn verjaardag werd ik enorm verwend door Mircea en de kinderen met een prachtig versierde kamer en een heerlijk ontbijt met alles d'r op en d'r aan. En of ik het wilde of niet er was toch een cadeautje voor mij gekocht waar ik natuurlijk toch heel blij mee was.