Ik doe het niet meer!

‘Billy, Billy! Waar zit je nou, poes?’ Kitty, haar zusje, is al binnen, maar Billy nog niet. En dat is gek want Billy is nooit ver van huis. Ik loop naar binnen om mijn telefoon te pakken want die dient ’s avonds tevens als zaklamp. ‘Billy, Billy!’ Ik zoek in de tuin en kijk ook in de tunnelkas want misschien heeft ze zichzelf daar ingesloten. Maar geen spoor van Billy met haar grappige zwart gekleurde neusje. Dan maar in de voortuin kijken. Als ik die kant op loop bekruipt mij ineens een naar gevoel. ‘Het zou toch niet weer zo zijn, hè?’, zeg ik hardop tegen mijzelf. En, ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. De zo springerige, vrolijke poes Billy ligt bewegingloos op straat. Zichtbaar in het velle licht van de lantaarnpaal. Dood. Waarschijnlijk heeft ze niet geleden want haar oogjes zijn nog open als ik haar vind, dus het zal wel één flinke klap geweest zijn.

Als je als automobilist toch de normale snelheid aanhoudt en niet als een idioot over de weg scheurt, kan je de poes eventueel nog ontwijken of je kan remmen. De weg voor ons huis is ’s avonds prima verlicht met een lantaarnpaal waar flink veel watt in zit. Het is waarschijnlijk een enorme eikel geweest die veel te hard heeft gereden, dat kan niet anders.

Want wat wordt er door sommige mensen idioot hard gereden bij ons voor de deur. Het is een lange, rechte weg en zowel mensen die het dorp verlaten als mensen die het dorp binnenkomen trappen flink op het gaspedaal. En dan heb je in het weekend nog de vele motorrijders die er lekker scheuren. Er hoeft, volgens mij, maar iets op de weg te liggen of vanuit de bosjes te schieten, ik heb ook al eens een hert op mijn motorkap gehad die zo de weg op schoot, en de motorrijder is er geweest, want zoiets ontwijk je volgens mij niet met enorme snelheden. Straks vliegt zo’n motorrijder, plus motor, mijn voortuin binnen!

Omdat mij dit al een tijdje dwars zit heb ik bij de burgemeester geopperd of hij niet van die verkeersdrempels kan plaatsen. ‘Daar ga ik niet over,’ antwoorde hij. ‘Daarvoor moet ik bij de provincie zijn.’ Wel begreep ik dat hij er achteraan zou gaan, maar tot op heden is er nog niets gebeurd dus daar moet ik vandaag of morgen maar weer eens naar vragen. 'Het is de mentaliteit van de Roemeen. Zij houden zich niet aan de maximum snelheid,’ zei de burgemeester. Dat zal wel zo zijn, maar aan die mentaliteit kan ik helaas niets veranderen.

Onze poezen Billy en Kitty heb ik afgelopen winter, op een hele koude dag in februari van straat geplukt. De twee poezen, kittens toen nog, zaten alleen op een open veld in de kou en de weersvoorspellingen voor die aankomende week waren niet best. Min 10 graden ’s nachts. Die beesten negeren, met de wetenschap dat zij daar in de kou zitten op dat open veld, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. 

Ook zag ik afgelopen winter op een ochtend een kleine wollige puppie op het kleedje naast onze hond Lola liggen. Kennelijk door iemand uit de auto gegooid voor onze deur. Zodra de pup mij zag verdween ze weer door het hek naar buiten, maar even later keerde ze toch terug. Aan haar poten te zien kan dit best wel eens een flinke dame worden. Toch wilde ik haar niet houden. Ik heb al twee honden. Ik belde mijn Nederlandse buurvrouw op met de vraag of zij de pup niet wilde hebben, maar ook zij heeft al twee flinke honden. Wel stelde ze voor om het hondje even goed te wassen want, oh, wat was zij vies! Ook belde mijn dochter Alina naar wat dierenasiels in de buurt om te proberen haar daar ergens onder te brengen. ‘Hoe oud is de hond? Een pup, zegt u? Oh, nee, wij nemen geen pups,’ zei de vrouw van een dierenasiel. Bij een ander asiel kregen wij ongeveer hetzelfde antwoord. 'Nee, nee, hoor, wij zitten helemaal vol,’ 

‘Er is ook nog een Nederlandse vrouw die een dierenasiel heeft,’ opperde Alina, ‘maar die zit wel heel ver weg.’ ‘Oh, ja, Dogs by Merlyn,' zei de buurvrouw. Alina belde haar op en, ja hoor, wij konden komen. De volgende ochtend vertrokken wij op tijd en brachten de pup weg op zo'n 200 km richting het westen. Het voelde goed om de pup daar achter te laten. Via Facebook zie ik af en toe wat foto’s van dit hondje, inmiddels al een hond, voorbij komen. Volgens mij is ze nog niet geadopteerd dus als je nog een hond wil, ik geloof dat ze ook poezen heeft, kijk vooral op haar FB pagina of op haar website voor meer info: www.stichtingdogsbymerlyn.com Zij doet heel goed werk voor de Roemeense straathonden.  

Er komt natuurlijk weer een dag dat er een ziellig, hulpbehoevend snuitje voor mijn hek staat, maar nu zeg ik heel stoer: ik ga er niet meer voor zorgen. Zeker weer eentje van de weg halen en weer een grafje graven. Maar ja, zeg ik dat ook daadwerkelijk als zo’n situatie zich weer voordoet? Ben ik dan nog zo stoer? Kitty is nu loops, ik weet niet hoe dat heet bij poezen, dus die houd ik even binnen, maar zodra dat voorbij is gaat ze naar onze buurvrouw toe en ben ik blij dat ik haar een fijne en warme plek kan geven. Dat mocht bij Billy dus helaas niet zo zijn.