Vaccineren

Ook wij zitten op het Roemeense platteland al ruim een jaar in de coronacrisis. En ook hier zijn er mensen die corona niet zo serieus nemen of, in ieder geval, zich niet willen laten vaccineren. Maar ik wel, hoor! Sterker nog: ik stond te springen. Zodra ik in de gaten kreeg waar ik mij kon laten vaccineren heb ik daar werk van gemaakt. Je meldt je aan via een landelijk platform op internet en zodra er plek is, op de door jou gekozen locatie, krijg je een berichtje dat je een afspraak kunt gaan maken. Al na een week of vier kwam het bericht dat ik een afspraak kon maken. Het werd de eerste Paasdag. Afgelopen zondag was het in Roemenië namelijk Pasen. Waarschijnlijk niet een hele populaire dag voor veel mensen om je te laten vaccineren, maar voor mij geen enkel probleem. Over drie weken mag de tweede prik in mijn linker bovenarm. 

Twee ontzettend aardige en vrolijke assistentes verzorgden de prik. De ene assistent maakte de naald klaar en de andere assistente jaste deze naald in mijn linker bovenarm. Wanneer heb ik nou voor het laast een prik gehad? dacht ik bij mijzelf.  Toen ik zwanger was kreeg ik nog wel eens een prikje, ook alweer jaren geleden, maar daarna niet meer. Toch stiekem een beetje banging zei ik tegen één van de assistentes: ‘am emotii’, wat zoiets betekent als: ik ben nerveus. Schijterd die ik ben! Dat bleek natuurlijk ook helemaal niet nodig want voordat ik er erg in had was het alweer voorbij. Toch had ik wel twee dagen last van een enorme lamme arm. Zo erg zelfs dat ik de eerste nacht ook absoluut niet op mijn linkerzijde kon slapen. Dat gevoel is gelukkig alweer voorbij.

Om heel eerlijk te zijn ben ik blij verrast dat Roemenië het zo goed geregeld heeft met het vaccineren.  Dit had ik eerder van Nederland verwacht waar natuurlijk altijd alles zo tot in de puntjes toe is geregeld. Deze keer is dat dus even anders.

Met het vaccin in mijn lijf hoop ik dat de zomer ons, als gezin, wat meer vrijheid zal gaan brengen want ook wij willen er wel weer eens op uit! Het is toch alweer veel te lang geleden dat ik mijn familie en vrienden 'live' heb gezien. Hopelijk is dat allemaal mogelijk binnenkort.

 


 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Afbeelding
Als ik iets niet wil lijken dan is het wel een zeur of een verongelijkt persoon. Dat is dan ook de reden dat ik, in ieder geval dat probeer ik, sommige vervelende ervaringen in winkels of instellingen met medewerkers van mij af laat glijden. Als je bij elk incident je gelijk moet gaan halen of ergens tegenin gaat, dan ben je wel even bezig. Maar toch lukt het mij niet altijd om, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: turn the other cheek, toe te passen. Dan ben ik echt te verbaasd of het gaat mij echt te ver. Dan zeg ik er wat van. Sowieso maak ik hier dingen mee waar mijn mond af en toe flink van open valt. Dit voorval speelt zich af in de lokale telefoonwinkel van een telefoongigant met een rood/wit logo. Het lijkt mij niet moeilijk om uit te vogelen welke provider dat is. Maandelijks stap ik bij deze winkel naar binnen om mijn mobiele telefoon op te laden voor 5 euro waardoor ik er weer flink op los kan bellen en vooral kan internetten (dat berekenen ze ineens in euro, maar dan wel n
Meer lezen

Roemeens Pasen

Afbeelding
Het is Pasen in Roemenië. Een weekje later dan in Nederland. Het weer is prachtig. Op eerste Paasdag hebben wij genoten van onze welverdiende rust. Mircea is met Gabriel gaan vissen in de buurt. Toch waren zij snel terug omdat het water te troebel leek. Een ander plekje waar zij waren lag vol met vuilnis. Zelfs tot in de boomtoppen lagen plastic zakken. Dat is niet een plekje waar je 'idyllisch' gaat zitten vissen. Op sommige plekken ligt hier toch zoveel vuilnis verscholen. Aan de zijkant van een weg waar ik elke dag langskom ligt veel vuilnis. Een vrouw uit de buurt vertelde mij dat het daar niet, of bijna nooit, wordt schoongemaakt omdat deze weg op de gemeentegrens ligt. De gemeentes betwisten bij welk dorp de weg hoort en zo wordt er kennelijk niet naar omgekeken. Ik vind dit trouwens verbazingwekkend. De burgemeester moet die rotzooi toch ook zien? Ook bij ons voor de deur vind ik geregeld troep. Ik pak deze troep dan wel op en gooi het in de vuilnisbak. Op het terrein na
Meer lezen

Ik doe het niet meer!

Afbeelding
‘Billy, Billy! Waar zit je nou, poes?’ Kitty, haar zusje, is al binnen, maar Billy nog niet. En dat is gek want Billy is nooit ver van huis. Ik loop naar binnen om mijn telefoon te pakken want die dient ’s avonds tevens als zaklamp. ‘Billy, Billy!’ Ik zoek in de tuin en kijk ook in de tunnelkas want misschien heeft ze zichzelf daar ingesloten. Maar geen spoor van Billy met haar grappige zwart gekleurde neusje. Dan maar in de voortuin kijken. Als ik die kant op loop bekruipt mij ineens een naar gevoel. ‘Het zou toch niet weer zo zijn, hè?’, zeg ik hardop tegen mijzelf. En, ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. De zo springerige, vrolijke poes Billy ligt bewegingloos op straat. Zichtbaar in het velle licht van de lantaarnpaal. Dood. Waarschijnlijk heeft ze niet geleden want haar oogjes zijn nog open als ik haar vind, dus het zal wel één flinke klap geweest zijn. Als je als automobilist toch de normale snelheid aanhoudt en niet als een idioot over de weg scheurt, kan je de poes eve
Meer lezen