Seringen

Bij ons hek, aan de straatkant van ons huis, hebben wij een aantal prachtige seringenbomen/struiken staan waar wij goed voor zorgen. Elk jaar rond deze tijd bloeien en vooral geuren de seringen je tegemoet. Als ze bloeien dan is toch echt de lente begonnen. Trouwens alles groeit en bloeit als een razende op dit moment. En wij zijn natuurlijk niet de enige die ze mooi vinden. Ze springen echt in het oog als je langs ons huis rijdt. Wil je een paar takken plukken? Be my guest, maar wel even vragen van tevoren, lijkt mij zo. Zelf zou ik het niet in mijn hoofd halen om ongevraagd bloemen te plukken bij iemands hek. Dat vind ik onfatsoenlijk en ik leer ook mijn kinderen: als je iets wil, vraag het gewoon netjes.  Hier werkt dat kennelijk toch even net iets anders. 

Terwijl ik nota bene in de voortuin bezig ben hoor ik dat er een auto aan de overkant van de weg stopt. Lola slaat gelijk aan. Dat is niet zo verwonderlijk want zij blaft namelijk naar alles en iedereen die voorbij komt rijden, fietsen of lopen. Iets later zie ik een jonge man naar de overkant van de weg rennen met een flinke bos seringen in zijn hand. Aan de bijrijderskant stapt hij in en op het moment dat de jonge vrouw achter het stuur kijkt of zij de weg op kan draaien ziet zij mij bij het hek staan. ‘Wij zijn hier de bloemenwinkel, toch?’ roep ik sarcastisch naar haar. Zij draait haar raampje open en kijkt mij vragend aan. ‘Wat zegt u?’ vraagt ze, en ik herhaal mijn opmerking. ‘Oh, ze zijn zo mooi,’ zegt de jonge vrouw.  Waar ik vandaan kom staan ze nog niet zo mooi in de bloei. Toch voel ik dat zij zich heel ongemakkelijk voelt. ‘Het is oké,’ zeg ik en ik steek mijn duim in de lucht. Veel plezier ermee.' Zij lacht en doet haar raampje dicht en rijdt snel weg.

Gisterochtend weer zo'n voorval. Onze Lola blaft weer en ik kom poolshoogte nemen. Een wit busje staat pal voor mijn hek geparkeerd en als ik richting het hek loop hoor ik gerommel in de struik.  Een wat oudere man komt met een flinke bos seringen tevoorschijn. Hij kijkt mij wat beduusd aan. Betrapt eerder. ‘Wat doet u hier?’ vraag ik aan de man. ‘Eh.....!’ Ja, daar komt niet echt een antwoord op. ‘Kunt u dat niet even vragen van tevoren?’ zeg ik. ‘Ik heb geroepen, maar kreeg geen gehoor, ’ zegt de man. Dit betwijfel ik want zodra Lola begon te blaffen ben ik direct gaan kijken. Een wat vreemde redenering trouwens van deze man: als je niets hoort, dan is het wel oké om te plukken? Uit zijn auto klinkt een vrouwenstem die naar hem roept dat hij moet komen. De man is opeens niet meer zo vriendelijk. Hij klinkt ongeduldig.  'Mag ik ze nou meenemen of niet?’ Mijn antwoord is luid en duidelijk. 'Nee, dat mag u niet,' zeg ik.' Dit antwoord verwachtte hij volgens mij niet. Een beetje onhandig probeert hij de takken terug te stoppen in de boom. ‘Legt u ze daar maar neer’, zeg ik en de man legt ze op de grond neer. De man druipt af, stapt in zijn auto en rijdt weg. Ik pak de bloemen en zet ze zelf thuis in een vaas.

Begrijp mij niet verkeerd, ik misgun niemand een mooie bos seringen, maar vraag het gewoon even. Hoe moeilijk kan dat zijn? En, oh ja, om nog maar te zwijgen over de walnoten die er straks in de herfst weer liggen!