Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Van het weekend een bliksembezoek gebracht aan een vriendin die haar 50e verjaardag vierde in Nederland. Een surpriseparty! Ik was voor mijn gevoel nog maar net geland op Schiphol of ik steeg gisterochtend alweer op richting Boekarest. Toch ben ik er even helemaal tussenuit geweest. Met een tiental vrouwen hebben we gekookt in een kookstudio. Leuk zo'n avondje bezig zijn, glaasjes wijn drinken en lekker eten. Omdat ik toch in Amsterdam was heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Roemeense documentaire Collective (Colectiv) te bekijken op het IDFA documentaire festival.  De aanleiding van deze documentaire is de vreselijke brand in een concertzaal in Boekarest in oktober 2015 waar zo'n 64 mensen zijn omgekomen. Om kwart voor elf op zondagochtend zaten mijn zus en ik in een overvolle bioscoop in hartje centrum van de stad.  Wat een zware kost. Af en toe gingen er hoorbaar golven van afschuw en verontwaardiging door de zaal heen. De documentaire laat mij moeilijk los. Ik

Voordat ik er erg in heb zit ik bij thuiskomst, na even in Nederland en België geweest te zijn, gelijk weer in mijn oude, vertrouwde patroon en ritme. Om half zeven loeit de wekker, de kinderen moeten wakker worden gemaakt, ik verzorg het ontbijt en ik breng ze naar school. De laatste schoolweek van het schooljaar 2018/2019 breekt aan. Eenmaal weer thuis ruim ik de ontbijtboel op, zet ik de wasmachine aan (vele wasjes zullen er volgen want in mijn afwezigheid puilt de wasmand uit) en ik doe de afwas. Ter afleiding luister ik naar het laatste nieuws op mijn telefoon. Zie ik dat nou goed? Staat er buiten het hek een politieauto en wat is dat voor busje dat ernaast staat? Ik pak mijn zojuist dichtgeknoopte vuilniszak op en loop ermee naar buiten en gooi hem in de klikko. Nu zie ik het busje goed en ik herken de tekst die op de zijkant ervan geschreven staat. Het behoort toe aan een bedrijf die straathonden oppakt. De honden worden eerst verdooft en daarna in het busje gestopt en n

Behalve dat je op het Roemeense platteland je kan laten vervoeren met de 'Maxi-Taxi', een minibusje dat dienst doet als streekvervoer, kun je ook proberen om te liften om zo je bestemming te bereiken. Dat gebeurt hier veel. Mensen staan niet met de duim omhoog om je te laten stoppen, maar ze zwaaien met hun arm. Elke dag dat ik op de weg zit zie ik ze staan. De lifters. Het is niet één bepaald type die lift, maar het kan iedereen zijn. Jong, oud, man, vrouw. Alleen mannen of jongens neem ik, als ik alleen in de auto zit, niet mee. Ik kan heus wel stoppen voor een man of voor een jongen, maar ik vind het niet verstandig. Voor vrouwen en meisjes daarentegen stop ik wel. Ook niet altijd, maar als ik er zin in heb om iemand mee te nemen. Soms tref je een leuk iemand aan en soms is iemand minder leuk. Ook prima. Ik laat ze wel altijd voorin plaatsnemen tenzij ze met kinderen zijn of als er meerdere personen zijn. Als er één persoon meerijdt vind ik het niet prettig dat zo i

Binnenkort verloopt mijn Nederlandse rijbewijs. Dat betekent dat ik een nieuwe nodig heb. Geen Nederlands rijbewijs meer, maar een Roemeens. Wat je moet doen om die te krijgen en waar je die moet ophalen moet je zelf zien uit te vogelen. Ik had al wel eens gehoord dat de politie daarover gaat. De plek die ik het meest voor de hand vond liggen voor het verkrijgen van informatie is de Nederlandse ambassade in Boekarest. Ik belde ze op. Althans, ik dacht dat ik naar Boekarest belde, maar dat was niet het geval. Ik kreeg een medewerkster aan de lijn die in Den Haag bleek te zitten. Gelukkig kon zij mij helpen met mijn vraag. Ze gaf mij het telefoonnummer van de Roemeense RDW zal ik maar zeggen. “Ik heb goed nieuws voor u, zei ze. U hoeft geen rijexamen meer te doen!' Dat is inderdaad een geruststelling. Niet dat ik daar bang voor zal zijn hoor! Met zekerheid durf ik te zeggen dat ik met vlag en wimpel zal slagen voor het Roemeense rijexamen. Als je ziet hoe het er soms aan toegaat in