Lopje

Voordat ik er erg in heb zit ik bij thuiskomst, na even in Nederland en België geweest te zijn, gelijk weer in mijn oude, vertrouwde patroon en ritme. Om half zeven loeit de wekker, de kinderen moeten wakker worden gemaakt, ik verzorg het ontbijt en ik breng ze naar school. De laatste schoolweek van het schooljaar 2018/2019 breekt aan. Eenmaal weer thuis ruim ik de ontbijtboel op, zet ik de wasmachine aan (vele wasjes zullen er volgen want in mijn afwezigheid puilt de wasmand uit) en ik doe de afwas. Ter afleiding luister ik naar het laatste nieuws op mijn telefoon.

Zie ik dat nou goed? Staat er buiten het hek een politieauto en wat is dat voor busje dat ernaast staat? Ik pak mijn zojuist dichtgeknoopte vuilniszak op en loop ermee naar buiten en gooi hem in de klikko. Nu zie ik het busje goed en ik herken de tekst die op de zijkant ervan geschreven staat. Het behoort toe aan een bedrijf die straathonden oppakt. De honden worden eerst verdooft en daarna in het busje gestopt en naar een hondenkennel gebracht. Dat is in ieder geval wat ik mij heb laten vertellen. De honden worden twee weken vastgehouden zodat ze eventueel geadopteerd kunnen worden. Als niemand ze wil hebben dan worden ze geëuthanaseerd. Oh nee, ze nemen toch niet onze straathond Lopje mee? Ik schiet in paniek.

Lopje is een straathondje dat al zo'n drie jaar bij ons huis rondhangt. In het begin hebben wij elk contact met hem afgehouden want als je eenmaal een straathond te eten en te drinken geeft dan kom je er meestal niet meer vanaf. Dan blijft hij terugkomen. Ook bestaat de kans dat je andere straathonden aantrekt met je eten en voordat je het weet zit je met een roedel voor je deur. Zeker als ze met zo velen zijn is dit best gevaarlijk. Maar ja, probeer jij maar eens een straathond die in de bloedhitte of in de ijzige kou niets te eten en te drinken heeft te negeren. Dat is verdomd lastig. Het arme beest heeft er natuurlijk niet om heeft gevraagd om als oud vuil bij ons voor de deur te zijn achtergelaten.

'Wat doet u daar', vraag ik aan een man die met zijn neus richting onze boomgaard staat te kijken? 'Wat?' Hij kijkt mij wat verbaasd aan. 'Eh, ik vang honden', zegt hij, en hij kijkt van mij weg. In de boomgaard verblijft onze Lopje. 'Eh,' begin ik een gesprek met de zojuist uit zijn auto gestapte politieagent, 'wij hebben hier een hondje rondlopen dat wij altijd eten geven en dat dat terrein als zijn territorium beschouwd,' wijzend op onze boomgaard. ' Het is eigenlijk niet onze hond en iemand heeft hem bij ons voor de deur achtergelaten, maar wij vinden hem zo zielig dus geven wij hem eten. Zou ik even mogen kijken of hij in het busje zit? Als dat zo is dan wil ik hem eruit hebben en hem adopteren.' Ik merk dat ik een bibber in mijn stem heb van de emoties. Mijn verhaal moet in erg onsamenhangend Roemeens raar klinken in de oren van de agent. 'Doet u maar rustig aan mevrouw,' zegt de agent met een rustgevende stem. De buurman die regelmatig zijn beklag doet over onze Lopje komt aangelopen. 'Zit Lopje in het busje?' vraag ik aan hem. 'Dat zou heel goed kunnen,' zegt hij. 'Mag ik misschien even in de bus kijken?, vraag ik aan een hondenvanger die zojuist uit zijn busje stapt. Ik word compleet genegeerd en de deur blijft voor mij gesloten. Pottenkijkers willen ze niet. 'Wij laten onze honden tenminste steriliseren,' ga ik verder tegen de agent. 'Veel mensen doen dat niet en zij dumpen elke keer honden op straat. Laatst lagen er verderop in de greppel wel acht puppy's. Die zijn er niet vanzelf gekomen. Die zijn er gewoon neergelegd.'

Ook Mircea komt poolshoogte nemen, afkomend op het aanhoudende geblaf van onze eigen honden bij het hek. Zodra hij één voet buiten het hek zet ziet hij net een hondenvanger onze boomgaard uit komen lopen met onze Lopje in zijn hand geklemd. De hondenvanger lijkt wel een jager die trots zijn buit toont. Lopje heeft meer iets weg van een fazant of een konijn dat zojuist is geschoten. Helemaal slap en met zijn tong bungelend uit zijn bek wordt hij in de greppel gegooid. Dat zijn buikje op en neer beweegt is het enige teken dat hij leeft want hij lijkt wel dood.

Ooit heb ik bij de burgemeester van ons dorp mijn beklag gedaan over zoveel straathonden die ineens rond ons huis hingen. Veel honden hadden zich verzameld rondom een vrouwtje dat loops was. Het liep echt uit de klauwen want wij deden 's nachts echt geen oog dicht door al het geblaf. Hij liet weten dat hij alleen honden van straat kon halen, maar niet de honden die op de velden verblijven. 'Omdat dit privéterreinen zijn heb ik daar geen bevoegdheid toe,' zei hij destijds. Hoe is het dan mogelijk dat een hondenvanger van ons terrein af komt lopen met een zojuist gevangen hond? Dat lijkt mij niet mogen. 

'Deze hond gaat niet met het busje mee,' zeg ik. Ik denk meteen aan mijn kinderen. Hoe vertel ik hun dat Lopje er ineens niet meer is? Dat hij ons bij thuiskomst niet kwispelstaartend staat op te wachten zodra wij onze auto het pad opdraaien? Smachtend naar een stukje brood? Dat wil ik hun niet aandoen. In de tijd dat wij hier wonen hebben wij al van teveel honden en poezen afscheid moeten nemen.  'Ik adopteer deze hond,' zeg ik tegen wie het wil horen. 'Dat is goed,' zegt de agent, 'maar dan moet je hem wel binnen het hek houden of hem vastmaken aan een ketting. Hij mag in ieder geval niet meer los op straat lopen.' 'Hé hé!' Nu komt de hondenvanger in actie. 'En die kosten voor de verdoving dan? Wie betaalt dat?' vraagt hij. Waarschijnlijk baalt hij dat hij deze hond niet kan meenemen aangezien je per hond ongeveer honderd euro incasseert.

De hond is op ons terrein verdoofd en eraf gehaald en nu moeten wij geld betalen? Dit is in mijn ogen de omgekeerde wereld, maar om verder geen gezeik te krijgen betalen wij het bedrag van 70 lei, omgerekend zo'n 15 euro.

De buurman die er al die tijd bijstaat is duidelijk 'not amused' met ons besluit om Lopje te houden. Hij is degene die ons meermaals heeft aangesproken over de hond. Hij zou hem telkens aanvallen, hij zou agressief zijn. De enige passant waar Lopje wel eens naar blaft is naar een verdwaald paard of naar een loslopende koe. Ik heb hem nooit agressief gezien richting wandelaars of fietsers. In het weekend zie je veel recreanten voorbij fietsen en nooit blaft hij naar deze mensen.

Het duurt een aantal uur voordat Lopje bijkomt uit zijn verdoving. Hij weet zich geen raad met de ketting waar hij ineens aan vast zit. Voortdurend bijt hij erin in de hoop het door te bijten wat niet lukt. In onze tuin kan hij niet blijven omdat dit het territorium is van onze hond Polar (ook een manneje).

Lopje verblijft nu in de boomgaard (wat niet omheind is met een hek). Op de grond hebben wij een lange ijzeren draad gespannen waar hij, vastzittend aan de ketting toch wat bewegingsvrijheid heeft. Aan het eind van de middag laten wij hem los zodat hij even zijn benen kan strekken en een stuk kan gaan hollen. Hij komt tot nu toe elke keer terug naar zijn hok want daar krijgt hij zijn eten. Het lijkt erop dat hij zijn lot heeft geaccepteerd want hij protesteert niet meer als ik zijn halsband vastmaak bij terugkomst van zijn dagelijkse wandeling. Het was zo'n ondernemend hondje dat heel wat kilometers maakte op een dag en nu zit hij aan de ketting. Treurig om te zien. Of vast aan een ketting of de dood tegemoet. Voor heel wat andere honden was deze keus er simpelweg niet. Daar krijg ik wel een naar gevoel van in mijn buik.