Weekendje
Van het weekend een bliksembezoek gebracht aan een vriendin die haar 50e verjaardag vierde in Nederland. Een surpriseparty! Ik was voor mijn gevoel nog maar net geland op Schiphol of ik steeg gisterochtend alweer op richting Boekarest. Toch ben ik er even helemaal tussenuit geweest. Met een tiental vrouwen hebben we gekookt in een kookstudio. Leuk zo'n avondje bezig zijn, glaasjes wijn drinken en lekker eten.
Omdat ik toch in Amsterdam was heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Roemeense documentaire Collective (Colectiv) te bekijken op het IDFA documentaire festival. De aanleiding van deze documentaire is de vreselijke brand in een concertzaal in Boekarest in oktober 2015 waar zo'n 64 mensen zijn omgekomen.
Om kwart voor elf op zondagochtend zaten mijn zus en ik in een overvolle bioscoop in hartje centrum van de stad. Wat een zware kost. Af en toe gingen er hoorbaar golven van afschuw en verontwaardiging door de zaal heen.
De documentaire laat mij moeilijk los. Ik kijk graag naar documentaires en soms ben ik echt gegrepen door een verhaal, maar na een tijdje valt het toch als het ware van je af. Dan zijn er weer genoeg nieuwe prikkels die je aandacht opeisen. Bij deze documentaire is dat anders. Het verhaal heeft er zo ingehakt dat het door mijn hoofd blijft spoken.
Weer thuis kijk ik vanachter mijn computer uit over de zonnige velden. De winter is echt losgebarsten. Het heeft gevroren en het is flink koud, maar gelukkig schijnt dus de zon en is de hemel strak blauw.
Omdat ik toch in Amsterdam was heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Roemeense documentaire Collective (Colectiv) te bekijken op het IDFA documentaire festival. De aanleiding van deze documentaire is de vreselijke brand in een concertzaal in Boekarest in oktober 2015 waar zo'n 64 mensen zijn omgekomen.
Om kwart voor elf op zondagochtend zaten mijn zus en ik in een overvolle bioscoop in hartje centrum van de stad. Wat een zware kost. Af en toe gingen er hoorbaar golven van afschuw en verontwaardiging door de zaal heen.
De documentaire laat mij moeilijk los. Ik kijk graag naar documentaires en soms ben ik echt gegrepen door een verhaal, maar na een tijdje valt het toch als het ware van je af. Dan zijn er weer genoeg nieuwe prikkels die je aandacht opeisen. Bij deze documentaire is dat anders. Het verhaal heeft er zo ingehakt dat het door mijn hoofd blijft spoken.
Weer thuis kijk ik vanachter mijn computer uit over de zonnige velden. De winter is echt losgebarsten. Het heeft gevroren en het is flink koud, maar gelukkig schijnt dus de zon en is de hemel strak blauw.
Reacties
Een reactie posten