Rijbewijs

Binnenkort verloopt mijn Nederlandse rijbewijs. Dat betekent dat ik een nieuwe nodig heb. Geen Nederlands rijbewijs meer, maar een Roemeens. Wat je moet doen om die te krijgen en waar je die moet ophalen moet je zelf zien uit te vogelen. Ik had al wel eens gehoord dat de politie daarover gaat. De plek die ik het meest voor de hand vond liggen voor het verkrijgen van informatie is de Nederlandse ambassade in Boekarest. Ik belde ze op. Althans, ik dacht dat ik naar Boekarest belde, maar dat was niet het geval. Ik kreeg een medewerkster aan de lijn die in Den Haag bleek te zitten. Gelukkig kon zij mij helpen met mijn vraag. Ze gaf mij het telefoonnummer van de Roemeense RDW zal ik maar zeggen. “Ik heb goed nieuws voor u, zei ze. U hoeft geen rijexamen meer te doen!' Dat is inderdaad een geruststelling. Niet dat ik daar bang voor zal zijn hoor! Met zekerheid durf ik te zeggen dat ik met vlag en wimpel zal slagen voor het Roemeense rijexamen. Als je ziet hoe het er soms aan toegaat in het Roemeense verkeer, dan verbaast het mij maar al te vaak dat sommige mensen überhaupt hun rijbewijs hebben gehaald. Om te weten hoe het er hier in het verkeer aan toe gaat moet je toch echt zelf beleven. Wel valt je mond vaak open van verbazing.

Bij de Roemeense RDW kreeg ik gelukkig een hulpvaardige meneer aan de telefoon die mij rustig uitlegde wat ik moest doen. 'U heeft een fisa medicala (spreek uit als fiesje mediecale) nodig. Een soort medische keuring. Om dat te laten uitvoeren moet u eerst een verwijsbriefje halen bij de huisarts. Ook moet u een geldbedrag betalen en u moet kopietjes maken van een aantal documenten,' zei de hulpvaardige meneer. Dit zou een makkie moeten zijn, dacht ik bij mijzelf.

Voor de keuring moest ik naar een gezondheidscentrum in de grote stad. Zij leven daar kennelijk van want het was bomvol in de hal. Ik sloot achteraan in de rij en wachtte netjes mijn op mijn beurt. Bij de balie stond een alleraardigste vrouw mij te woord. Het is wel grappig om te vermelden dat als het om een particulier bedrijf gaat mensen er alleraardigst en behulpzaam zijn. Als het een staatsinstelling betreft dan word je negen van de tien keer afgebekt of met een enorme desinteresse geholpen.

De vrouw achter de balie begreep al gauw dat ik geen Roemeense was. 'Vult u dit formulier in,' zei ze en ze verwees mij naar een tafeltje in de hoek. Ik begreep bijna alles wat ik moest invullen, behalve één vakje niet. Wel had ik een vermoeden wat ik daar moest invullen, maar ik liet het voor de zekerheid toch leeg. Om het formulier aan de vrouw terug te geven moest ik, net als alle anderen, weer aansluiten achterin de rij. Eindelijk weer aan de beurt vroeg ik de aardige vrouw wat ik op de lege plek moest invullen? 'Vult u daar maar de namen in van uw vader en van uw moeder.' Dat heb ik vaker moeten doen bij diverse instanties, maar ik blijf mij hierover toch verbazen. Wat hebben mijn vader, die trouwens al jaren geleden is overleden, en mijn moeder hier in godsnaam mee te maken? Toch een andere wereld zullen we maar zeggen!

'U moet zich melden bij alle kamers op de eerste verdieping en op de tweede verdieping alleen bij één kamer,' zei de aardige mevrouw. Op de eerste verdieping waren een vijftal kamers waar voor elke deur wat mensen stonden te dralen. Er was geen duidelijk systeem. Ik wachtte rustig af en als ik de kans kreeg werkte ik kamer voor kamer af! Uiteindelijk duurde het een klein uurtje voordat ik alle kamers had bezocht. Ik moest op bezoek bij een KNO arts, een neuroloog, een orthopeet, een oogarts en een psychiater. Bij het kamertje waar 'orhtopeet' op de deur stond zat een wat oudere meneer aan zijn tafel. Hij keek niet op of om toen ik binnenstapte. Hij had alleen oog voor zijn tablet die voor hem op zijn tafel lag. 'U idetiteitsbewijs,' zei de man. Meer geluid kwam er niet uit. Ik legde mijn paspoort voor hem neer en bij het zien van een afwijkend document keek hij even omhoog. 'Gaat u daar maar zitten,' beet hij mij toe. Ik nam plaats op een stoel en ik zag dat de man iets op mijn formulier krabbelde en er als laatste een stempel op zette. 'Tot ziens,' zei de meneer en gaf mij mijn paspoort terug en hij keek weer op zijn tablet. Ik begon mij toch af te vragen wat ik in elk kamertje kwam doen. Wat zij vooral niet met mij deden. Ik ben echt nergens met een vinger aangeraakt. Er is niet naar mijn hartslag geluisterd, er is geen pols opgenomen, niet naar mijn ogen gekeken, geen bloed afgenomen. Helemaal niets! Het enige dat ik actief moest doen was een regel letters lezen vanaf een afstand.

Als laatste bezocht ik het kamertje waar 'psychiatrie' op de deur stond. 'Komen er psychische problemen voor in uw familie?' vroeg de vrouw. In welke familie niet, dacht ik, maar ik antwoordde van niet. 'Heeft u wel eens een klap tegen uw hoofd gehad?' Wederom was mijn antwoord nee. 'Heeft u wel eens een ongeluk gehad?' Nee zei ik en deed in de lucht alsof ik het aan het afkloppen was.' 'Ik wil graag in Nederland werken,' zei de mevrouw ineens. 'Eh, ja, eh,' die vraag had ik even niet zien aankomen. 'Wat voor werk wilt u dan doen?' vroeg ik haar. 'Wilt u als psychiater werken?' 'Het maakt mij niet uit wat voor werk,' zei ze. 'Als ik maar meer geld kan verdienen dan dat ik hier doe.' Ik zei dat er zoveel Roemenen in het buitenland werken dus dat er vast wel een manier voor haar was om daar achter te komen. 'Misschien moet u contact opnemen met de Nederlands ambassade,' gaf ik haar als tip mee. Ik moet zeggen dat ik het een beetje een raar gesprek vond. Dat had ik niet verwacht. Het was sowieso een rare ochtend geweest.

Om mijn rijbewijs in te leveren en een nieuwe aan te kunnen vragen

maakte ik via internet een afspraak om bij de politie langs te gaan. Een enorme vooruitgang dat je een afspraak maakt op een van tevoren afgesproken datum en tijd. Gelukkig niet meer wachten in een ellenlange rij tot je aan de beurt bent en waar je moet opletten dat mensen niet gaan voordringen of dat ineens het loket sluit omdat de desbetreffende persoon erachter even met lunchpauze moet. Afgelopen dinsdag had ik de afspraak. Een agente nam al mijn paperassen in ontvangst, maakte een pasfoto, nam mijn oude rijbewijs in en gaf mij een recuutje waarmee ik tot begin april mag rond rijden. 'Als je dan nog niet je rijbewijs hebt, zei de agente, dan is het strikt verboden om achter het stuur plaats te nemen. Het kan wel een maand duren voordat je nieuwe rijbewijs er is, maar ook korter. Dat hangt helemaal van Nederland af.' Daar wordt namelijk mijn oude rijbewijs naartoe gestuurd en er moet vanuit Nederland een goedkeuring komen dat ik een nieuw rijbewijs mag krijgen. Ik kan alleen maar duimen dat het allemaal snel gaat. Als ik niet mag autorijden is dat voor mij best een klein drama. Rustig afwachten maar.