Na enige tijd van afwezigheid, hier weer een berichtje vanaf het Roemeense platteland.
Na een fijn verblijf van een dag of negen in Nederland en België zijn we met een rotvaart weer op de Roemeense bodem beland! Jeetje, ik heb serieus nooit zo'n enge landing met een vliegtuig meegemaakt en ook nog nooit zo'n snelle! Het vliegtuig ging op een gegeven moment enorm schudden en ik hoorde de motoren als een wilde loeien. Ik wil niet zeggen dat we echt met de punt recht naar beneden gingen, maar makkelijk tegen mijn rugleuning aanzitten zat er niet meer in. De kinderen vonden het gelukkig helemaal te gek! Absoluut geen angst! Veel mensen om mij heen zaten wel wat onrustig heen en weer te bewegen en een peutertje gilde het uit.Waarschijnlijk last van zijn oren. Dit droeg ook niet echt bij aan een relaxte en ontspannen sfeer!
'Kijk mama, wat zitten we al dicht bij de grond, zei Alina! Gelukkig zag ik door de mist heen dat we wel al op de landingsbaan zaten. Voordat we er erg in hadden bonkten we, veilig en wel, de grond.
Wat was ik blij dat we waren geland! Ze zeggen altijd dat turbulentie niet gevaarlijk is, maar wat een ramp is dat. Zal wel door de dichte mist komen. Brr!!
Mircea was helaas alleen in Roemenië achtergebleven. Terwijl wij van het ene bezoekje naar het andere logeerpartijtje togen en trein, tram en auto in en uit stapten, zorgden hij dat er een betonnen vloertje werd gestort achterin de grote kas, nam hij het bestelde stookhout in ontvangst (moest met een grijper vanaf de vrachtauto over het hek worden gegooid worden. Te zwaar om te tillen; wat een enorme boomstammen!) en bouwde hij het hek af voor het dierenverblijf van ons pluimvee.
Hij was maar wat blij dat wij er weer waren. Het is ongezellig zo helemaal alleen en heel onhandig om na zo'n drukke werkdag nog het vuur te maken om het huis te verwarmen en je potje te koken. Normaal heeft hij daar 'moeders de vrouw voor' (ik dus!).
De duizenden potjes met bloembollen zijn nu geplant. Een enorme klus. Gelukkig een paar dagen goede hulp gekregen van een buurvrouw. Zij kwam stipt om 9 uur. Ging een uurtje thuis lunchen en bleef tot het donker werd, wat nu zo rond half zes het geval is. Ik voorzag haar van flesjes water en kopjes thee en zij werkte goed door. Af en toe zei ze wel wat, maar dat ze nou de oren van je kop af kletste.. nou nee! Wel eigenlijk zo rustig. Word je niet zo afgeleid.
Nu maar hopen dat alle bollen mooi uitkomen en dat we ze fijn kunnen verkopen.
Een hoeveelheid leliebollen zijn tevens de laatste twee dagen uit de grond gehaald en in kratten in de kelder gestald om daar te overwinteren. We hebben nog een enorme zwik die er alsnog uit moeten. Gaat de komende dagen gebeuren. Moet nu zeker gebeuren voordat de vorst intreedt. Die laat hopelijk nog heel lang op zich wachten!
Na een fijn verblijf van een dag of negen in Nederland en België zijn we met een rotvaart weer op de Roemeense bodem beland! Jeetje, ik heb serieus nooit zo'n enge landing met een vliegtuig meegemaakt en ook nog nooit zo'n snelle! Het vliegtuig ging op een gegeven moment enorm schudden en ik hoorde de motoren als een wilde loeien. Ik wil niet zeggen dat we echt met de punt recht naar beneden gingen, maar makkelijk tegen mijn rugleuning aanzitten zat er niet meer in. De kinderen vonden het gelukkig helemaal te gek! Absoluut geen angst! Veel mensen om mij heen zaten wel wat onrustig heen en weer te bewegen en een peutertje gilde het uit.Waarschijnlijk last van zijn oren. Dit droeg ook niet echt bij aan een relaxte en ontspannen sfeer!
'Kijk mama, wat zitten we al dicht bij de grond, zei Alina! Gelukkig zag ik door de mist heen dat we wel al op de landingsbaan zaten. Voordat we er erg in hadden bonkten we, veilig en wel, de grond.
Wat was ik blij dat we waren geland! Ze zeggen altijd dat turbulentie niet gevaarlijk is, maar wat een ramp is dat. Zal wel door de dichte mist komen. Brr!!
Mircea was helaas alleen in Roemenië achtergebleven. Terwijl wij van het ene bezoekje naar het andere logeerpartijtje togen en trein, tram en auto in en uit stapten, zorgden hij dat er een betonnen vloertje werd gestort achterin de grote kas, nam hij het bestelde stookhout in ontvangst (moest met een grijper vanaf de vrachtauto over het hek worden gegooid worden. Te zwaar om te tillen; wat een enorme boomstammen!) en bouwde hij het hek af voor het dierenverblijf van ons pluimvee.
Hij was maar wat blij dat wij er weer waren. Het is ongezellig zo helemaal alleen en heel onhandig om na zo'n drukke werkdag nog het vuur te maken om het huis te verwarmen en je potje te koken. Normaal heeft hij daar 'moeders de vrouw voor' (ik dus!).
De duizenden potjes met bloembollen zijn nu geplant. Een enorme klus. Gelukkig een paar dagen goede hulp gekregen van een buurvrouw. Zij kwam stipt om 9 uur. Ging een uurtje thuis lunchen en bleef tot het donker werd, wat nu zo rond half zes het geval is. Ik voorzag haar van flesjes water en kopjes thee en zij werkte goed door. Af en toe zei ze wel wat, maar dat ze nou de oren van je kop af kletste.. nou nee! Wel eigenlijk zo rustig. Word je niet zo afgeleid.
Nu maar hopen dat alle bollen mooi uitkomen en dat we ze fijn kunnen verkopen.
Een hoeveelheid leliebollen zijn tevens de laatste twee dagen uit de grond gehaald en in kratten in de kelder gestald om daar te overwinteren. We hebben nog een enorme zwik die er alsnog uit moeten. Gaat de komende dagen gebeuren. Moet nu zeker gebeuren voordat de vorst intreedt. Die laat hopelijk nog heel lang op zich wachten!
Reacties
Een reactie posten