Aangereden hert

Leuk hoor om te leven op het platteland met alles wat de mooie natuur te bieden heeft! Vooral de wilde dieren die ik dagelijks 'live' kan zien. Herten, vossen, wilde zwijnen. Iets minder leuk om ineens twee herten voor je auto te zien opduiken. Gelukkig reed ik niet zo hard waardoor de eerste net voor mijn auto langs schoot. Helaas kreeg ik nummer twee tegen de linker voorkant van mijn auto aan. Wat een klap gaf dat en een deuk! Ik stopte gelijk de auto in de berm en keek, met mijn hart in mijn keel, in mijn achteruitkijkspiegel in de veronderstelling dat ik een dood hert op straat zou zien liggen. Gelukkig was dat niet het geval. Het beest stond op en holde de richting op van waar het vandaan was gekomen. Ik weet dus niet of het ernstig gewond is geraakt want het was al weg. Ik wilde mijn deur openen, maar die zat wat geklemd. Het lukte wel, maar met wat gekraak. Bij thuiskomst heeft Mircea de boel een beetje recht geprobeerd te trekken. Nu kan in ieder geval de deur weer makkelijk open en dicht doen. Toch enorm schrikken. Ik zie nu uit elk bosje een dier komen. Dat gevoel zal wel slijten in de loop der tijd, maar nu ben ik er nog erg beducht voor. Het is, zoals mijn zus zei, eigenlijk een wonder dat ik in al die jaren dat ik in Roemenië woon nog nooit een dier heb aangereden.
Ik hoop dat dat ook zo blijft.



Zelfs een plukje haar van het hert zichtbaar. Achtergebleven net boven de autoband



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Afbeelding
Als ik iets niet wil lijken dan is het wel een zeur of een verongelijkt persoon. Dat is dan ook de reden dat ik, in ieder geval dat probeer ik, sommige vervelende ervaringen in winkels of instellingen met medewerkers van mij af laat glijden. Als je bij elk incident je gelijk moet gaan halen of ergens tegenin gaat, dan ben je wel even bezig. Maar toch lukt het mij niet altijd om, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: turn the other cheek, toe te passen. Dan ben ik echt te verbaasd of het gaat mij echt te ver. Dan zeg ik er wat van. Sowieso maak ik hier dingen mee waar mijn mond af en toe flink van open valt. Dit voorval speelt zich af in de lokale telefoonwinkel van een telefoongigant met een rood/wit logo. Het lijkt mij niet moeilijk om uit te vogelen welke provider dat is. Maandelijks stap ik bij deze winkel naar binnen om mijn mobiele telefoon op te laden voor 5 euro waardoor ik er weer flink op los kan bellen en vooral kan internetten (dat berekenen ze ineens in euro, maar dan wel n
Meer lezen

Roemeens Pasen

Afbeelding
Het is Pasen in Roemenië. Een weekje later dan in Nederland. Het weer is prachtig. Op eerste Paasdag hebben wij genoten van onze welverdiende rust. Mircea is met Gabriel gaan vissen in de buurt. Toch waren zij snel terug omdat het water te troebel leek. Een ander plekje waar zij waren lag vol met vuilnis. Zelfs tot in de boomtoppen lagen plastic zakken. Dat is niet een plekje waar je 'idyllisch' gaat zitten vissen. Op sommige plekken ligt hier toch zoveel vuilnis verscholen. Aan de zijkant van een weg waar ik elke dag langskom ligt veel vuilnis. Een vrouw uit de buurt vertelde mij dat het daar niet, of bijna nooit, wordt schoongemaakt omdat deze weg op de gemeentegrens ligt. De gemeentes betwisten bij welk dorp de weg hoort en zo wordt er kennelijk niet naar omgekeken. Ik vind dit trouwens verbazingwekkend. De burgemeester moet die rotzooi toch ook zien? Ook bij ons voor de deur vind ik geregeld troep. Ik pak deze troep dan wel op en gooi het in de vuilnisbak. Op het terrein na
Meer lezen

Ik doe het niet meer!

Afbeelding
‘Billy, Billy! Waar zit je nou, poes?’ Kitty, haar zusje, is al binnen, maar Billy nog niet. En dat is gek want Billy is nooit ver van huis. Ik loop naar binnen om mijn telefoon te pakken want die dient ’s avonds tevens als zaklamp. ‘Billy, Billy!’ Ik zoek in de tuin en kijk ook in de tunnelkas want misschien heeft ze zichzelf daar ingesloten. Maar geen spoor van Billy met haar grappige zwart gekleurde neusje. Dan maar in de voortuin kijken. Als ik die kant op loop bekruipt mij ineens een naar gevoel. ‘Het zou toch niet weer zo zijn, hè?’, zeg ik hardop tegen mijzelf. En, ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. De zo springerige, vrolijke poes Billy ligt bewegingloos op straat. Zichtbaar in het velle licht van de lantaarnpaal. Dood. Waarschijnlijk heeft ze niet geleden want haar oogjes zijn nog open als ik haar vind, dus het zal wel één flinke klap geweest zijn. Als je als automobilist toch de normale snelheid aanhoudt en niet als een idioot over de weg scheurt, kan je de poes eve
Meer lezen