'Go see the doctor'
Aan het begin van elk schooljaar zijn er een aantal dingen die jaarlijks terugkeren. Eén daarvan is dat de kinderen een 'adeverinta medicala' moeten hebben voor de sportles. Een 'adverinta medicala' is een papiertje waarop staat dat jouw kind fit en gezond genoeg is om mee te doen aan de sportles op school. Dit papiertje haal je bij de huisarts die daar, in ons geval, haar handtekening en stempel op zet.
Ik geloof dat ik de afgelopen jaren één of twee keer zelf zo'n papier met de kinderen ben wezen halen bij de huisarts. Meestal haalde óf Mircea's zus óf zijn moeder zo'n papiertje omdat zij in de buurt wonen van de huisarts. Dat bleek nooit een probleem.
Tot dit schooljaar. Op het nieuws was het verhaal te zien van een jongetje van een jaar of 10 die onlangs dood is gegaan tijdens een sportles op school. Hij bleek een hartziekte te hebben waar niemand kennelijk vanaf wist. Een 'adeverinta medicala' was niet aanwezig op school. Misschien zijn de huisartsen hierdoor voorzichtiger geworden en willen zij de kinderen echt in levende lijve zien voordat zij hun handtekening op een papier zetten. Dit is trouwens pure speculatie van mijn kant, maar in ieder geval kreeg mijn schoonzus niet de gewenste papiertjes mee voor mijn kinderen. Dan maar zelf in de auto op weg naar de huisarts die in Ploiesti zit op zo'n 25 km bij ons vandaan.
Mijn schoonmoeder die bij ons was en terug naar de stad moest reed met ons mee. Omdat het ook haar huisarts is en zij deze vrouw al heel wat jaren kent had zij het idee opgevat om de arts te 'betalen' met twee planten en twee zakjes vol met leliebollen. Zo ga je volgens haar nog steeds naar de dokter. Met een cadeautje. 'Ik ga wel even met jullie mee. Wij kwamen daar bepakt en bezakt met de planten aan bij de praktijk. Eerst meldden wij ons bij de assistente die natuurlijk heel blij was met al deze mooie 'cadeautjes'. Nee hoor, wij hoefden niet in de rij te wachten! 'Jullie mogen wel even tussendoor', zei de assistente. Uiteindelijk moesten wij toch nog best een tijdje wachten. Ik vind het altijd erg vervelend als je ergens zit te wachten en mensen mogen even 'lekker' voor. Vooral Mircea wordt daar witheet van als hem dat gebeurt. Dan zie je mensen verbaasd kijken. Mensen zijn hier meestal niet zo gebekt dat zij daar dan iets van zeggen. Oh nee, want je zou iemand nog nodig hebben!
In de wachtkamer plantte mijn schoonmoeder een chrysant op Gabriel's schoot die daar heel ongemakkelijk mee zat. Die plant moest persoonlijk aan de dokter gegeven worden. Uiteindelijk zijn de kinderen alleen gewogen en is hun lengte opgenomen. That's it. Alleen over Gabriel vroeg zij nog naar zijn coeliakie. Ik heb haar ooit verteld dat hij de glutenallergie, coeliakie, heeft. Zij wilde graag alle dokterspapieren, die ik van de kinderarts uit Amsterdam heb gekregen, in het Roemeens vertaald hebben. Dat heb ik niet gedaan en omdat zij er niet meer op terug is gekomen heb ik dat maar gelaten. Wat een rompslomp dat met zich meebrengt. Dan moet je een beëdigd vertaler zoeken en alles moet versierd worden met stempels en nog los van wat een vermogen dat allemaal kost.
'Maar het gaat wel goed met zijn allergie', vroeg zij? 'Ja hoor, antwoordde ik. Dat ik vertelde dat het voor hem natuurlijk wel lastig is dat hij helemaal geen brood eet, leek zij verbaasd te zijn. 'Eet hij dan helemaal geen brood?' Nu zakte even mijn broek af. Zij is toch huisarts? Dan hoor je toch wel te weten dat een glutenallergiepatient geen brood mag eten? Even zakte de moed mij in de schoenen. Zo onnozel. Wat mis ik dan de huisarts in Nederland. Niet zo'n ratjetoe en met planten aankomen en een zakje bollen! Ik wil gewoon betalen en niet het idee hebben dat ik een soort 'bribe' (steekpenning) bij mij heb. Daar kan ik echt niets mee.
Uiteindelijk zijn wij dus met de papiertjes en zonder te betalen (nou ja, met bollen en planten dan!) de deur weer uitgelopen. De kinderen kunnen in ieder geval lekker sporten en dat is deze dagen absoluut geen straf. De hele week wordt ons nog ruim 25 graden beloofd. Nog even van genieten voordat de winter ineens zijn intreden doet.
Ik geloof dat ik de afgelopen jaren één of twee keer zelf zo'n papier met de kinderen ben wezen halen bij de huisarts. Meestal haalde óf Mircea's zus óf zijn moeder zo'n papiertje omdat zij in de buurt wonen van de huisarts. Dat bleek nooit een probleem.
Tot dit schooljaar. Op het nieuws was het verhaal te zien van een jongetje van een jaar of 10 die onlangs dood is gegaan tijdens een sportles op school. Hij bleek een hartziekte te hebben waar niemand kennelijk vanaf wist. Een 'adeverinta medicala' was niet aanwezig op school. Misschien zijn de huisartsen hierdoor voorzichtiger geworden en willen zij de kinderen echt in levende lijve zien voordat zij hun handtekening op een papier zetten. Dit is trouwens pure speculatie van mijn kant, maar in ieder geval kreeg mijn schoonzus niet de gewenste papiertjes mee voor mijn kinderen. Dan maar zelf in de auto op weg naar de huisarts die in Ploiesti zit op zo'n 25 km bij ons vandaan.
Mijn schoonmoeder die bij ons was en terug naar de stad moest reed met ons mee. Omdat het ook haar huisarts is en zij deze vrouw al heel wat jaren kent had zij het idee opgevat om de arts te 'betalen' met twee planten en twee zakjes vol met leliebollen. Zo ga je volgens haar nog steeds naar de dokter. Met een cadeautje. 'Ik ga wel even met jullie mee. Wij kwamen daar bepakt en bezakt met de planten aan bij de praktijk. Eerst meldden wij ons bij de assistente die natuurlijk heel blij was met al deze mooie 'cadeautjes'. Nee hoor, wij hoefden niet in de rij te wachten! 'Jullie mogen wel even tussendoor', zei de assistente. Uiteindelijk moesten wij toch nog best een tijdje wachten. Ik vind het altijd erg vervelend als je ergens zit te wachten en mensen mogen even 'lekker' voor. Vooral Mircea wordt daar witheet van als hem dat gebeurt. Dan zie je mensen verbaasd kijken. Mensen zijn hier meestal niet zo gebekt dat zij daar dan iets van zeggen. Oh nee, want je zou iemand nog nodig hebben!
In de wachtkamer plantte mijn schoonmoeder een chrysant op Gabriel's schoot die daar heel ongemakkelijk mee zat. Die plant moest persoonlijk aan de dokter gegeven worden. Uiteindelijk zijn de kinderen alleen gewogen en is hun lengte opgenomen. That's it. Alleen over Gabriel vroeg zij nog naar zijn coeliakie. Ik heb haar ooit verteld dat hij de glutenallergie, coeliakie, heeft. Zij wilde graag alle dokterspapieren, die ik van de kinderarts uit Amsterdam heb gekregen, in het Roemeens vertaald hebben. Dat heb ik niet gedaan en omdat zij er niet meer op terug is gekomen heb ik dat maar gelaten. Wat een rompslomp dat met zich meebrengt. Dan moet je een beëdigd vertaler zoeken en alles moet versierd worden met stempels en nog los van wat een vermogen dat allemaal kost.
'Maar het gaat wel goed met zijn allergie', vroeg zij? 'Ja hoor, antwoordde ik. Dat ik vertelde dat het voor hem natuurlijk wel lastig is dat hij helemaal geen brood eet, leek zij verbaasd te zijn. 'Eet hij dan helemaal geen brood?' Nu zakte even mijn broek af. Zij is toch huisarts? Dan hoor je toch wel te weten dat een glutenallergiepatient geen brood mag eten? Even zakte de moed mij in de schoenen. Zo onnozel. Wat mis ik dan de huisarts in Nederland. Niet zo'n ratjetoe en met planten aankomen en een zakje bollen! Ik wil gewoon betalen en niet het idee hebben dat ik een soort 'bribe' (steekpenning) bij mij heb. Daar kan ik echt niets mee.
Uiteindelijk zijn wij dus met de papiertjes en zonder te betalen (nou ja, met bollen en planten dan!) de deur weer uitgelopen. De kinderen kunnen in ieder geval lekker sporten en dat is deze dagen absoluut geen straf. De hele week wordt ons nog ruim 25 graden beloofd. Nog even van genieten voordat de winter ineens zijn intreden doet.
 |
| Bijschrift toevoegen |
Leuke blog weer. Dat 'betalen'bij de huisarts blijft een moeilijk probleem. Ik heb hier aardig wat ervaring opgedaan bij dokters specialisten en de huisarts. Ik probeer 'het goede voorbeeld te geven' en ga ook vaak een gesprekje aan over dit thema. Bij de privat artsen en ziekenhuizen wordt het vaak niet eens op prijs gesteld, zelfs als je gewoon zoals ook in Nederland vaak gebeurt iets lekkers voor de zusters meebrengt en de prijzen voor de behandelingen staan gewoon vast. Onze huisarts heeft er zelf een ontzettende hekel aan maar ziet het ook als een probleem. Ze vertelde me dat het zo diep zit dat wanneer ze een cadeau weigert mensen het idee hebben dat ze hen niet wil helpen of een minder goede behandeling krijgen. Ze is ook een voorstander van minder medicijnen, maar merkt ook dat veel patienten heel ontevreden zijn en soms naar een andere arts gaan als ze niet minstens vier verschillende recepten krijgen voor een onnozele verkoudheid. Erger nog als ze zegt dat het vanzelf over gaat. Ik vraag dat dan ook altijd. Ik moet dan wel nog terug komen, want ze wil heel zeker weten dat het ook overgegaan is.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal. Wij hebben een huisarts die zegt mijn auto loopt niet op kadotjes oftewel er wordt gewoon betaald , prima zeggen wij . Niet iedereen denkt daar uiteraard zo over. Ik denk dat het per huisarts hier verschillend is net als in NL. Wij hebben er 1 op het dorp die vrij goed op de hoogte is van alles en je ook kan adviseren welke specialist etc als je er 1 nodig hebt . Maar mischien scheelt het ook hier weet waar je woont en ze heeft een aantal jaren in het buitenland gewerkt. Ps Bij de real in Arad hebben ze inmiddels een afdeling bij ons met dieetproducten en ook glutenvrij .
BeantwoordenVerwijderen