Lekker veel eten....

Onze overbuurvrouw was alweer een aantal maanden geleden overleden en om de zoveel weken/maanden na het overlijden komt de familie bij elkaar en geeft een soort van etentje. Ik weet niet precies hoe de familie van de overledene de genodigden selecteert, maar wij waren nu voor de twee keer van de partij voor zo'n etentje. De buren die er de eerste keer wel waren uitgenodigd, een aantal maanden geleden, waren dat deze keer niet. Zij waren wel thuis want ik zag ze in de tuin rondlopen. Misschien weer een of andere vete?

Om 12 uur werden wij verwacht met het hele gezin. Toen ik de kinderen vertelde dat deze bijeenkomst eraan zat te komen riepen ze bijna allebei in koor: 'daar gaan wij écht niet naartoe!' Ik gaf ze groot gelijk. Gabriel wilde een film zien en Alina had ook andere plannen voor haar eerste weekend in het nieuwe schooljaar. 'Echt geen zin om daar mijn  zaterdagmiddag door te brengen' waren haar woorden!

Mircea en ik moesten natuurlijk wel ons gezicht laten zien. Er stonden een aantal gedekte tafels en wij waren niet als eerste gekomen. Er zaten vooral bejaarde buurtbewoners, op de dochter en schoonzoon van de overleden vrouw na. Zij hadden trouwens hun puberzonen ook niet meegenomen dus hoefde ik mij niet schuldig te voelen dat ik mijn kinderen had thuisgelaten. Er werd natuurlijk wel gevraagd waar de kinderen bleven.

Ik nam plaats aan een van de tafels en kreeg al gelijk mijn eerste bord voorgeschoteld. Tegenover mij zat een alleaaardigste meneer die in het centrum van het dorp bleek te wonen. Schuin tegenover mij zat een oude buurman die wel eens een borreltje bij Mircea komt drinken wat eigenlijk niet mag van zijn vrouw. Niet dat hij hier niet mag komen, maar het gaat vooral om zijn drankgebruik dat zij niet leuk vindt. Er zaten een tweetal dames aan tafel, maar de meeste dames stonden in de keuken en waren met het eten bezig. Buiten werd in een pan die op het vuur stond de mamaliga klaar gemaakt (polenta). Ik had gelukkig weinig gegeten die ochtend want ik was al wel voorbereid op veel eten.

Wij begonnen met een bord koud vlees en wat salade erop. Daarna was het tijd voor een enorm bord met sarmala (gehaktrolletjes in koolbladeren gerold) te samen met de mamaliga. Daarna kreeg ik een kopje koffie. Mijn bord werd weggehaald, maar ik moest mijn bestek nog houden. Dit snapte ik niet helemaal want wij hadden toch gegeten? Ik zat toch al aan de koffie?
Mircea wilde ook zijn bestek aan de vrouw geven die onze borden ophaalde, maar ook hem liet ze weten dat hij het nog moest houden. Mircea gaf mij een por en wees naar de keuken. 'Wij krijgen nog meer te eten, vandaar dat bestek!' Ik keek in de richting van de keuken en zag een enorm pan met puree staan en er lagen kippenbouten op een ovenschaal. 'Oh nee, was mijn reactie! Dat kan ik met geen mogelijkheid nog naar binnen stouwen'. Ik liep de keuken in en zei dat het heerlijk eten is, maar dat wij echt genoeg hadden gehad. Ik had het idee dat mijn boodschap was doorgekomen. Of toch niet? Ik liep terug naar de tafel en achter mij volgde een dame met twee borden dat zij voor onze neus wilde zetten. Gelukkig gebaarde de schoonzoon naar haar dat wij niet meer wilden en nam zij de borden gelukkig mee.
De rest van het gezelschap at vrolijk verder. De man tegenover mij vrat alles op. Het vet van de kippenbout sijpelde langs zijn mond naar beneden en toen hij klaar was likte hij gretig zijn vingers af en nam nog een slok uit zijn limonadeglas gevuld met zelfgemaakte wijn. Hij spoorde mij ook de hele tijd aan om wat te drinken, maar ik sloeg dat af omdat ik later op de middag nog boodschappen moest gaan doen met de auto. Zo midden op de dag aan de alcohol word ik zo slaperig van en al helemaal als het zo bloedheet is. Dat was het zeker op die dag. De rest van de oudjes smakten er vrolijk op los.

Er waren ondertussen nog wat buren gekomen en die namen plaats aan een tafel achter ons. Een buurman, die Mircea zo vreselijk heeft uitgescholden en waar wij sinds dien niet meer mee praten, werd samen met zijn vrouw en dochter in een apart kamertje gezet. Wel een beetje raar aangezien er naast ons nog een hele tafel vrij was. Bij het eerste etentje, toen wij er met het hele gezin waren, werden wij wel aan een aparte tafel pal naast deze buurman gezet. Heel ongemakkelijk was dat trouwens. Wij zaten zowat bij elkaar op schoot, maar je zegt geen woord tegen elkaar.

Een plastic bordje met een enorm stuk taart en twee dik gesneden plakken cake werd geserveerd. Ik zette het bordje wat in het midden van de tafel zodat iedereen er wat van kon nemen, maar de vrouw, die inmiddels met nog meer bordjes was aan komen zetten, zette het bordje weer voor mijn neus en gaf mijn overbuurman en de rest ook zo'n bordje. De zwager moest lachen en vroeg mij of ik dacht dat dat voor iedereen was? Het was kennelijk van mijn gezicht af te lezen dat ik dat dacht. Ik ga toch niet in mijn eentje nog een stuk taart en twee enorme grote plakken cake opeten? Nou, mijn overbuurman deed dat wel. Misschien niet alles, maar er werd flink van gesnoept.

De bordjes met lekkers werden voor ons in een plastic tasje gestopt en wij namen het mee naar huis. Zelfs aangevuld met nog meer cake en nog meer lekkers.
Heel erg attent allemaal, maar jeetje wat een voedsel! Zou dat niet minder kunnen of is dat te Hollands van mij gedacht? Waarschijnlijk hoort deze overdaad bij de traditie en moet ik dat respecteren. Het heeft zeker iets moois om nog zo lang bij een overlevende stil te staan op deze manier, maar met al dat eten! Too much for me!




Reacties

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Roemeens Pasen

Ik doe het niet meer!