'Ich bin ein Berliner'
Tot voor kort werden er voornamelijk hele jonge hondjes, puppy's nog, bij ons voor de deur gedumpt. Nu lopen er ineens ook wat 'oudere' honden los bij ons hek. Wat ben je toch harteloos als je zo van je honden af moet komen.
Zoals ik al vaker heb geschreven op dit blog kan ik niet al die honden onderhouden, al zou ik dat graag doen want sommige zien er zó hongerig uit. Het kan gewoonweg niet. Ik heb daar de middelen niet voor. Wel zet ik altijd een bakje met water voor de deur. Vooral voor de hele hete dagen.
En daar was ineens een pikzwarte hond, best hoog op de poten met flaporen, op straat. Te schattig voor woorden en heel jong zo te zien. Zij, ik wist pas later dat het een zij was, bleef wel op gepaste afstand van ons huis. Meestal aan de overkant van de weg. Zij durfde waarschijnlijk de confrontatie niet aan te gaan met 'Lopje' onze straathond (Gabriel heeft zijn naam bedacht), die wij wel eten geven en die het terrein rondom ons huis als zijn territorium beschouwt. Wij zagen deze Lopje rondlopen bij ons hek in hartje winter en hebben hem toch een stukje brood gegeven. Ja en dan is het hek van de dam! Dan blijft hij komen. Toch is hij wel een handige waakhond voor ons.
Bijna waren wij thuis aangekomen, na nogmaals een dagje 'zwemparadijs' in Targoviste gedaan te hebben, en draaide mijn vriendin, die bij ons met haar dochter vanuit Duitsland op bezoek was, haar auto naar rechts richting ons huis, toen zij vol in haar remmen moest. Gelukkig keek zij in een 'spit second' in haar achteruitkijkspiegel of er niet toevallig een auto vlak achter ons zat. Dat was niet het geval. Het zwarte flapoortje stak nietsvermoedend de straat over en lag bijna onder de auto. Gelukkig zaten mijn kinderen en haar kind in de riemen op de achterbank, maar zij schrokken zich uiteraard wezenloos. Zij zagen dit niet aankomen. Ik gelukkig wel en zette mij schrap in mijn stoel. Flapoortje schrok en rende onmiddellijk richting de berm en rende weg. Nadat iedereen veilig was uitgestapt liep mijn vriendin naar het hek toe om deze te sluiten en zag flapoortje daar kwispelstaartend aan de overkant van de weg staan. 'Oh, wat is ie schattig!', zei ze en zij vroeg of zij hem wat te eten mocht geven. 'Ja, dat mag je wel doen, zei ik, maar jij bent straks weer weg en dan blijft hij hier natuurlijk komen'. Ik zei haar dat ze hem wel iets kon geven, maar dan iets verderop en niet zo direct bij ons voor de deur. Zo geschiedde. Het hondje was natuurlijk heel blij met wat eten. Daar bleef het niet bij. Het hondje ging niet uit het hoofd van mijn vriendin en haar dochter. Er werd gesproken en gefantaseerd om het mee naar huis in Duitsland te nemen. Zij leken echt vastbesloten. Alleen moest manlief in Duitsland het nog goedvinden. Er werd druk heen en weer gebeld en uiteindelijk was het goed. De hond mocht mee, maar onder één voorwaarde. Het zou buiten moeten blijven. Dat is bij hun gelukkig geen probleem omdat zij een grote tuin hebben. De reden hiervoor is dat zij al een poes binnen hebben en die zou niet moeten worden weggejaagd door een hond. De poes was er eerder en die gaat voor!
De hond zomaar meenemen gaat natuurlijk niet. Flapoortje werd onze tuin ingelokt, wat heel gemakkelijk ging en werd met een klein stukje salami tevens de achterbak van de auto ingelokt. Er werd naar de dierenarts gereden waar de uitreis-papieren in orde werden gemaakt. Zij, want daar waren wij inmiddels achter dat het een vrouwtje was, kreeg haar eigen hondenpaspoort en allerlei injecties. Zij had zowel op de heen- als op de terugreis naar de dierenarts de auto onder gekotst en gepoept. Zij was duidelijk niet gewend aan autoritjes. Van de dierenarts kreeg mijn vriendin het advies om rustig aan te doen met haar eten te geven. Zij was een beetje ondervoed en moest niet meteen volgestopt worden met hondenvoer. Wat lichte hapjes en wat verspreid over de dag. Bij de eerste de beste supermarkt op de terugweg kocht mijn vriendin een pak rijst en wat kipfilet en bereidde thuis een heerlijke prut voor 'Maida'. Maida is een afkorting van het woord 'maidanez', wat straathond betekent. Onze honden Lola en Rat protesteerden in het begin wel dat Maida zomaar op ons terrein rondliep, maar waren toch al snel aan haar gewend. Maida bleef eigenlijk alleen maar bij ons voor de deur liggen. Als je de voordeur opendeed kwam ze gelijk, kwispelend met haar staart, op je afgelopen.
De grote dag voor Maida en voor mijn vriendin en haar dochter was aangebroken. De terugreis met de auto van Roemenië naar Duitsland. Een lange reis. Wij namen afscheid van elkaar en wensten hun een goede terugreis. Af en toe hadden wij nog wat contact met elkaar via Whatsapp. Het begin van de reis moesten zij nog een aantal keren stoppen omdat het fout ging en Maida de auto alsnog had bevuild, maar de rest van de reis heeft zij zich voorbeeldig gedragen. Alleen maar geslapen in de achterbak. Af en toe even eruit voor een poep en een plas en wat te eten. Maida is nu een 'citygirl' in Berlijn! Wat kan het toch raar lopen. Het voor de auto springen en zo de aandacht van mijn Duitse bezoek trekken dat was volgens mij een voor opgezet plan van Maida. Het was 'meant to be' dat zij mee naar Berlijn ging. Geen haar op haar hondenhoofd dat zij de winter hier in Valcanesti zou doorbrengen als straathond. No way! Zij had hele andere plannen met haar leven!
Zij zijn goed aangekomen in Berlijn en Maida voelde zich al gelijk thuis, aldus mijn vriendin.
Mooi dat er een 'maidanez' van de Roemeense straat is en zo mooi en lief dat mijn vrienden haar zo graag wilden hebben.
Zoals ik al vaker heb geschreven op dit blog kan ik niet al die honden onderhouden, al zou ik dat graag doen want sommige zien er zó hongerig uit. Het kan gewoonweg niet. Ik heb daar de middelen niet voor. Wel zet ik altijd een bakje met water voor de deur. Vooral voor de hele hete dagen.
En daar was ineens een pikzwarte hond, best hoog op de poten met flaporen, op straat. Te schattig voor woorden en heel jong zo te zien. Zij, ik wist pas later dat het een zij was, bleef wel op gepaste afstand van ons huis. Meestal aan de overkant van de weg. Zij durfde waarschijnlijk de confrontatie niet aan te gaan met 'Lopje' onze straathond (Gabriel heeft zijn naam bedacht), die wij wel eten geven en die het terrein rondom ons huis als zijn territorium beschouwt. Wij zagen deze Lopje rondlopen bij ons hek in hartje winter en hebben hem toch een stukje brood gegeven. Ja en dan is het hek van de dam! Dan blijft hij komen. Toch is hij wel een handige waakhond voor ons.
Bijna waren wij thuis aangekomen, na nogmaals een dagje 'zwemparadijs' in Targoviste gedaan te hebben, en draaide mijn vriendin, die bij ons met haar dochter vanuit Duitsland op bezoek was, haar auto naar rechts richting ons huis, toen zij vol in haar remmen moest. Gelukkig keek zij in een 'spit second' in haar achteruitkijkspiegel of er niet toevallig een auto vlak achter ons zat. Dat was niet het geval. Het zwarte flapoortje stak nietsvermoedend de straat over en lag bijna onder de auto. Gelukkig zaten mijn kinderen en haar kind in de riemen op de achterbank, maar zij schrokken zich uiteraard wezenloos. Zij zagen dit niet aankomen. Ik gelukkig wel en zette mij schrap in mijn stoel. Flapoortje schrok en rende onmiddellijk richting de berm en rende weg. Nadat iedereen veilig was uitgestapt liep mijn vriendin naar het hek toe om deze te sluiten en zag flapoortje daar kwispelstaartend aan de overkant van de weg staan. 'Oh, wat is ie schattig!', zei ze en zij vroeg of zij hem wat te eten mocht geven. 'Ja, dat mag je wel doen, zei ik, maar jij bent straks weer weg en dan blijft hij hier natuurlijk komen'. Ik zei haar dat ze hem wel iets kon geven, maar dan iets verderop en niet zo direct bij ons voor de deur. Zo geschiedde. Het hondje was natuurlijk heel blij met wat eten. Daar bleef het niet bij. Het hondje ging niet uit het hoofd van mijn vriendin en haar dochter. Er werd gesproken en gefantaseerd om het mee naar huis in Duitsland te nemen. Zij leken echt vastbesloten. Alleen moest manlief in Duitsland het nog goedvinden. Er werd druk heen en weer gebeld en uiteindelijk was het goed. De hond mocht mee, maar onder één voorwaarde. Het zou buiten moeten blijven. Dat is bij hun gelukkig geen probleem omdat zij een grote tuin hebben. De reden hiervoor is dat zij al een poes binnen hebben en die zou niet moeten worden weggejaagd door een hond. De poes was er eerder en die gaat voor!
De hond zomaar meenemen gaat natuurlijk niet. Flapoortje werd onze tuin ingelokt, wat heel gemakkelijk ging en werd met een klein stukje salami tevens de achterbak van de auto ingelokt. Er werd naar de dierenarts gereden waar de uitreis-papieren in orde werden gemaakt. Zij, want daar waren wij inmiddels achter dat het een vrouwtje was, kreeg haar eigen hondenpaspoort en allerlei injecties. Zij had zowel op de heen- als op de terugreis naar de dierenarts de auto onder gekotst en gepoept. Zij was duidelijk niet gewend aan autoritjes. Van de dierenarts kreeg mijn vriendin het advies om rustig aan te doen met haar eten te geven. Zij was een beetje ondervoed en moest niet meteen volgestopt worden met hondenvoer. Wat lichte hapjes en wat verspreid over de dag. Bij de eerste de beste supermarkt op de terugweg kocht mijn vriendin een pak rijst en wat kipfilet en bereidde thuis een heerlijke prut voor 'Maida'. Maida is een afkorting van het woord 'maidanez', wat straathond betekent. Onze honden Lola en Rat protesteerden in het begin wel dat Maida zomaar op ons terrein rondliep, maar waren toch al snel aan haar gewend. Maida bleef eigenlijk alleen maar bij ons voor de deur liggen. Als je de voordeur opendeed kwam ze gelijk, kwispelend met haar staart, op je afgelopen.
De grote dag voor Maida en voor mijn vriendin en haar dochter was aangebroken. De terugreis met de auto van Roemenië naar Duitsland. Een lange reis. Wij namen afscheid van elkaar en wensten hun een goede terugreis. Af en toe hadden wij nog wat contact met elkaar via Whatsapp. Het begin van de reis moesten zij nog een aantal keren stoppen omdat het fout ging en Maida de auto alsnog had bevuild, maar de rest van de reis heeft zij zich voorbeeldig gedragen. Alleen maar geslapen in de achterbak. Af en toe even eruit voor een poep en een plas en wat te eten. Maida is nu een 'citygirl' in Berlijn! Wat kan het toch raar lopen. Het voor de auto springen en zo de aandacht van mijn Duitse bezoek trekken dat was volgens mij een voor opgezet plan van Maida. Het was 'meant to be' dat zij mee naar Berlijn ging. Geen haar op haar hondenhoofd dat zij de winter hier in Valcanesti zou doorbrengen als straathond. No way! Zij had hele andere plannen met haar leven!
Zij zijn goed aangekomen in Berlijn en Maida voelde zich al gelijk thuis, aldus mijn vriendin.
Mooi dat er een 'maidanez' van de Roemeense straat is en zo mooi en lief dat mijn vrienden haar zo graag wilden hebben.
Reacties
Een reactie posten