Accuutje

Na een gezellig weekje op bezoek te zijn geweest bij familie en vrienden in Nederland en België, viel ik bij thuiskomst gelijk met mijn neus in de boter. De ochtend na mijn terugkomst moest ik met de auto naar de garage. Er was iets dat niet goed zat en dat moest worden gerepareerd. Ik bracht die ochtend de kinderen naar school en daarna reed ik gelijk door naar de garage waar ik mijn auto ter reparatie achterliet. Mircea haalde mij met de bus op en wij reden naar Ploiesti waar wij moesten zijn voor het een en ander.
Het had die nacht ervoor licht gesneeuwd. De wegen waren bedekt met een dun laagje sneeuw waar je prima overheen kon rijden. Toch duurde het niet lang voordat er die ochtend enorme sneeuwvlokken uit de hemel kwamen vallen en alles binnen de kortste keren onder een dik pak sneeuw was bedekt. Nog voordat de school uit was, was mijn auto klaar en kon ik die ophalen. Mircea zette mij bij de garage af en ik reed door de sneeuw naar school om Gabriel op te halen. Voor Alina moest ik nog een keer tussen school en huis heen en weer rijden omdat zij twee uur later uit was. Op woensdag en op vrijdag, als zij langer op school zit, rijd ik extra heen en weer. Ik was vanaf het begin van het schooljaar niet enthousiast om Alina alleen met de minibus naar huis te laten gaan, maar nu blijkt dat het schoolrooster en de bustijden zo niet overeen komen, heb ik geen andere keus dan haar later zelf op te halen. Ik heb nog geprobeerd om Gabriel bij een klasgenootje elke vrijdagmiddag een uurtje te laten spelen zodat ik op die dag maar één keer hoef te rijden om de kinderen op te halen, maar dat vond die moeder kennelijk geen goed idee. In ieder geval keek zij mij zeer verbaasd en redelijk benauwd aan toen ik mijn idee aan haar voorstelde. Nu ontloopt zij mij ook het allerliefst. Dat is gek want in het verleden begroette zij mij altijd alleraardigst. Ik ben er maar ook niet meer over begonnen. Het leek mij wel duidelijk dat zij het niet wilde. Had zij ook gewoon tegen mij kunnen zeggen, maar dat gaat hier toch niet zo. Gewoon niet meer over hebben, dan is het wel duidelijk. Dat weet ik ondertussen wel na een aantal jaren hier te wonen.

Alhoewel ik winterbanden heb kostte het mij best wat moeite om een bergje op te rijden Er lag veel vers sneeuw op de weg en de sneeuwschuivers en de vrachtwagens met zand waren nog niet langs geweest. Ik vind het niet eng om met sneeuw te rijden, maar ik moet er toch elk jaar weer inkomen.

Nadat ik Alina ook van school had opgehaald deed ik met haar wat boodschappen toen mijn telefoon ging. 'Wil je alsjeblieft een zwaarder kaliber startkabels kopen', vroeg Mircea? Hij probeerde thuis een Range Rover te laten starten (waar hij het interieur van had bekleed), maar dat wilde niet lukken. De startkabels die hij gebruikte waren niet krachtig genoeg. Volgens Mircea had de accu zijn beste tijd gehad, maar daar wilde de eigenaar kennelijk niet in investeren. Mircea heeft veel autohandelaren als klant en die willen de auto's snel laten bekleden en verkopen. Het mag allemaal niet teveel kosten. De eigenaar was al op weg vanuit Boekarest om de auto op te halen.

Ik spoedde mij voor de tweede keer die dag naar een winkel met auto-onderdelen. Eerder die ochtend had ik er een nieuwe ruitenwisser gekocht. Die man lachte vriendelijk toen hij mij weer zag en ik kocht de startkabels. Expliciet vroeg ik de man of ze sterker waren dan degene die wij hadden en hij verzekerde mij dat dit de allersterkste startkabels waren die er bestonden. Ik kan mij wat dat betreft alles laten aansmeren. Ik heb daar zóóó geen verstand van!
Alina zat te wachten in de auto en luisterde lekker naar de radio. De motor had ik afgezet en wat zij niet wist, en wat ik haar was vergeten te vertellen, was dat ook mijn accu zo langzamerhand aan vervanging toe was, net als die van die Range Rover.
Mircea zat op hete kolen en belde mij of ik die startkabels had gekocht en of ik al onderweg naar huis was? De eigenaar van de auto was zojuist met een vriend gekomen, maar zij konden de auto niet meenemen omdat die accu zich niet liet opladen door onze startkabels. 

Ik maakte aanstalte om te vertrekken, maar toen ik de sleutel omdraaide in het contact gebeurde er niets. Ik hoorde alleen wat tikjes. 'Oh nee, heb ik dit, was het enige dat ik kon uitbrengen!' Geen paniek. Het gewoon rustig nog een keertje proberen. Ik draaide de sleutel om, maar er gebeurde echt niets. Het luisteren naar de radio was kennelijk de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Mijn accu werkte niet meer. Zo dood als een pier. Ik belde Mircea op om hem te zeggen dat mijn komst nog wel even op zich kon laten wachten. Hij baalde vreselijk want hij zat daar met twee jongens die ook op hete kolen zaten, met een auto die niet wilde starten. En het bleef lekker flink door sneeuwen.
Zelf kon ik de startkabels niet gebruiken omdat ik zo geparkeerd stond dat er geen andere auto's naast of voor mij konden gaan staan. Ik stond op een parkeerplek waar er rechts en links van mij auto's stonden geparkeerd en voor mijn neus was de stoep. Als ik daar weg zou willen dan zat er niets anders op om een nieuwe accu in mijn auto te laten zetten. Voor de derde keer die dag ging ik naar de winkel met auto-onderdelen en ik vroeg aan de eigenaar of hij mij wilde helpen met het inzetten van een nieuwe accu. Hij pakte meteen zijn telefoon en hij belde iemand die mij zou kunnen helpen. Zelf kon hij niet weg uit zijn winkel. Daar ging mijn telefoon weer. Het was Mircea die zei dat hij eraan kwam met die twee jongens om de de startkabels te halen. Zij hadden haast. Uiteindelijk is Mircea door de jongens bij mijn auto afgezet. Zij hebben de startkabels gekregen en zijn naar ons huis teruggereden. Mircea heeft zelf een nieuwe accu in mijn auto gezet en zo konden wij eindelijk naar huis rijden. Bij thuiskomst hadden de jongens de ene Range Rover aan de andere Range Rover gekoppeld (ja die vriend had ook zo'n auto) met mijn nieuw aangeschafte startkabels. Het starten lukte met dit zware kaliber kabels gelukkig wel en binnen de kortste keren startte de auto en konden zij, glibberend door de sneeuw, terug naar Boekarest. Gelukkig waren zij zeer tevreden over hoe Mircea het interieur van de auto had bekleed. Dat was het belangrijkste natuurlijk. Ik ben heel blij met mijn accu.Geen stress of mijn auto wel of niet zal starten. Zeker met die ijzige kou van de afgelopen week had ik daar absoluut niet aan moeten denken. 

Nog wat mooie plaatjes van de sneeuw vanuit onze woonkamer, het strand bij Bloemendaal op een ijskoude dag en onze terugtocht 








Weer terug naar huis


Reacties

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Roemeens Pasen

Ik doe het niet meer!