Accuutje
Na
een gezellig weekje op bezoek te zijn geweest bij familie en vrienden
in Nederland en België, viel ik bij thuiskomst gelijk met mijn neus
in de boter. De ochtend na mijn terugkomst moest ik met de auto naar
de garage. Er was iets dat niet goed zat en dat moest worden
gerepareerd. Ik bracht die ochtend de kinderen naar school en daarna
reed ik gelijk door naar de garage waar ik mijn auto ter reparatie
achterliet. Mircea haalde mij met de bus op en wij reden naar
Ploiesti waar wij moesten zijn voor het een en ander.
Het had die nacht ervoor licht
gesneeuwd. De wegen waren bedekt met een dun laagje sneeuw waar je
prima overheen kon rijden. Toch duurde het niet lang voordat er die
ochtend enorme sneeuwvlokken uit de hemel kwamen vallen en alles
binnen de kortste keren onder een dik pak sneeuw was bedekt. Nog voordat
de school uit was, was mijn auto klaar en kon ik die ophalen. Mircea
zette mij bij de garage af en ik reed door de sneeuw naar school om
Gabriel op te halen. Voor Alina moest ik nog een keer tussen school
en huis heen en weer rijden omdat zij twee uur later uit
was. Op woensdag en op vrijdag, als zij langer op school zit, rijd ik
extra heen en weer. Ik was vanaf het begin van het schooljaar niet
enthousiast om Alina alleen met de minibus naar huis te laten gaan,
maar nu blijkt dat het schoolrooster en de bustijden zo niet overeen
komen, heb ik geen andere keus dan haar later zelf op te halen. Ik
heb nog geprobeerd om Gabriel bij een klasgenootje elke vrijdagmiddag
een uurtje te laten spelen zodat ik op die dag maar één keer hoef
te rijden om de kinderen op te halen, maar dat vond die moeder
kennelijk geen goed idee. In ieder geval keek zij mij zeer verbaasd
en redelijk benauwd aan toen ik mijn idee aan haar voorstelde. Nu ontloopt zij mij
ook het allerliefst. Dat is gek want in het verleden begroette zij mij altijd alleraardigst. Ik ben er maar ook niet meer over begonnen. Het leek mij
wel duidelijk dat zij het niet wilde. Had zij ook gewoon tegen mij kunnen zeggen, maar dat gaat hier toch niet zo. Gewoon niet meer over
hebben, dan is het wel duidelijk. Dat weet ik ondertussen wel na een
aantal jaren hier te wonen.
Alhoewel ik winterbanden heb
kostte het mij best wat moeite om een bergje op te rijden Er lag veel
vers sneeuw op de weg en de sneeuwschuivers en de vrachtwagens met
zand waren nog niet langs geweest. Ik vind het niet eng om met sneeuw
te rijden, maar ik moet er toch elk jaar weer inkomen.
Nadat ik Alina ook van school
had opgehaald deed ik met haar wat boodschappen toen mijn telefoon
ging. 'Wil je alsjeblieft een zwaarder kaliber startkabels kopen',
vroeg Mircea? Hij probeerde thuis een Range Rover te laten starten
(waar hij het interieur van had bekleed), maar dat wilde niet lukken.
De startkabels die hij gebruikte waren niet krachtig genoeg. Volgens
Mircea had de accu zijn beste tijd gehad, maar daar wilde de eigenaar
kennelijk niet in investeren. Mircea heeft veel autohandelaren als
klant en die willen de auto's snel laten bekleden en verkopen. Het
mag allemaal niet teveel kosten. De eigenaar was al op weg vanuit
Boekarest om de auto op te halen.
Ik spoedde mij voor de tweede
keer die dag naar een winkel met auto-onderdelen. Eerder die ochtend
had ik er een nieuwe ruitenwisser gekocht. Die man lachte vriendelijk
toen hij mij weer zag en ik kocht de startkabels. Expliciet vroeg ik
de man of ze sterker waren dan degene die wij hadden en hij verzekerde mij
dat dit de allersterkste startkabels waren die er bestonden. Ik kan
mij wat dat betreft alles laten aansmeren. Ik heb daar zóóó
geen verstand van!
Alina zat te wachten in de
auto en luisterde lekker naar de radio. De motor had ik afgezet en
wat zij niet wist, en wat ik haar was vergeten te vertellen, was dat
ook mijn accu zo langzamerhand aan vervanging toe was, net als die
van die Range Rover.
Mircea zat op hete kolen en
belde mij of ik die startkabels had gekocht en of ik al
onderweg naar huis was? De eigenaar van de auto was zojuist met een
vriend gekomen, maar zij konden de auto niet meenemen omdat die accu
zich niet liet opladen door onze startkabels.
Ik maakte aanstalte om
te vertrekken, maar toen ik de sleutel omdraaide in het contact
gebeurde er niets. Ik hoorde alleen wat tikjes. 'Oh nee, heb ik dit,
was het enige dat ik kon uitbrengen!' Geen paniek. Het gewoon rustig
nog een keertje proberen. Ik draaide de sleutel om, maar er gebeurde
echt niets. Het luisteren naar de radio was kennelijk de druppel
geweest die de emmer deed overlopen. Mijn accu werkte niet meer. Zo
dood als een pier. Ik belde Mircea op om hem te zeggen dat mijn komst
nog wel even op zich kon laten wachten. Hij baalde vreselijk want hij
zat daar met twee jongens die ook op hete kolen zaten, met een auto
die niet wilde starten. En het bleef lekker flink door sneeuwen.
Zelf
kon ik de startkabels niet gebruiken omdat ik zo geparkeerd stond dat
er geen andere auto's naast of voor mij konden gaan staan. Ik stond
op een parkeerplek waar er rechts en links van mij auto's stonden
geparkeerd en voor mijn neus was de stoep. Als ik daar weg zou willen
dan zat er niets anders op om een nieuwe accu in mijn auto te laten
zetten. Voor de derde keer die dag ging ik naar de winkel met
auto-onderdelen en ik vroeg aan de eigenaar of hij mij wilde helpen
met het inzetten van een nieuwe accu. Hij pakte meteen zijn telefoon
en hij belde iemand die mij zou kunnen helpen. Zelf kon hij niet weg
uit zijn winkel. Daar ging mijn telefoon weer. Het was Mircea die zei
dat hij eraan kwam met die twee jongens om de de startkabels te
halen. Zij hadden haast. Uiteindelijk is Mircea door de jongens bij
mijn auto afgezet. Zij hebben de startkabels gekregen en zijn naar
ons huis teruggereden. Mircea heeft zelf een nieuwe accu in mijn auto
gezet en zo konden wij eindelijk naar huis rijden. Bij thuiskomst
hadden de jongens de ene Range Rover aan de andere Range Rover
gekoppeld (ja die vriend had ook zo'n auto) met mijn nieuw aangeschafte startkabels. Het
starten lukte met dit zware kaliber kabels gelukkig wel en binnen
de kortste keren startte de auto en konden zij, glibberend door de
sneeuw, terug naar Boekarest. Gelukkig waren zij zeer tevreden over
hoe Mircea het interieur van de auto had bekleed. Dat was het
belangrijkste natuurlijk. Ik ben heel blij met mijn accu.Geen stress of mijn auto wel of niet zal starten. Zeker met die ijzige kou van de afgelopen week had ik daar absoluut niet aan moeten denken.
Weer terug naar huis |
Reacties
Een reactie posten