Wat heerlijk na een week lang alleen druilende regen en kou ineens weer dat zonnetje en een aangename temperatuur. Eindelijk krijgt de modder de kans en tijd om gewoon in de grond te zakken. De vogels zingen weer en zelfs al kikkers in de verte gehoord. De lente lijkt er nu echt aan te komen.
Afgelopen week zat ik alleen hier op ons erf omdat Mircea met vriend Bogdan een weekje naar Nederland was vertrokken om weer het een en ander aan te schaffen (denk aan ploeg, frees en een koelcel). Het was was wel heel erg alleen. Natuurlijk was ik samen met de de kinderen, maar goed die gaan 's ochtends naar school en liggen 's avonds om acht uur alweer op een oor. Ja, want per slot van rekening gaat elke ochtend de wekker om 6.15 uur om toch om 7.45 uur in de schoolbanken te zitten. Kwam ook nog bij dat we allemaal snipverkouden waren en ik nog griepverschijnselen had. Kortom een weekje om snel te vergeten.
Op zaterdagochtend 8 maart, Vrouwendag, een belangrijke dag hier, werd ik verrast door prachtige, zelfgemaakte kaarten van de kinderen met mooie Roemeense gedichten erop; speciaal voor mama!
Maar toch was de grootste verrassing dat papa zaterdagochtend weer thuis kwam.
Met enorme boodschappentassen vol met Nederlandse lekkernijen stapte hij hier binnen. Dropjes, stroopwafels, pindakaas, hagelslag, oude kaas en kroepoek. Jee, wat een feest!
Gisteren op 9 maart was het de dag van 'Mucenici'. Dat is een Roemeens-Orthodoxe feestdag en de traditie is dat mensen elkaar een soort pudding met walnoten erop komen brengen. De echte betekenis hiervan weet ik helaas niet. Zou ik op internet moeten opzoeken. Ik kan trouwens wel bezig blijven met het opzoeken op internet van de betekenissen van de heilige Orthodoxe-feestdagen want dat zijn er heel veel! Dan mag je eigenlijk niet werken, maar als je je daar strikt aan zou houden, dan komt er niets van de grond!
Terwijl ik heerlijk op ons terras in de zon zat te genieten van mijn koffie-verkeerd en van de Margriet en de Libelle die ik van mama had gekregen, werd ik door een voor mij volslagen vreemde, wat oudere vrouw geroepen om naar het hek te komen. Ze had een schoteltje met pudding, walnoten en koekjes erbovenop in haar ene hand en een kaarsje in haar andere hand. Ze deed heel amicaal, vroeg waar de kinderen waren en ik dacht alleen maar ‘wie is deze vrouw?' Ik zou haar vast moeten kennen, maar ik had echt geen idee. Mircea was helaas net even naar Ploiesti vertrokken dus die kon mij niet uit de brand helpen.
Ik liet haar binnen het hek en ze liep me achterna het huis binnen. Eigenlijk dacht ik dat ze de nicht van de overbuurvrouw was, maar dat wist ik niet zeker. Ik zat me echt suf te piekeren. Ik ben heel slecht in het onthouden van gezichten. Bij onze binnenkomst dook Gabriel meteen weg. Hij had hier duidelijk geen zin in. Alina was zo vriendelijk om zich wel te laten zien en vroeg natuurlijk meteen wie deze mevrouw was.
Ik zei dat ik dat niet wist, maar gelukkig vertelde ze zelf aan Alina dat ze de oma was van een jongetje dat verderop woont. Haar zoon, schoondochter en haar kleinzoon die ken ik inderdaad wel, maar verder dan elkaar goedendag zeggen gaat ons contact met hun niet. Grappig en attent dat zij ons zo’n pudding kwam brengen. Ze stak het kaarsje aan en we moesten een spreuk nazeggen waarna we het kaarsje uitbliezen. We bedankten haar voor dit leuke gebaar en vergezelden haar naar het hek. Niet veel later, ik zat net weer in mijn tijdschrift, kwam onze lieve buurman Nelu, die we wél heel goed kennen, ook met zo’n bakje aanzetten. Daarna nog de overbuurvrouw en Mircea kwam thuis met twee bakken die hij van zijn moeder en zijn zus had gekregen! Oma had speciaal voor Gabi dit goedje gemaakt met glutenvrij meel erin.
We kunnen ons de komende tijd dus volop volvreten aan pudding met noten en koekjes én de Nederlandse lekkernijen!
Afgelopen week zat ik alleen hier op ons erf omdat Mircea met vriend Bogdan een weekje naar Nederland was vertrokken om weer het een en ander aan te schaffen (denk aan ploeg, frees en een koelcel). Het was was wel heel erg alleen. Natuurlijk was ik samen met de de kinderen, maar goed die gaan 's ochtends naar school en liggen 's avonds om acht uur alweer op een oor. Ja, want per slot van rekening gaat elke ochtend de wekker om 6.15 uur om toch om 7.45 uur in de schoolbanken te zitten. Kwam ook nog bij dat we allemaal snipverkouden waren en ik nog griepverschijnselen had. Kortom een weekje om snel te vergeten.
Op zaterdagochtend 8 maart, Vrouwendag, een belangrijke dag hier, werd ik verrast door prachtige, zelfgemaakte kaarten van de kinderen met mooie Roemeense gedichten erop; speciaal voor mama!
Maar toch was de grootste verrassing dat papa zaterdagochtend weer thuis kwam.
Met enorme boodschappentassen vol met Nederlandse lekkernijen stapte hij hier binnen. Dropjes, stroopwafels, pindakaas, hagelslag, oude kaas en kroepoek. Jee, wat een feest!
Gisteren op 9 maart was het de dag van 'Mucenici'. Dat is een Roemeens-Orthodoxe feestdag en de traditie is dat mensen elkaar een soort pudding met walnoten erop komen brengen. De echte betekenis hiervan weet ik helaas niet. Zou ik op internet moeten opzoeken. Ik kan trouwens wel bezig blijven met het opzoeken op internet van de betekenissen van de heilige Orthodoxe-feestdagen want dat zijn er heel veel! Dan mag je eigenlijk niet werken, maar als je je daar strikt aan zou houden, dan komt er niets van de grond!
Terwijl ik heerlijk op ons terras in de zon zat te genieten van mijn koffie-verkeerd en van de Margriet en de Libelle die ik van mama had gekregen, werd ik door een voor mij volslagen vreemde, wat oudere vrouw geroepen om naar het hek te komen. Ze had een schoteltje met pudding, walnoten en koekjes erbovenop in haar ene hand en een kaarsje in haar andere hand. Ze deed heel amicaal, vroeg waar de kinderen waren en ik dacht alleen maar ‘wie is deze vrouw?' Ik zou haar vast moeten kennen, maar ik had echt geen idee. Mircea was helaas net even naar Ploiesti vertrokken dus die kon mij niet uit de brand helpen.
Ik liet haar binnen het hek en ze liep me achterna het huis binnen. Eigenlijk dacht ik dat ze de nicht van de overbuurvrouw was, maar dat wist ik niet zeker. Ik zat me echt suf te piekeren. Ik ben heel slecht in het onthouden van gezichten. Bij onze binnenkomst dook Gabriel meteen weg. Hij had hier duidelijk geen zin in. Alina was zo vriendelijk om zich wel te laten zien en vroeg natuurlijk meteen wie deze mevrouw was.
Ik zei dat ik dat niet wist, maar gelukkig vertelde ze zelf aan Alina dat ze de oma was van een jongetje dat verderop woont. Haar zoon, schoondochter en haar kleinzoon die ken ik inderdaad wel, maar verder dan elkaar goedendag zeggen gaat ons contact met hun niet. Grappig en attent dat zij ons zo’n pudding kwam brengen. Ze stak het kaarsje aan en we moesten een spreuk nazeggen waarna we het kaarsje uitbliezen. We bedankten haar voor dit leuke gebaar en vergezelden haar naar het hek. Niet veel later, ik zat net weer in mijn tijdschrift, kwam onze lieve buurman Nelu, die we wél heel goed kennen, ook met zo’n bakje aanzetten. Daarna nog de overbuurvrouw en Mircea kwam thuis met twee bakken die hij van zijn moeder en zijn zus had gekregen! Oma had speciaal voor Gabi dit goedje gemaakt met glutenvrij meel erin.
We kunnen ons de komende tijd dus volop volvreten aan pudding met noten en koekjes én de Nederlandse lekkernijen!
Reacties
Een reactie posten