Zomer en corona

Er komt alweer een einde aan de zomer. De natuur verandert duidelijk van kleur. Dat gaat ineens razendsnel. Gelukkig is de temperatuur nog wel aangenaam. Niet meer die 30 graden plus temperaturen, maar zo rond de 27 graden. Maandag a.s. begint ook eindelijk hier weer het nieuwe schooljaar. Veel online, maar toch ook wel fysiek naar school. Met mondkapjes, dat wel.  

Deze coronazomer zijn wij op ons honk gebleven. Gelukkig hebben wij de ruimte en een zwembad voor de verkoeling. Ik moet ook zeggen dat met veel beesten (nu hebben wij vooral eenden, fazanten, kippen en parelhoenders), moestuin, fruitbomen (struiken) het ook niet heel makkelijk is om zo maar de deur achter je dicht te trekken en erop uit te gaan. Een bezoek van familie of vrienden uit Nederland zat er ook dit jaar niet in. Als je de afgelopen weken naar het Roemeense nieuws keek dan leek het wel alsof het coronavirus, ook hier, even niet leek te bestaan.  Volgepakte stranden, files op de wegen naar de bergen toe. Misschien heb ik wel makkelijk praten want je zou maar op een etage zitten zonder balkon met zomerse temperaturen. Natuurlijk wil je er dan uit. Die mensen snap ik ook wel weer. Maar dat geklit bij elkaar snap ik dan weer niet.

Ik had mij dit jaar voorgenomen om echt een grote moestuin aan te leggen en dat is ook gebeurd. Ik heb elk jaar wel een moestuin, maar het moest nu groter. Ergens in maart gingen de uitjes de grond in.  Later volgden de sperziebonen, de courgettes, bladsla, ruccola, basilicum, tomaten en paprika. In de lente is het nog prima te doen om de groete te ontdoen van het onkruid. Met een schoffeltje heb ik heel wat ochtenden de ongenode plantjes uit de grond gehaald. Maar zodra de zomer komt en je het een dag of wat laat verslonzen, en er een flinke regenbui overheen gaat, is er eigenlijk geen houden meer aan. Dan groeit het onkruid terwijl je er naar kijkt. Ik denk dat ik volgend jaar de groenten moet afbakenen en ze in grote houten bakken moet stoppen. Dat het dan  overzichtelijker is in plaats van alle groenten bij elkaar te planten op een open veld. De buren hebben ook een moestuin en die ligt pal naast die van mij, wel met een hek ertussen. Het contrast kan niet groter zijn. Waar ik een weelderige moestuin heb met flink wat onkruid wat ik, bij tijd en wijle probeer uit te roeien, is er daar bij de buren geen sprake van. Niets! Zij schoffelen ook,  maar het kan niet anders dat zij iets hebben gespoten. Dat weet ik wel zeker.

Van de tomaten, uien en basilicum uit eigen tuin heb ik tomatensaus gemaakt die ik gebotteld heb. Ook groeide er deze zomer weer ongelooflijk veel fruit waar ik jammetjes van likeurtjes van heb gemaakt. Frambozen-, bramen- en perenlikeur. Wij komen zo langzamerhand om in de jammetjes en de likeurtjes! Van de appels ben ik voor de eerste keer cider aan het maken. Ik ben erg benieuwd hoe dat smaakt, maar daar moet ik nog een maand of drie op wachten voordat dat klaar is.

Afgelopen week deed ik wat boodschappen in de shopping mall waar het ongelooflijk druk bleek te zijn. ‘Op een doordeweekse dinsdag zal het niet zo druk zijn,’ dacht ik bij mijzelf. Verkeerd gedacht. Meerdere mensen hadden kennelijk hetzelfde idee opgevat want het was druk. Waarschijnlijk ook omdat de school weer begint en er schoolspullen en nieuwe kleiding gekocht moet worden. Die schoolspullen moeten wij trouwens ook nog kopen. Het is hier heel normaal dat je dat zelf koopt, die krijg je niet op school uitgedeeld. Gelukkig draagt iedereen wel een mondkapje in de winkels (is trouwens ook verplicht), maar je ziet wel dat veel mensen het ding verkeerd dragen door het bijvoorbeeld alleen over hun hun mond te dragen. Ook trekken veel mensen het mondkapje helemaal naar beneden zodra ze een winkel binnenlopen. Dit mondkapje, moet ik tot mijn schrik bekennen, was ik een tijdje geleden helemaal vergeten op te doen toen ik in een mall was.

Wat gehaast en oververhit liep ik samen met Alina en Gabriel de mall binnnen. Waar je normaal gecontroleerd wordt op je temperatuur zodra je zo’n winkelcentrum binnenstapt, was er nu geen controle bij de deur. Die man had kennelijk pauze want hij stond met wat collega bewakers buiten een sigaretje te roken. Even geen coronacontrole!  ‘Kom op jongens, wij halen even snel Gabriel’s schoenen op bij de winkel en dan gaan wij naar huis,’ zei ik tegen mijn kinderen en wij liepen op de desbetreffende winkel af. ‘Nee, ik vind die schoenen toch niet zo mooi,’ zei mijn zoon. Zichtbaar teleurgesteld dat de schoenen niet aan zijn verwachting voldeden, liepen wij de winkel uit. ‘Oké, jongens, ik haal nog snel even wat brood bij de supermarkt hier beneden en als jullie dan nog even rondkijken dan zien wij elkaar zo bij de auto, oké?’

‘Goedemiddag mevrouw! Waar is uw mondkapje?’ Tot mijn grote schrik stond er ineens een, jong uitziende, meneer voor mijn neus, gehuld in uniform met een kogelwerend vest eroverheen. Hij keek mij allervriendelijkst aan. Al gauw viel het kwartje. Ik had geen mondkapje op en daar sprak de man mij op aan. ‘Oh, mijn god!’ riep ik verschrikt uit.  ‘Oh, sorry! Wat stom van mij!’ Ik begon wat te rommelen in mijn tas, hopende dat ik het mondkapje daar wellicht in had gestopt, maar nee. Ik was het compleet vergeten.

De man glimlachte vriendelijk, al snel begrijpende dat ik geen Roemeense was. ‘Máámm!’ was het commentaar van mijn kinderen, die dit met het schaamrood op de kaken stonden te aanschouwen. ‘Hoe kan je dat nou vergeten?’ Dat de kinderen zich schamen is trouwens niet echt verrassend. Zij zijn op een leeftijd dat ze eigenlijk alles gênant vinden wat ik doe dus daar kijk ik niet meer van op. ‘Gaat u maar snel naar de dichtsbijzijnde ‘farmacie’ om daar een mondkapje te kopen,’ zei hij. Dat was niet nodig want ik had hem in de auto laten liggen. Ik snap nog steeds niet hoe ik kon vergeten om dat ding gewoon op te doen. Vanaf maart zijn wij al verplicht om zo’n mondkapje te dragen. Het zit al zo in ons systeem. Hoe dan ook, het was ongelooflijk stom van mij. Ik heb gelukkig geen boete gekregen want die kan je namelijk wel krijgen.

Toch hoop ik dat wij in de nabije toekomst bevrijd zullen zijn van die mondkapjes en van de coronamaatregelen. Het idee dat mijn hele familie bij elkaar zit in Nederland en ik ver weg zit, geeft mij soms een unheimisch gevoel. Ik zou ze zo graag weer even allemaal zien, maar goed, wij blijven positief. Die tijd komt wel weer. Dat moet gewoon.