Het nieuwe jaar is aangebroken. De feestdagen liggen voor mijn gevoel alweer ver achter ons. Nu vol goede  moed aan de slag in het nieuwe jaar.

Met kerst hier thuis een traditioneel Roemeens gerecht gemaakt: Sarmale (zie google voor het recept, wel zo makkelijk). Dit zijn rolletjes gehakt met rijst in zuurkoolbladeren gerold. Dit eet je meestal met Mamalige en Smantana (maispap; polenta en crème fraîche). Hierbij mag een hete paprika of iets zuurs (augurkje, uitje,bloemkooltje) niet ontbreken. Heerlijk. Mircea had gekookt. Hij had een goede vriend van vroeger met zijn vriendin uitgenodigd om dit bij ons op eerste kerstdag te komen opeten. De tweede kerstdag zijn we bij oom en tante en grootmoeder (dus overgrootmoeder van Gabriel en Alina) in Ploiesti geweest. Ook daar weer aan de Sarmale (beduidend vetter dan die bij ons thuis; druipend in de olie!) en kregen we heel veel bbq vlees op ons bord. Ja, als je hier ergens gaat eten dan krijg je dat in overvloed. ’s Avonds hoefde wij uiteraard niets meer te hebben. Tonnetje rond keken we nog wat naar de Roemeense televisie. Alleen wat later op de avond iets lekkers genomen bij een kopje thee!
Oud en nieuw thuis met om 12 uur wat vuurpijlen. Wij waren trouwens de enige in de hele straat met vuurwerk. In de verte nog wel wat siervuurwerk gezien, maar dat was het dan wel. Nee, zo’n gekkenhuis als we dat in Amsterdam gewend waren, is het hier niet.

Ondertussen zijn de kinderen alweer naar school.Nog even en dan hebben ze hier begin februari alweer een weekje vakantie .
Hieronder nog enige foto’s van de winter hier in Roemenië Nou ja winter! Afgelopen week prachtig weer gehad met temperaturen tot wel 14 graden en een lekker zonnetje erbij. Net lente.
De sneeuw heeft zich deze winter maar één keer laten zien, en wel op 27 november. Daarna niet meer. Van mij mag dat zo blijven, maar daar zijn hier, en zeker bij de kinderen, de meningen toch over verdeeld. Die willen sneeuwpret. Ook wel weer te begrijpen.
Hieronder nog wat foto's. Onder andere van onze 'winter'.

Alina  haalt hout bij onze voorraad voor de kachel


Dit is de kachel waar het hout ingaat

onze kersttafel
zo'n grote kerstboom hadden we nog nooit gehad!




een paar van onze kippen

lekkere verse eitjes

Een verkeersbord dat je hier veel tegenkomt

De opkomende zon van vanmorgen




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Afbeelding
Als ik iets niet wil lijken dan is het wel een zeur of een verongelijkt persoon. Dat is dan ook de reden dat ik, in ieder geval dat probeer ik, sommige vervelende ervaringen in winkels of instellingen met medewerkers van mij af laat glijden. Als je bij elk incident je gelijk moet gaan halen of ergens tegenin gaat, dan ben je wel even bezig. Maar toch lukt het mij niet altijd om, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: turn the other cheek, toe te passen. Dan ben ik echt te verbaasd of het gaat mij echt te ver. Dan zeg ik er wat van. Sowieso maak ik hier dingen mee waar mijn mond af en toe flink van open valt. Dit voorval speelt zich af in de lokale telefoonwinkel van een telefoongigant met een rood/wit logo. Het lijkt mij niet moeilijk om uit te vogelen welke provider dat is. Maandelijks stap ik bij deze winkel naar binnen om mijn mobiele telefoon op te laden voor 5 euro waardoor ik er weer flink op los kan bellen en vooral kan internetten (dat berekenen ze ineens in euro, maar dan wel n
Meer lezen

Roemeens Pasen

Afbeelding
Het is Pasen in Roemenië. Een weekje later dan in Nederland. Het weer is prachtig. Op eerste Paasdag hebben wij genoten van onze welverdiende rust. Mircea is met Gabriel gaan vissen in de buurt. Toch waren zij snel terug omdat het water te troebel leek. Een ander plekje waar zij waren lag vol met vuilnis. Zelfs tot in de boomtoppen lagen plastic zakken. Dat is niet een plekje waar je 'idyllisch' gaat zitten vissen. Op sommige plekken ligt hier toch zoveel vuilnis verscholen. Aan de zijkant van een weg waar ik elke dag langskom ligt veel vuilnis. Een vrouw uit de buurt vertelde mij dat het daar niet, of bijna nooit, wordt schoongemaakt omdat deze weg op de gemeentegrens ligt. De gemeentes betwisten bij welk dorp de weg hoort en zo wordt er kennelijk niet naar omgekeken. Ik vind dit trouwens verbazingwekkend. De burgemeester moet die rotzooi toch ook zien? Ook bij ons voor de deur vind ik geregeld troep. Ik pak deze troep dan wel op en gooi het in de vuilnisbak. Op het terrein na
Meer lezen

Ik doe het niet meer!

Afbeelding
‘Billy, Billy! Waar zit je nou, poes?’ Kitty, haar zusje, is al binnen, maar Billy nog niet. En dat is gek want Billy is nooit ver van huis. Ik loop naar binnen om mijn telefoon te pakken want die dient ’s avonds tevens als zaklamp. ‘Billy, Billy!’ Ik zoek in de tuin en kijk ook in de tunnelkas want misschien heeft ze zichzelf daar ingesloten. Maar geen spoor van Billy met haar grappige zwart gekleurde neusje. Dan maar in de voortuin kijken. Als ik die kant op loop bekruipt mij ineens een naar gevoel. ‘Het zou toch niet weer zo zijn, hè?’, zeg ik hardop tegen mijzelf. En, ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. De zo springerige, vrolijke poes Billy ligt bewegingloos op straat. Zichtbaar in het velle licht van de lantaarnpaal. Dood. Waarschijnlijk heeft ze niet geleden want haar oogjes zijn nog open als ik haar vind, dus het zal wel één flinke klap geweest zijn. Als je als automobilist toch de normale snelheid aanhoudt en niet als een idioot over de weg scheurt, kan je de poes eve
Meer lezen