Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Van een kennis kreeg ik een uitnodiging of ik aanwezig wilde zijn bij een vergadering van haar liefdadigheidsorganisatie in een plaatselijk restaurant. Ik heb mij als vrijwilliger aangesloten bij deze organisatie en afgelopen kerst heb ik geholpen met het uitzoeken van kleding en speelgoed dat naar hulpbehoevende gezinnen in de omgeving werd gebracht. Dat is eigenlijk de enige keer dat ik daadwerkelijk iets voor deze organisatie heb gedaan. Zij heeft mij wel nog eens uitgenodigd voor het een of ander, maar dat was geloof ik net een keer dat ik niet kon. Waarschijnlijk had ik toen bezoek uit Nederland of zoiets. Ik vroeg of Alina het leuk vond om mee te gaan en dat wilde zij best. Bij aankomst in het restaurant waren er veel dames. Ja alleen maar dames! Wij namen plaats aan een lange tafel en kregen meteen een drankje aangeboden. Tevens kreeg ik een menukaart onder mijn neus geschoven. Oh, wat was hier nou de bedoeling van? Ik dacht dat wij een vergadering hadden over de organisatie, m...

Eindelijk is ons bestelde hout gekomen. 3 Weken later dan ons werd beloofd. Een erg onhandig tijdstip omdat het een hele dag en een hele nacht heeft geregend. Op het moment dat ik dit blog schrijf komt het nog steeds met bakken uit de hemel. Als het hout eerder was gekomen, zoals in de planning lag, hadden wij alle tijd gehad om het te zagen in een heerlijk zonnetje en in een aangename temperatuur. Nu moeten wij wachten tot de ergste regenbui voorbij is. Gelukkig konden wij wel al eerder onze dode perenboom in de voortuin kappen en in stukken zagen. Dit gebeurde wel in het herfstzonnetje. Ik ben blij dat het hout er is want het geeft een onveilig gevoel om het niet te hebben. Je hoort verhalen van mensen die hout bestellen en dat de verkoper deze mensen eerst aan het lijntje houdt en vervolgens helemaal niets meer van zich laat horen. In deze drukke periode moet je dan op zoek naar iemand die wel te vertrouwen is en je het hout daadwerkelijk levert. Waarschijn...

Aan het begin van elk schooljaar zijn er een aantal dingen die jaarlijks terugkeren. Eén daarvan is dat de kinderen een 'adeverinta medicala' moeten hebben voor de sportles. Een 'adverinta medicala' is een papiertje waarop staat dat jouw kind fit en gezond genoeg is om mee te doen aan de sportles op school. Dit papiertje haal je bij de huisarts die daar, in ons geval, haar handtekening en stempel op zet. Ik geloof dat ik de afgelopen jaren één of twee keer zelf zo'n papier met de kinderen ben wezen halen bij de huisarts. Meestal haalde óf Mircea's zus óf zijn moeder zo'n papiertje omdat zij in de buurt wonen van de huisarts. Dat bleek nooit een probleem. Tot dit schooljaar. Op het nieuws was het verhaal te zien van een jongetje van een jaar of 10 die onlangs dood is gegaan tijdens een sportles op school. Hij bleek een hartziekte te hebben waar niemand kennelijk vanaf wist. Een 'adeverinta medicala' was niet aanwezig op school. Misschien zijn de hui...