Zanger

Zo trots als een pauw en zo geëmotioneerd keek ik naar mijn zoon die in het plaatselijke theater (casa de cultura) een lied van Ed Sheeran 'Happier' zong. In zijn eentje op het podium met een microfoon in de hand. Daar stond mijn lieve mannetje heel stoer te wezen.

De hele week werd er in zijn klas geoefend voor de jaarafsluiting. Gedichtjes werden uit het hoofd geleerd, een toneelstukje werd er in elkaar gezet en liedjes werden uitgezocht en geoefend. Er waren een aantal kinderen die iets solo mochten zingen, maar Gabriel zat daar niet bij. Op een middag vroeg Gabriel of ik de volgende dag met zijn juf wilde gaan praten om haar te vragen of hij ook een liedje solo mocht zingen. 'Waarom vraag je het juf zelf niet, vroeg ik hem?' 'Ik ben bang dat juf nee zegt tegen mij. Tegen jou durft zij dat vast niet te zeggen was zijn antwoord.' De volgende ochtend liep ik naar juf toe en vroeg haar of hij inderdaad ook iets solo mocht zingen. Zij was meteen enthousiast. 'Hij heeft een mooie stem, voegde ze er aan toe.' Zij heeft ons al eens gevraagd waarom wij Gabriel niet op zangles deden. Gabriel wilde dat nooit tot nu, geloof ik.

Ik was van tevoren nerveuzer dan hij was leek het wel. Hij had echt zin om te gaan zingen en van zenuwen leek nauwelijks sprake. Ik vroeg ook niet of hij ze had want ik wilde niet mijn zenuwen op hem projecteren.

Eerst moest hij toneelspelen, waar hij trouwens een flinke rol toebedeeld had gekregen, en daarna was het zijn beurt om te zingen. Leuk om te zien dat hij duidelijk veel plezier beleefde aan het toneelspelen.

Ik kreeg kippenvel want Gabriel had nog maar net zijn engelengeluidje laten horen toen de zaal in een applaus uitbarstte. Ik dacht de hele tijd: niet hier gaan zitten janken. Zo iemand ben ik dan ook wel weer dat ik meteen in tranen uitbarst bij het zien van zoiets schattigs. Alina zei 'mama, je gaat toch niet zitten huilen. Dat is zo gênant!' Vechtend tegen de tranen van ontroering bekeek in zijn optreden. Zo mooi om te zien hoe hij zichtbaar genoot en echt in zijn liedje opging. Aan het einde was er dan ook een enorm applaus te horen en 'bravo' geroep! De onderdirectrice van de school kwam naar ons toe en vroeg hoe lang Gabriel al op zangles zat. Toen wij haar vertelden dat hij dat niet zit, geloofde ze ons niet. 'Daar moeten jullie iets mee doen hoor! Hij heeft echt talent, zei ze.' Later hoorde wij dat de directeur van het theatertje in zijn kantoortje zat en Gabriel hoorde zingen en dacht van van hé, wie is dit en poolshoogte kwam nemen.

De volgende ochtend moesten wij nog één keer komen opdraven in de Casa de Cultura om Alina te bewonderen die van haar juf de 'mentiune' prijs kreeg. Bepakt met een prachtige bos lelies uit onze eigen kas voor de juf liep zij het toneel op toen haar naam genoemd werd. Ze gaf de bloemen aan de juf en kreeg er een kus en een oorkonde voor terug. Zij had, met nog wat medeleerlingen, de 4^e plek gehaald dit schooljaar (mentiune). Een prachtig resultaat. Gabriel was dit jaar op de tweede plek geëindigd. Kinderen die lager dan mentiune hebben gehaald worden niet op het podium geroepen.

Alina ging na afloop met haar klas een pizza eten bij het plaatselijke restaurant en ons werd door haar heel duidelijk gemaakt dat wij daar niet welkom waren. Zij wilde hier alleen met haar klas naartoe. Heel begrijpelijk als je 13 jaar bent. 

Later belde ze mij op of zij mocht gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad met haar klasgenootjes. Natuurlijk mocht dat van mij. Er was alleen echter één probleempje. Ze had geen bikini en handdoek meegenomen. Of ik dat wilde komen brengen. Ik ben de lulligste niet en ik snap dat het veel voor haar betekent zo'n dagje alleen met de meiden dus pakte ik een zwembadtas in en reed 10 km om de spullen af te leveren. Aan het eind van de middag belde ik haar eens op om te vragen of ik haar niet zo langzamerhand eens moest komen ophalen, maar ze antwoordde de telefoon alsmaar niet. Ik werd toch een beetje nerveus. Mijn dochter zit bij een zwembad (ze kan gelukkig wel goed zwemmen) en ik kan haar niet bereiken! Ik stelde mijzelf gerust met de gedachte dat ze waarschijnlijk veel in het water lag en daarom de telefoon niet hoorde, maar helemaal gerust was ik er niet op. Ik reed naar het stadje toe en bij het zwembad aangekomen kwam ze heel vrolijk net het water uit. 'Waarom kan ik je niet bereiken vroeg ik haar?' Ze merkte aan mij dat ik een beetje pissig was, maar ze stelde mij gelijk op mijn gemak en liet weten dat ze de telefoon in haar schoen had verstopt omdat ze bang was dat hij anders gestolen zou worden. Begrijpelijk. Zij leek gelukkig dat ik er was. Ze had het wel gezien bij het zwembad. Ze was moe en ze wilde naar huis. Het was een lange en vooral een enorm warme dag geweest. Op de terugweg kochten wij een lekkere watermeloen bij een tentje langs de weg.
De vakantie is nu officieel begonnen en Alina en Gabriel hebben hard gewerkt het afgelopen schooljaar. Ze kunnen nu genieten van hun welverdiende vakantie.