Bijna vakantie

Het schooljaar zit er bijna op. Het is de laatste schoolweek en vrijdag barst de zomervakantie los. Gabriel neemt aan het einde van dit schooljaar afscheid van zijn juf waar hij vijf jaar lang les van heeft gehad. Time flies! Van groep 0 tot en met groep 4. Volgend schooljaar krijgt hij meerdere vakken en zal elk vak door een andere meester of juf worden gegeven. Het is niet zoals in Nederland dat de hele klas elk uur verhuisd, nee, hier komt de leerkracht naar de klas toe. Dat is wel zo rustig voor de kinderen die in hun klaslokaal blijven zitten.

Er moest natuurlijk een afscheidsfeestje komen na vijf jaar. Hierover werd gesproken op een ouderavond waar allerlei ideeën over en weer gingen. Eén van de ideeën was om naar een hotel te gaan ergens in de bergen en daar dan een nachtje blijven logeren. Dat was een best prijzig reisje voor veel ouders. Dit zou betekenen dat er een heleboel kinderen uitgesloten zouden worden. Ik ben nooit zo'n enorme prater tijdens de ouderavonden omdat ik het lastig vind om Roemeens te praten in het openbaar. Daarvoor vind ik echt dat ik te slecht praat. Eén op één vind ik prima en kan ik mij goed redden, maar zo in het openbaar vind ik best griezelig. Toch kon ik mij deze keer echt niet inhouden. Ik stak mijn vinger op en vroeg aan de juf of het niet leuker zou zijn om gewoon in het stadje zelf iets te organiseren zodat alle kinderen erbij zouden kunnen zijn? Tot mijn verbazing kreeg ik enorm veel bijval. Het is grappig om te zien dat kennelijk een heleboel ouders hetzelfde vinden als ik, maar dat niemand er echt voor uit durft te komen en te zeggen wat ze echt vinden. Vooral het toegeven dat je er simpelweg het geld niet voor hebt is lastig. Dat snap ik maar al te goed.

Aan het eind van de ouderavond sprak ik er met de juffrouw onder vier ogen nog over en zij gaf als argument dat de ouders het toch aan het begin van het schooljaar weten dat er zo'n activiteit aan zit te komen en dat ze er toch voor kunnen sparen? 'Het is maar net waar je prioriteiten liggen, zei ze'. Daar heeft ze natuurlijk een punt, maar ik denk dat het voor de kinderen niet uitmaakt waar ze zijn. Zolang ze maar plezier hebben en met elkaar zijn.

Zo is het uiteindelijk ook gegaan. Verleden week was het 'banchet' (spreek uit als 'banket') zoals ze dat afscheidsfeest hier noemen. Het vond plaats in het plaatselijke restaurant met eten en dansen. Een ouder vroeg mij een dag of wat van tevoren of ik al iets had gekocht? Ik dacht dat ze doelde of ik een toetje voor Gabriel had geregeld aangezien hij de taart niet mag die voor alle kinderen was besteld vanwege zijn coeliakie (glutenallergie). Ik zei tegen haar dat ik dat nog even met juf zou bespreken, maar zij schudde haar hoofd en zei, 'nee, ik bedoel heb je al nieuwe kleding voor het feestje gekocht?' Oh, zei ik, eh nee, moet dat?!' Gabriel heeft toch gewoon leuke kleding die hij aan kan trekken, dacht ik bij mijzelf? Toch vroeg ik Gabriel later voor de zekerheid of hij nog iets nieuws nodig had voor het feestje. Hij antwoordde resoluut 'nee'. Op de ochtend van het feestje moest ik met Gabriel naar de tandarts in de stad en op de terugweg naar huis reden wij langs de Carrefour en besloten alsnog even te kijken naar een nieuwe, nette outfit. Ik vond een geschikte broek en Gabriel vond er een passend, stoer Superman T-shirt bij.

Bij aankomst 's avonds in het restaurant druppelden de kinderen binnen. De ene nog mooier aangekleed dan de andere. De meiden in prachtige jurken en bijna alle jongens in een blouse met een vlinderdasje of een dasje er bovenop. Gabriel leek het niet te boeien dat hij alleen een T'-shirt aan had en geen nette blouse, maar ik dacht wel even, pff, had hij dat toch niet moeten aantrekken? Alleen laat hij zich niet door zijn moeder dicteren wat hij moet dragen dus al had ik het gewild had het geen enkele zin.

Ik liep even naar de juf toe die er ook heel feestelijk uitzag en vroeg haar of er voor Gabriel in het restaurant een ijsje als toetje geregeld kon worden in plaats van die taart? 'Oh, mag hij die taart niet, zei ze? Elk kind krijgt zijn eigen stukje met zijn naam erop vermeld. Ach, dan kan zijn zus het wel opeten zei ze met een glimlach en ze wees op Alina die iets verderop stond. Had het even iets eerder eerder gezegd, vervolgde ze.' Nu brak mijn klomp en ik kon mijn ergernis niet echt verstoppen, waarop ik haar toebeet: 'Gabriel mag al vijf jaar lang dat hij bij u in de klas zit geen taart, koek of wat dan ook waar gluten in zitten!' Ineens kreeg ons gesprekje een ongezellige wending en daar werd zij zichtbaar heel ongemakkelijk van waarop ze snel zei dat het haar speet. Ja, het speet mij ook dat ze het na al die jaren niet wilde onthouden dat hij glutenallergie heeft. Is dat zo moeilijk te onthouden dat je één kind in je klas hebt die bepaalde dingen niet mag eten. Kennelijk wel.

Uiteindelijk was Gabriel om een uur of elf weer thuis, helemaal uitgeput en hij had pijn in zijn buik. Hij had zelfs een beetje gespuugd. Het eten was kennelijk niet lekker gevallen. Dat ijsje toe is er sowieso niet gekomen. Hij was achteraf niet erg te spreken over het feest. De volgende ochtend mocht hij lekker blijven liggen. Alina moest helaas wel naar school.

Bij het einde van dit vijfjarige tijdperk hoort natuurlijk een fotoboek. Tijdens de ouderavond kwam een fotograaf tekst en uitleg geven, bepakt en bezakt met allerlei leuke fotoboekjes waaruit wij als ouders konden kiezen. De voorbeeldboekjes gingen rond door de klas en werden aandachtig door de ouders bekeken. Er werd gestemd welke boekjes het zouden worden. De meeste ouders stemde voor niet de allergoedkoopste variant, maar wel het goedkopere segment. Dat leek dus beklonken. Of toch niet? Een aantal ouders wilden toch de wat duurdere boekjes bekijken. 'Ja, die zijn toch mooier, die hebben grotere foto's.' Zo ging het getwijfel een tijdje door. Oké, een nieuwe stemming. Toen bleek ineens de meerderheid voor de duurdere boekjes te stemmen. De fotograaf had ook nog kostuums in de aanbieding die gehuurd konden worden. Een cape en een hoed erbij alsof het afgestuurde Amerikaanse studenten zijn.

Gelukkig stelde een ouder voor om met de fotograaf te praten om een aantal pakken beschikbaar te stellen voor kinderen waar de ouders waarschijnlijk niet van zouden gaan betalen. Dat er geen kinderen uitgesloten zouden worden voor de schoolfoto.

De schoolfoto is uiteindelijk gemaakt, maar het fotoboekje heb ik nog gezien. Die krijgen de kinderen waarschijnlijk uitgereikt op het eindeschooljaar spektakel in de plaatselijke 'Casa de Cultura'. Daar krijgen de kinderen te horen op welke plek zij zijn geëindigd het afgelopen schooljaar.

Nog even ons door deze laatste week heen wurmen en dan kan het hele lange vakantie vieren beginnen want ze worden pas ergens in september weer terugverwacht.