Roemeens schooluitje

Het is weer 'Saptamana Altfel' op de Roemeense school van de kinderen. Dat betekent geen normale lessen, maar leuke dingen ondernemen als klas. Knutselen, uitstapjes maken. Gewoon een leuke week. Even weg uit de sleur van alledag.
Voor zowel Gabi als voor Alina stond er een excursie op het programma. Alina zou twee aparte dagen ergens naartoe gaan en Gabriel zou twee aaneengesloten dagen met een hotelovernachting op stap gaan. Alina bezocht op dag één de citadel van Rasnov, in de buurt van de stad Brasov en de andere dag werd een klimpark aangedaan met kabelbanen, klimmen in bomen net ergens onder Boekarest. Lekker sportief in ieder geval. Voor Gabriel was, te samen met een aantal andere klassen, een tripje naar de Donau gepland in het zuidwesten van Roemenië tegen de Servische grens aan. Niemand uit zijn klas wilde meegaan, maar Gabriel wilde wel en gaf zichzelf op voor deze trip. Hem werd verteld dat er geen ouder met hem mee kon omdat daar geen plek meer voor was in de bus. Dat vond Gabriel geen probleem omdat hij zei dat hij wel kinderen uit die andere klassen kende en dat hij daar wel mee zou omgaan. Er gingen wel andere ouders mee dus die zouden, daar ging ik vanuit, wel een oogje in het zeil houden. Vanuit school ging alleen de juf mee die het tripje organiseerde.
Meermalen vroeg ik aan  Gabi of hij echt wel in zijn eentje mee zou willen en hij antwoordde steeds bevestigend.
Een paar dagen voordat hij zou vertrekken zei hij ineens, tussen neus en lippen door, dat er toch nog een aantal plekjes over waren voor de excursie. Ik vroeg hem of hij het leuk zou vinden als ik toch mee zou gaan. 'Ah, dat moet je zelf weten', was steeds zijn antwoord, maar ik had het idee dat hij zich niet wilde laten kennen. Mircea vroeg mij waarom ik niet gewoon met hem meeging? Ik nam contact op met de juf en zij liet mij weten dat ik inderdaad nog mee kon. En zo geschiedde. Ik ging met Gabriel op excursie.

Al heel vroeg in de ochtend verzamelden wij ons bij school. Een groep ouders, die ik geen van allen kende, stond op de bus te wachten. Ik denk dat wij in totaal met zo'n vijftig man waren. De bus arriveerden en iedereen stapte in. Het ging al bijna fout toen de klep van de bagageruimte aan de zijkant van de bus, ineens dicht ging en de mensen die hun bagage daarin wilden stoppen,  bijna vast kwamen te zitten. Even paniek. Dat was het eerste teken van onheil van de bus. Vol goede moed stapten Gabriel en ik de bus in en wij kregen een plekje bijna helemaal achterin de bus toebedeeld.  De stoel voor Gabriel zat wat teveel naar achteren, maar kon helaas niet naar voren geschoven worden. Die knop daarvoor werkte niet. Gelukkig is hij nog klein en had daar niet zoveel last van. Ik ben ook klein van stuk, maar ik had daar niet de hele reis kunnen zitten. Wij installeerden ons, keken omhoog en zagen dat het roostertje bij het ventilatortje ontbrak, maar er kwam wel wat frisse lucht uit. Stoppen kon je dat ding alleen niet en ook het lichtknopje gaf geen sjoege. Die hadden wij toch niet nodig overdag.

De bus vertrok en wij zwaaiden Mircea en Alina uit. Alina haar bus zou een uurtje later vertrekken. De reis was begonnen. Het was gelijk al een gezellige boel in de bus. De man van de juf zat achter mij en schonk kopjes koffie in uit de meegebrachte thermoskan. De juf liep door de bus heen en weer en kwam veelvuldig bij ons kletsen. Zij stelde mij aan de ouders voor, die merendeel achterin de bus zaten. Veel ongeloof over mijn komst naar Roemenië. 'Wat moet je in dit land', was een veelgestelde vraag. 'Amsterdam inruilen voor een gehucht in Roemenië?' Ze konden er maar niet over uit.

Onze eerste bestemming was een pottenbakkerij in het plaatsje Horezu in de provincie Valcea op zo'n 240 km afstand rijden. Als je een snelweg zou hebben dan rijd je daar zo naartoe, maar aangezien je die hier bijna niet hebt, duurt de reis even. Niet getreurd want de route was werkelijk prachtig. Ik heb echt genoten van het landschap dat aan mij voorbij trok.
Bij de pottenbakkerij mochten alle kinderen met hulp van de pottenbakster een eigen potje maken. Het is kennelijk een streek waar veel keramiek vandaan komt en dat was te zien ook. De hele straat was vergeven van de keramiekwinkeltjes.



Na dit bezoek werd naar een restaurant gereden want iedereen had behoorlijke honger gekregen. Voordat het schoolreisje begon had ik al schriftelijk aangegeven dat Gabriel aan coeliakie (glutenallergie) lijdt en wat hij allemaal wel en niet mag eten, maar dat was niet erg doorgedrongen. Daarom was ik eigenlijk ook blij dat ik mee was gegaan. Om het eten in de gaten te houden.
Vooraf kregen wij een soepje. Helemaal zeker of het glutenvrij was wist ik niet, maar dat risico hebben wij maar genomen. Daarna zouden wij pilaf  met een worstje krijgen. Dat vertrouwde ik niet en dat bleek te kloppen. Dat was niet glutenvrij. Een aardig serveerster legde ik Gabi's probleem uit en zij vroeg of hij wel aardappelpuree mocht en een stukje gegrilde kip? Dan zou ze dat voor hem maken. Het zou alleen iets langer duren. Goed opgelost.



Hierna stond een bezoek aan een grot op het programma. Vooral de weg naar de grot toe was een mooie wandeling. De grot zelf was niet zoveel aan. Gabi stapte verkeerd in de grot en belandde met zijn rechtervoet en een gedeelte van zijn onderbeen in een ijskoud poeltje. Die paniek in zijn ogen toen hij huilend zei 'dit is mijn enige paar schoenen die ik heb meegenomen.' Ik stelde hem gerust dat het wel snel zou drogen omdat het gelukkig mooi en warm weer was. Soppend in zijn zeiknatte schoen liep hij richting de bus. In de bus deed hij zijn schoenen uit om ze te laten drogen. In de bus was het in ieder geval warm.


Als de airco in de bus aanging ging dat gepaard met een enorm gebrom en je kan niet zeggen dat er veel koude lucht uitkwam. Gelukkig had de bus ook nog twee dakramen die open konden, maar deze mochten van de meeste ouders niet te lang open blijven staan want dan kregen de kinderen die daaronder zaten teveel last van de wind. Hier zijn de mensen altijd extreem bang dat hun kinderen kou vatten. Voortdurend moeten kinderen ook hun T-shirt verwisselen omdat zij er teveel in zouden hebben gezweet.
De volgende bestemming was de stad Targu Jiu waar wij in een park een aantal kunstwerken bezochten van de Roemeense kunstenaar Constantin Brancusi  (1876-1957) die daar oorspronkelijk uit de buurt kwam. Hij heeft geloof ik het grootste deel van zijn leven in Parijs gewoond.

Gabriel's schoen was nog steeds nat, maar met een plastic zakje om zijn voet heen gedrapeerd ging het wel en gelukkig was nog steeds prachtig weer. Dat veranderde toen wij weer in de bus zaten. De regen kwam met bakken uit de hemel zetten. Het duurde niet lang voordat het water ook de bus binnendrong. Eerst op de buurvrouw voor mij en daarna op mij en op de buurman aan de andere kant van het gangpad. Het water sijpelde via de aircoroosters naar binnen. Die bus lekte gewoon! Een vrouw klapte als grap haar paraplu uit. Hilariteit natuurlijk. Iedereen lag in een deuk.  'Zo'n bus heb je vast niet in Nederland, riep een vrouw van achteruit de bus.' Ik vroeg in mijn naïviteit aan een ouder hoe het kon dat deze bus überhaupt nog mocht rijden? Dat er toch ook zoiets bestaat als een APK keuring? Als antwoord kreeg ik dat als je maar genoeg geld betaalt bij een keuring, je nog heel lang kan rondrijden. 'Dit was per slot van rekening Roemenië.' Toen de regen al lang en breed was opgehouden kreeg ik toch af en toe nog een scheutje water op mij wanneer de bus een net iets te scherpe bocht nam op een bergweg.


Eindelijk waren wij na een lange dag aangekomen bij ons hotel in de stad Drobeta Turnu Severin. Deze stad ligt aan de Donau. Gelukkig hadden Gabriel en ik ons eigen kamertje met een eigen wc. Ik had mij al ingesteld dat wij een wc op de gang zouden moeten delen, maar dat was gelukkig niet het geval. Ik vond het heerlijk om mij even te kunnen terugtrekken van de groep op een eigen kamer. Naast het hotel was een supermarkt die gelukkig laat op de avond nog open was. Ik sloeg snel een nieuwe fles water, wat te eten en iets te snoepen in voor de volgende dag in de bus. Tot een uurtje of twaalf was het nog onrustig met gillende kinderen op de gang en ouders die deze kinderen al sissend tot rust probeerden te manen. Om 6 uur hoorde ik de eerste kinderen alweer over de gang lopen en lawaai maken. Een kort nachtje dus.
Na een ongelooflijk vies ontbijt (knakworsten en fetakaas) gingen wij vroeg op pad. Op weg naar het stadje Orsova vanuit waar wij een boottocht over de Donau zouden maken. Het hoogtepunt van dit tripje was het bekijken van het uit een rots gebikt hoofd van Decebal, een Roemeense held. Daarna bezochten wij nog wat musea in de buurt en aten wij in een bootrestaurant.
De terugreis begon tegen een uurtje of vier. De kinderen waren erg hyper het eerste deel van de reis. Waarschijnlijk een combinatie van moeheid en veel suikers in de vorm van ijs, snoep, chips, frisdrank. Waar je in West-Europa waarschijnlijk in de bus op je stoel zit vastgesnoerd, liepen de kinderen hier voortdurend rond. Uiteindelijk kwam er een omslagpunt en werd iedereen rustig. De terugweg die wij hadden genomen via de steden Craiova en Slatia was beduidend minder interessant dan de heenweg. Veelal velden. Niet veel aan. Uiteindelijk kwamen wij pas rond een uur of 11 's avonds bij school terug. Mircea stond ons op te wachten. Wat was ik blij dat ik weer heelhuids was teruggekeerd.



Grensovergang tussen Roemenië en Servië

De volgende dag mocht Gabriel lekker uitslapen, maar Alina moest al vroeg verzamelen voor haar tweede schooluitje. De kinderen waren allebei vrijdag vrij en ook maandag en dinsdag werd er niet naar school gegaan. Nu beginnen ze aan de laatste rit van het schooljaar. De tijd vliegt echt want op 15 juni begint alweer de zomervakantie.

Nogmaals, blij dat ik mee was. Omdat Gabriel als enige uit zijn klas erbij was en de andere kinderen klasgenootjes van elkaar waren, viel hij toch een beetje buiten de boot. Er waren duidelijk groepjes gevormd waar hij moeilijk tussen kwam. Hij is ook niet zo'n haantje de voorste dat hij zich er makkelijk tussen propt.

Leuk om eens een heel ander gedeelte van Roemenië gezien te hebben. Wel vermoeiend twee dagen op stap met een bus vol kinderen.Of ik nou zeg voor herhaling vatbaar? Hmm, ik weet het niet. Ik ieder geval hoef ik nu een hele tijd niet meer op stap met school.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Roemeens Pasen

Ik doe het niet meer!