Er niet tegen opgewassen

Vanmorgen moest ik naar de belastingdienst in de stad om te betalen voor mijn driemaandelijkse contributie voor de ziektekostenverzekering. Ik had thuis netjes mijn geld uitgeteld en bij aankomst in het belastingkantoor liep ik direct op de kassa af waar ik de vertrouwde dames zag zitten in hun kleine kantoor.

Voor hoeveel maanden ik wilde bijbetalen wilde de dame weten die in het hokje aan de rechterkant zat? Ik zei dat ik voor de maanden april, mei en juni wilde betalen en zij begon heftig op haar toetsenbord te tikken. Zij printte twee vellen papier uit en gooide deze binnendoor over naar haar collega die achter een bureau tegenover haar zat. Ik moest bij deze collega betalen, dus zette ik één stap naar links en stond nu voor het hokje van de collega. Ook zij begon wat in haar computer te rommelen en noemde vervolgens een bedrag dat echt veel hoger was dan waar ik op had gerekend. Het was bijna het dubbele bedrag. 'Dit moet een vergissing zijn, zei ik. Ik betaal maar voor drie maanden.' Het bleek geen vergissing. Bij mijn vorige betaling in januari was er volgens de vrouw nog geen rekening gehouden met een eventuele prijsstijging, maar die was nu doorgevoerd.

Dit kon toch niet waar zijn? Een beetje prijsverhoging is prima, maar ongeveer het dubbele betalen? Ik zei tegen deze vrouw dat ik hiervoor niet genoeg geld bij mij had (pinnen kan daar namelijk niet). Eigenlijk was ik ook een beetje perplex en ik baalde enorm van die grote uitgave die ik moest doen. Ik besloot dan maar voor twee maanden te betalen want daar had ik net genoeg geld voor bij me. 'Dat kan niet meer, liet de kassière weten. Het staat al in de computer dat u voor drie maanden gaat betalen. Ik voelde me voor het blok gezet. Mocht ik dan met alle geweld voor twee maanden willen betalen, dan moest ik weer terug naar haar collega. Ik zette een stap naar rechts en stond weer voor de neus van deze collega. Deze vrouw was ronduit onbeschoft en absoluut niet behulpzaam. Nee, ik kon niet voor twee maanden betalen. Geen discussie over mogelijk. Uiteindelijk kon ik dan wel voor één persoon betalen. Die andere kon zij kennelijk annuleren. Met veel ongeduld vroeg zij welke ik dan wilde betalen en hield om mij de keuze te laten eerst mijn papier en daarna die van Mircea omhoog? 'Nou, welke wordt het?' vroeg zij ongeduldig. Ik moet er bij vermelden dat er niemand achter mij stond te wachten, dus enorme haast had zij niet, maar zij had hier duidelijk geen zin in en wilde dit snel afhandelen.

Ik besloot alleen voor mijzelf te betalen en deed weer een stap naar links om te betalen. Ondertussen was ik zo opgefokt en zo boos op deze hele situatie dat ik mij niet meer in bedwang had. De tranen biggelden over mijn wangen. Alina riep de hele tijd, 'rustig maar mama.' Ik wilde absoluut niet huilen en zeker niet voor dit soort stomme vrouwen, maar ik had mijn dag niet en ik kon dit er echt niet bij hebben. Op dat moment had ik het helemaal gehad met die achtelijke bureaucratie dat klote systeem van die verzekering.

Als je namelijk voor deze verzekering hebt betaald bij de belastingdienst dan moet je daarna nog naar een ander kantoor ergens in de stad om door een mevrouw jouw net verkregen bewijs in de computer te laten zetten. Dit bewijs kunnen zij van de belastingdienst niet per computer doorsturen naar het bedrijf van de ziektekostenverzekering. Ongelooflijk.

Ik verliet met Alina het gebouw. Ik was redelijk ontdaan en overstuur van dit voorval. Ik belde Mircea en vertelde hem wat er zojuist was gebeurd. 'Dat je daar nog van opkijkt na zes jaar in Roemenië,' vroeg hij mij. Dat ik mij door zo'n sacherijnig mens in zo'n hokje laat opfokken. 'Doet die vrouw onbeleefd tegen jou, dan moet je gewoon onbeleefd terug doen. Dat zijn ze hier gewend bij dat soort instanties. Zij is gewoon een soort robot in dat hok en als het anders gaat dan zij is gewend dan weet zo'n vrouw daar kennelijk geen raad mee. Het gaat zoals zij het wil en niet anders.'

Terwijl ik met Mircea zat te bellen, zag ik de kassière naar buiten komen en zag dat zij op mijn auto afliep. Ik stapte uit en liep haar tegemoet. 'Oh mevrouw, wat vervelend nou allemaal,' zei ze. 'U moet toch niet huilen? Komt u gewoon mee naar binnen en dan maken wij het alsnog in orde dat u voor twee personen voor twee maanden kunt betalen.' Ik liep met haar naar binnen terug naar de hokjes in de hoek. 

Haar collega, die duidelijk not amused was, snauwde mij toe dat ik op een papiertje moest schrijven dat de drie maanden, die ik in de eerste instantie zou betalen, werden geannuleerd omdat ik niet genoeg geld bij mij had. Zij dicteerde iets en ik verstond alleen maar 'niet genoeg geld'. Dit schreef ik op in Roemeens, maar zij zei dat ik nog die andere woorden erbij moest schrijven. Ik zei tegen haar dat het misschien wel duidelijk moest zijn dat ik geen Roemeense ben en dat ik niet precies verstond wat zij zei. Zij griste het papier uit mijn hand en schreef het zelf op. Oh, als ik dat mens uit dat hokje kon trekken! Bij de kassière betaald ik voor de twee maanden. Zij gebaarde naar mij zoiets in de trant van, 'ah joh, trek het je niet aan, die vrouw is niet helemaal goed bij haar hoofd.' Ik moest er wel om lachen. Toch aardig van die vrouw om naar mij toe te komen. Ik dankte haar voor haar medewerking en liep met een wat geruster hart naar buiten. Ik voelde mij een beetje lullig naar Alina toe. Geen goed voorbeeld. Een moeder die zich helemaal liet gaan bij de belastingdienst!

Omdat het Paasvakantie is zijn Alina en ik daarna nog even naar de shopping Mall geweest. Sinds kort heeft zij kleedgeld en is zij ineens een stuk kieskeuriger geworden in het kopen van kleding, maar ze wil toch graag kijken in de winkels.

Gelukkig hebben wij 's avond kunnen lachen om dit bizarre voorval van die ochtend. Ik moet mij natuurlijk niet zo op de kast laten jagen door zo'n vreselijk mens in een hok, maar goed, de ene keer ben je er beter tegen de bestand dan de andere. Deze keer was ik dat duidelijk niet.