Wat een rit!
Alina deed mee aan een landelijk concours (competitie) van de Franse taal. In Roemenië zijn ze dol op concours. Voor elk vak kan je wel meedoen aan een concours. Op een middelbare school in de Roemeense stad Ploiesti waren veel kinderen uit de regio bijeen gekomen om een Frans gedicht uit hun hoofd op te zeggen. Zo ook Alina. In haar geval was het een fabel van Jean de la Fontaine (de krekel en de mier). De afgelopen weken werd er flink op geoefend in de Franse les en uiteindelijk werden er vier kinderen uitgekozen die mee mochten doen. Zo ook Alina. Zij vind Frans een hele leuk vak op school en het gaat goed. Doordat er meerdere kinderen naar Ploiesti moesten vroeg een klasgenootje aan haar of zij en ik met hem en zijn moeder mee wilde rijden? Nou, dat wilden wij wel. Ik vond het prettig om een keertje niet te hoeven rijden. Niet uit te zoeken waar die school precies was. Niet een parkeerplek te hoeven zoeken. Gewoon lekker achterover zitten en mij rond laten rijden. Op het afgesproken tijdstip ontmoetten wij elkaar en gingen wij op pad.
Het concours vond helaas achter gesloten deuren plaats, maar een klasgenootje van Alina was zo lief geweest om Alina haar performance op te nemen. Ik had geen idee hoeveel tijd het hele gebeuren in beslag zou nemen, maar gelukkig had ik mijn telefoon bij mij en kon ik mijn tijd doden met het lezen van wat digitale kranten. Bij het wederzien van Alina, bijna twee uur later, leek zij opgetogen, maar wel blij dat het voorbij was. Ik bekeek haar performance op haar telefoon en wij liepen gezamenlijk naar de auto van de klasgenoot. Het bleek dat het klasgenootje haast had want hij moest sporten en was wat aan de late kant. Het plan was geloof ik eerder opgevat om na het concours nog iets met elkaar te gaan eten bij zo'n Amerikaanse hamburgertent, maar daar was, gelukkig wil ik bijna zeggen, geen tijd meer voor.
Het was mij al opgevallen dat de moeder op de heenweg tijdens het rijden veelvuldig met haar telefoon in de weer was. Op de terugweg was het niet anders qua telefoon, maar nu nam zij, in mijn ogen, onnodig veel risico's door veel te hard door de bebouwde kom te rijden en voortdurend auto's in te halen op echt heel onoverzichtelijke plaatsen (lekker net voor een bocht. Wat als daar een andere malloot je tegemoet komt rijden!). Het was slecht weer, het miezerde, maar dat weerhield haar er niet van om, in mijn ogen, gevaarlijk te rijden. Het kan haar niet ontgaan zijn dat ik met samengeknepen billen naast haar zat. En dat allemaal om ergens een paar minuten eerder aan te komen. Je hebt 'gvd' ook nog passagiers in je auto, dacht ik bij mijzelf. Bij het passeren van een kerk sloeg de bestuurster veelvuldig kruisjes. Dan doen zij hier ook allemaal zodra er een kerk in zicht is. 'Die hulp van God zal je wel nodig hebben', dacht ik bij mijzelf!
Mijn vele 'Oh my God, en nog wat soortgelijke termen moet zij toch gehoord hebben? Misschien ook wel niet want zij was voortdurend met haar zoon in gesprek en met die godvergete telefoon in de weer! En maar inhalen. Op een gegeven moment wilde ik er echt uit. Ik zou zelf wel zien hoe ik naar huis zou komen. Heb ik uiteindelijk niet gedaan. Gelukkig ben ik veilig bij mijn auto afgezet. Alina zat trouwens als enige in de riem op de achterbank, maar haar klasgenootje niet. Ook zo iets raars. Dat is bij zoveel mensen hier gewoon niet ingeburgerd. Oh, wat zou een campagne hier toch op zijn plaats zijn over het gevaar van bellen achter het stuur! Zelfs de politie zie je hier achter het stuur bellen terwijl het wel degelijk bij wet verboden is.
Ik ben heus geen heilige, maar ik bel echt niet als ik rijd. Ik kan dat ook echt niet. Ik word wel eens gebeld en dan parkeer ik mijn auto om de telefoon te beantwoorden
Met het concours kan Alina niets winnen, maar het was gewoon voor de leuk. Er zal zich vast wel weer eens een nieuw concours aandienen. Dan ga ik gewoon lekker met mijn eigen autootje. Mij niet meer groen en geel ergeren aan zo'n opgefokte Roemeense rijstijl.
Even voor de goede orde: het is natuurlijk niet zo dat alle Roemenen als gekken rijden, maar je hebt er wel heel veel tussen zitten die dat wel degelijk doen.
Het concours vond helaas achter gesloten deuren plaats, maar een klasgenootje van Alina was zo lief geweest om Alina haar performance op te nemen. Ik had geen idee hoeveel tijd het hele gebeuren in beslag zou nemen, maar gelukkig had ik mijn telefoon bij mij en kon ik mijn tijd doden met het lezen van wat digitale kranten. Bij het wederzien van Alina, bijna twee uur later, leek zij opgetogen, maar wel blij dat het voorbij was. Ik bekeek haar performance op haar telefoon en wij liepen gezamenlijk naar de auto van de klasgenoot. Het bleek dat het klasgenootje haast had want hij moest sporten en was wat aan de late kant. Het plan was geloof ik eerder opgevat om na het concours nog iets met elkaar te gaan eten bij zo'n Amerikaanse hamburgertent, maar daar was, gelukkig wil ik bijna zeggen, geen tijd meer voor.
Het was mij al opgevallen dat de moeder op de heenweg tijdens het rijden veelvuldig met haar telefoon in de weer was. Op de terugweg was het niet anders qua telefoon, maar nu nam zij, in mijn ogen, onnodig veel risico's door veel te hard door de bebouwde kom te rijden en voortdurend auto's in te halen op echt heel onoverzichtelijke plaatsen (lekker net voor een bocht. Wat als daar een andere malloot je tegemoet komt rijden!). Het was slecht weer, het miezerde, maar dat weerhield haar er niet van om, in mijn ogen, gevaarlijk te rijden. Het kan haar niet ontgaan zijn dat ik met samengeknepen billen naast haar zat. En dat allemaal om ergens een paar minuten eerder aan te komen. Je hebt 'gvd' ook nog passagiers in je auto, dacht ik bij mijzelf. Bij het passeren van een kerk sloeg de bestuurster veelvuldig kruisjes. Dan doen zij hier ook allemaal zodra er een kerk in zicht is. 'Die hulp van God zal je wel nodig hebben', dacht ik bij mijzelf!
Mijn vele 'Oh my God, en nog wat soortgelijke termen moet zij toch gehoord hebben? Misschien ook wel niet want zij was voortdurend met haar zoon in gesprek en met die godvergete telefoon in de weer! En maar inhalen. Op een gegeven moment wilde ik er echt uit. Ik zou zelf wel zien hoe ik naar huis zou komen. Heb ik uiteindelijk niet gedaan. Gelukkig ben ik veilig bij mijn auto afgezet. Alina zat trouwens als enige in de riem op de achterbank, maar haar klasgenootje niet. Ook zo iets raars. Dat is bij zoveel mensen hier gewoon niet ingeburgerd. Oh, wat zou een campagne hier toch op zijn plaats zijn over het gevaar van bellen achter het stuur! Zelfs de politie zie je hier achter het stuur bellen terwijl het wel degelijk bij wet verboden is.
Ik ben heus geen heilige, maar ik bel echt niet als ik rijd. Ik kan dat ook echt niet. Ik word wel eens gebeld en dan parkeer ik mijn auto om de telefoon te beantwoorden
Met het concours kan Alina niets winnen, maar het was gewoon voor de leuk. Er zal zich vast wel weer eens een nieuw concours aandienen. Dan ga ik gewoon lekker met mijn eigen autootje. Mij niet meer groen en geel ergeren aan zo'n opgefokte Roemeense rijstijl.
Even voor de goede orde: het is natuurlijk niet zo dat alle Roemenen als gekken rijden, maar je hebt er wel heel veel tussen zitten die dat wel degelijk doen.
 |
Reacties
Een reactie posten