Mensen om je heen

Echt nieuwe vrienden maken hier in Roemenië is mij in die ruim 5 jaar dat ik hier woon niet echt gelukt. Sociale contacten hebben wij hier weinig. Mircea heeft wel wat vrienden van vroeger, maar die lopen hier nou niet bepaald de deur plat. Wij trouwens ook niet bij hun moet gezegd worden.
Zo af en toe komen zij hier voor, meestal, een barbecue. Wij hebben natuurlijk de ruimte en dat vinden zij leuk aangezien zij allemaal in de stad wonen. In de zomer hebben wij wel contact met de dochter en schoonzoon van onze overburen uit Boekarest, maar ik geloof dat die moeilijkheden hebben in de familie dus die komen niet meer zo vaak deze kant uit. Roemenen hangen de vuile was over familiezaken niet graag buiten. Vooral Gabriel vindt het jammer dat zij niet meer zoveel komen. Hij is erg gesteld op hun jongste zoon. Toevallig kwamen moeder en de jongste zoon vandaag langs. Het gezicht van Gabriel was onbeschrijflijk schattig toen hij zijn vriend de kamer zag binnenlopen. Helemaal blij was hij met zijn komst. Zij hadden elkaar sinds het overlijden van zijn oma, onze overbuurvrouw, in december niet meer gezien, maar het leek alsof zij elkaar gisteren nog hadden gezien. Zo vertrouwd gingen zij met elkaar om. Erg leuk om te zien. Deze jongen is ondertussen 13 jaar en een boom van een jongen en Gabriel met zijn 10 jaar moet die groei nog doormaken. Een enorm verschil in lengte, maar niet echt in hun doen en laten. De hele middag hebben die twee in de tuin gespeeld met het wapentuig dat Mircea, op Gabriel's verzoek, heeft gemaakt.
Een paar weken geleden was er een Middeleeuws festival in Ploiesti waar wij naartoe zijn geweest. Daar had Gabriel zijn oog laten vallen op allerlei spannend wapentuig. Dit wilde hij ook hebben. Gelukkig heeft hij een reuze handige vader die dat voor hem heeft gemaakt.



Pijl en boog schieten bij het Middeleeuws festival in Ploiesti deze zomer





Alina kreeg in het tweede schooljaar een nieuw jongetje in de klas die vanuit het noorden van Roemenië was verhuisd naar het stadje waar Alina en Gabriel op school zitten. De ouders van dit jongetje, die ook een zusje heeft, bleken aardige en, voor Roemeense begrippen, open en toegankelijke mensen te zijn. Met hun zijn wij verleden jaar een aantal keer op stap geweest naar de bergen. Tussen die vrouw en mij klikt het goed en vooral ook tussen de kinderen onderling. Helaas verhuisden zij verleden jaar september naar Boekarest. Leuk voor hun uiteraard, maar minder leuk voor ons. Hadden wij eindelijk leuke mensen gevonden in de buurt, verhuizen ze! Wij kunnen hun natuurlijk altijd opzoeken in de grote stad, maar dat is toch anders dan dat ze in buurt zijn. Alina en Gabriel gaan binnenkort een paar dagen bij hun logeren in Boekarest en zij komen ook nog een keer deze vakantie onze kant op.

Een vrouw, een echte vriendin kan ik haar niet noemen want daar ken ik haar niet goed genoeg voor,  kom ik vooral vaak, gek genoeg, tegen in de supermarkt van alweer het stadje waar Gabriel en Alina naar school gaan. Ik ken haar via via. Het is een hele vriendelijke vrouw. Zij heeft twee kleine kinderen, wel iets jonger dan mijn kinderen, en met het oudste jongetje heeft Gabriel wel eens gespeeld bij haar thuis. Ik heb haar en haar man, ergens net voor de zomervakantie begon, uitgenodigd om binnenkort bij ons langs te komen voor een barbecue. Ze was heel blij met deze uitnodiging en wij zouden daar nog contact over hebben. Toen ik haar laatst trof in, alweer, de supermarkt vroeg ik of zij het leuk vond om binnenkort bij ons langs te komen voor die barbecue. Dit weekend zou het niet lukken want dan ging zij met vakantie met haar man en kinderen. Doordeweeks kan het normaal niet want dan werken zij allebei, maar nu had zij twee weken vakantie. 'Heb jij dan zelf zin om alleen met de kinderen bij ons langs te komen deze week', vroeg ik haar? Ik stelde zelfs voor om haar op te halen en haar thuis te brengen omdat zij geen auto rijdt. 'Ik doe eigenlijk nooit iets als mijn man er niet bij is', zei ze. 'Oh, nou dan houdt het op, was mijn antwoord. Dan hebben wij nog contact over een barbecue met je man erbij. Een beetje verbaasd was ik hier stiekem wel over.
Eigenlijk, en dat weet ik ook wel, moet je in Roemenië nooit iets echt ver van tevoren plannen, behalve als het feestdagen of vakantie betreft, maar etentjes moet je eigenlijk op de dag zelf óf een dag van tevoren regelen. Heb je vanavond zin om te komen eten? Zo werkt dat hier. Niet weken van tevoren plannen zoals in Nederland. Dat doen zij gewoon hier niet.

Het leven hier heeft zeker zijn mooie kanten, maar ik mis toch ook dat sociale gedeelte. En natuurlijk is het niet de 'schuld' van de Roemenen. Misschien doe ik niet genoeg mijn best, maar ik merk dat met de mensen waar ik contact mee zoek er niet of zelden een vriendschap uit voortvloeit.
Gelukkig had ik weer mijn jaarlijkse bezoekje van mijn lieve vriendin Natanja en haar twee dochters uit Nederland. Dat is altijd heel gezellig en zóóó vertrouwd. Op zo'n bezoek kan je weer een hele tijd teren! Dan merk je hoe belangrijk zo'n vriendschap is. Dat realiseer je je vooral goed als je op zo'n afstand, toch soms wat allenig zit.



'gezellig' handmade wapentuig!

Reacties

  1. Wij hebben de mazzel dat we een paar hele lieve en goede roemeense vrienden hebben hier op het dorp met wie we dingen kunnen bepraten en andersom vertellen hun ook ons dingen , heel kostbaar.. Maar afspraken maken van te voren zoals in NL nee dat kennen ze niet echt. Het gaat hier echt anders he.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Roemeens Pasen

Ik doe het niet meer!