Een prijs voor het schooljaar....

In Nederland is de zomervakantie net begonnen, maar in Roemenië genieten de kinderen al ruim een maand van de vakantie. Half september zullen de scholen hier weer van start gaan.

De eindejaarsviering van Gabriel en Alina werd iets anders vormgegeven dit jaar. Het vond niet plaats, zoals dat de afgelopen jaren het geval was, in het klaslokaal op school, maar er werd uitgeweken naar het plaatselijk cultureel centrum, Casa de Cultura. Donderdag was Gabriel's viering te samen met de klassen 2 tot en met 4 en vrijdag was Alina's viering van de klassen 5 tot en met 8. Gabriel zal aankomend schooljaar naar klas 4 gaan en Alina gaat naar klas 6. De Roemeense lagere school is van klas 0 (soort voorbereidend jaar) tot en met klas 8. De meeste kinderen gaan naar de lagere school als ze zo'n jaar of 6 zijn. Na deze school gaan ze naar het lyceum en als dat gebeurt zijn de meeste kinderen zo'n 14 à 15 jaar oud.

Bij mijn zoon werden wij aan het einde van de middag in de theaterzaal verwacht, die redelijk gevuld was met familieleden van de leerlingen. Na een inleidend praatje van een van de leerkrachten kon de eindejaarsviering beginnen. De kinderen van elke klas stonden in de coulissen te wachten tot zij om de beurt naar hun juf werden geroepen die plaats had genomen achter een tafel die midden op het podium stond. Als je naam geroepen werd dan gaf je jouw juf een bosje bloemen (alle kinderen hadden bloemen) en juf gaf op haar beurt elk kind een zoen en een eindejaarsjaardiploma, een boekje en het vakantiehuiswerkboek. Zij hebben dan wel ruim drie maanden vakantie toch moet er wel degelijk veel huiswerk gemaakt worden.

Als eerste werden per klas de beste kinderen van het afgelopen schooljaar naar voren geroepen, de zogenaamde 'Premiul intai (1e prijs). Daarna was het de beurt aan de kinderen die de tweede plek  (premiul doi),  de derde plek (premiul trei), de 4e plek (premiul mentiune) en uiteindelijk de laatste plek hadden behaald.

Bij de kinderen die de eerste en tweede plek hadden behaald werd er heel enthousiast geklapt. Bij de derde nam het applaus al wat af en bij de vierde en laatste plek was het enthousiasme ver te zoeken. Dan waren er ook nog twee jongetjes uit Gabriel's klas die echt niet hun best hebben gedaan en die het jaar moeten overdoen. Eén jongetje doet dat al voor de tweede keer in zijn schoolcarrière. Een behoorlijk probleemgeval.

Nu was Gabriels klas aan de beurt. Het het hele jaar door heb ik wel aan de juf gevraagd hoe het met hem ging op school. Af en toe haalde zij een groot boek tevoorschijn, het 'catalog', waar alle 'cijfers' in opgeschreven worden. In de klas van 0 t/m 4 hebben de leerlingen geen cijfers, maar werken zij met letters; I, S, B, FB. Dit is te vergelijken met onvoldoende, voldoende, goed en uitmuntend. De juf vertelde mij meermalen dat Gabriel een slimme jongen is, maar dat hij vooral heel lui is. Die eigenschap herken ik wel in hem, zeker als het schoolwerk betreft. Toch had ik het idee dat het wel goed ging met hem op school. Ik vroeg hem elke dag of hij nog cijfers had gehad. Heel af en toe eens een FB, maar meestal een B. Helaas kwam hij ook wel eens thuis met een I of een S. Dan hadden wij weer eens een goed gesprek met hem en hij beloofde plechtig dat hij beter zijn best zou doen. Hij gaat eenmaal per week naar huiswerkbegeleiding.

De 10 minuten gesprekjes met juf heb je hier niet op school. Toch als er problemen met je kind zijn, dan hoor je dat wel van de juf en als je kind het echt te bond maakt dan word je daar als ouder op aangesproken tijdens de ouderavonden, die hier veelvuldig op school plaatsvinden. Daar moest ik aan het begin zo aan wennen dat er open en bloot over leerlingen wordt gesproken waar alle ouders gewoon bijzitten. In het begin van klas 2 werd een vrouw door juf flink geconfronteerd met het gedrag van haar zoon ter overstaand van alle ouders. Deze vrouw zat achter in de klas en alle ouders draaiden zich op dat moment naar haar om. Zo gênant vond ik dat. Ik kreeg helemaal plaatsvervangende schaamte. Deze moeder heb ik daarna ook nooit meer bij een 'sedita' (spreek uit: sjediente) terug gezien. Ik weet niet wat ik in haar plaats gedaan zou hebben.

Toch kijken mensen daar niet van op of om. Zo doen ze dat hier. Zo zijn ze dat gewend. Hoezo privacy! Gelukkig is Gabriel, zover ik weet, wel rustig in de klas, dus heb ik nog nooit alle blikken van de ouders mijn kant op gehad tijdens de ouderavond. Dat zal je toch gebeuren!

Met spanning zaten wij in onze theaterstoelen af te wachten welke plek Gabriel dit jaar gehaald zou hebben. Zelf had hij geen idee. Verleden jaar was ik stiekem wel heel trots geweest want hij eindigde op de eerste plek. Nou waren er toen wel veel kinderen die de eerste plek hadden behaald. Waarschijnlijk was juf toen iets minder streng geweest. Het afgelopen jaar was toch iets serieuzer geweest.

Hij zat niet bij de beste van de klas. Nou dat was niet echt een verrassing. Niet bij de tweede plek. Jammer, maar nog geen man overboord. Ook niet bij de derde plek. Ik zag het gezicht van Mircea redelijk betrekken en hij keek mij een beetje aan van 'hoe is dit mogelijk'? Nou goed, hij had dus plek 4 behaald. Alles wel voldoende gelukkig. 

Toen Gabriel weer terug naar zijn stoel in het theater kwam en ik hem vroeg hoe het kwam dat hij de de vierde plek had behaald, snauwde hij mij toe dat het toch niets uitmaakte? 'Het was toch allemaal voldoende? Zo en nu heb ik vakantie', voegde hij er meteen aan toe.

Bij Alina waren wij gelukkig voorbereid. Zij had ons vol trots laten weten dat zij uit haar klas, te samen met nog een ander meisje, de derde plek had behaald. Er zaten alleen nog twee meisjes boven haar die respectievelijk de tweede en de eerste plek hadden behaald. Het meisje uit haar klas die op eerste plek was geëindigd heeft een week zomerkamp naar de Zwarte Zee van de gemeente cadeau gekregen. Er waren zelfs knappe koppen bij die een geldbedrag van een of andere sponsor hebben ontvangen. Zo gaat dat dus hier.

Voor de kinderen die het heel goed doen is dit natuurlijk wel een enorme opsteker, maar ik heb er geloof ik ook een beetje mijn bedenkingen bij dat het zo'n wedstrijd karakter krijgt. En moet dat nou allemaal op zo'n groot podium. Hmm?! Er wordt zo'n enorm onderscheid gemaakt tussen 'goede' en 'minder goede' leerlingen. Niet alle kinderen die laatste plek hebben of blijven zitten doen met opzet niet hun best. Natuurlijk heb je ze er wel tussen zitten, maar er zijn ook veel kinderen met problemen en dan vooral met de thuissituatie. Dit is wat ik hoor op de ouderavonden. Je krijgt een beetje het idee dat alle aandacht uitgaat naar kinderen die heel goed kunnen meekomen en de kinderen die dat niet kunnen een beetje aan hun lot worden overgelaten. Kinderen die klooien of nooit hun huiswerk maken worden achterin de klas gezet. Dit weet ik dan weer van mijn kinderen.

Het vakatiehuiswerkboek van Gabriel is nog ongeopend en dat van Alina moeten wij zelfs nog gaan aanschaffen. Eerst krijgen wij gezellig een weekje bezoek uit Nederland, maar als zij zijn vertrokken moet er toch zo langzamerhand weer begonnen worden met wat schoolwerk. Want half september lijkt ver weg, voor je het weet is het zover. 

 

Gabriel verlaat het podium met onder zijn arm geklemd het mapje met daarin o.a. het jaardiploma.

Hierin zit het vakantiehuiswerk.