Het kan even duren......
Ben je rustig aan het werk in de kas, word je ineens opgeschrikt door een enorme knal die zo te horen van de straat afkomstig is. Wij holden gelijk op het lawaai af en zagen dat er vlak naast ons terrein, rechts van ons hek, een minibusje en een personenauto op elkaar waren gebotst en flink ook! Mircea belde onmiddellijk 112. De straat lag vol met kapotte auto onderdelen. De personenauto was in de berm tegen een boom tot stilstand gekomen en de minibus lag met zijn achterkant in de greppel. Op de voorruit van de bijrijders stoelen zaten twee enorme barsten doordat de twee passagiers hier met hun hoofden tegenaan gelanceerd waren. Zij droegen duidelijk beiden geen riem (zie je weer even hoe belangrijk het is om een riem te dragen). De bestuurder droeg óf wel een riem óf het stuur zorgde ervoor dat hij het voorruit niet had geraakt. Deze bestuurder stapte gelijk uit en begon de bestuurder van de personenauto uit te schelden en te vragen waar hij mee bezig was? Deze kwam wat beduusd uit zijn auto gestapt, maar bleek gelukkig niet ernstig gewond te zijn, buiten een bloedneus om.
Al snel verzamelden zich de buurtbewoners op de straat. Mircea liep direct op de man van de personenauto af om te kijken hoe het met hem ging. De twee mannen die met hun hoofden het raam hadden geraakt waren zelf uitgestapt en liepen wat verdwaasd over straat rond. Alsof zij niet echt in de gaten hadden wat er zojuist was voorgevallen. Ik zag een bankje naast het hek van onze buurvrouw leeg staan en ik wees één van de gewonde mannen daarop, maar hij wilde niet zitten. Eén buurvrouw zorgde voor glazen water en een andere zorgde voor wat pleisters.
Werkelijk waar, maar de politie heeft zo'n vijfentwintig minuten op zich laten wachten voordat hij ter plaatse was. Er kwam ook maar één agent poolshoogte nemen. De ambulance en de brandweer kwamen met loeiende sirenes nog eens vijf minuten daarna aanzetten. Ik weet dat ze, behalve de politie, vanuit Ploiesti moeten komen op zo'n 20 km verderop, maar dat zou toch sneller kunnen lijkt mij zo. In de tussentijd had een buurtbewoner al alle troep netjes van de straat opgeveegd zodat het verkeer erlangs kon.
Het idee dat je in Roemenië in een wat achteraf dorp een auto ongeluk krijgt en lang op de hulpdiensten moet wachten, verontrustte mij ineens heel erg. Het ligt er natuurlijk aan hoe ver je van een ziekenhuis gewond raakt. Normaal ben je daar niet zo mee bezig, maar als het voor je neus gebeurt en je ziet hoe dat hier gaat word ik daar niet vrolijk van. Ik weet natuurlijk niet of dit altijd het geval is, maar ik vond een half uur wel idioot lang. Wij hebben zelf al eens een keer de hulpdiensten gebeld omdat wij het sterke vermoeden hadden dat Gabriel zijn vinger had gebroken na een val van zijn fiets. Ook toen hebben wij een half uur moeten wachten tot de ambulance kwam. Al gilde hij het uit van de pijn, het ging gelukkig alleen om een vinger. Wat als je echt levensgevaarlijk gewond bent geraakt bij een ongeval?
De dienstdoende ambulancebroeder keek naar de vinger en zag inderdaad dat deze gebroken was. Ik ging met Gabriel mee in de ambulance en Mircea reed er samen met Alina in onze auto achteraan. Het had mij toch beter geleken om zelf naar de eerste hulp te rijden, maar dan zou je in een wachtkamer belanden en dan zou het lang kunnen duren voordat je aan de beurt zou zijn. Nu werd je in ieder geval meteen de behandelkamer ingebracht. Het gebeurde op een warme zaterdagavond en bij het verlaten van het kinderziekenhuis zagen wij dat de wachtkamer overvol zat met allerlei ongelukkige en gewonde kinderen.
Gelukkig waren de mannen bij ons in de straat niet levensgevaarlijk gewond, maar mocht dat wel het geval geweest zijn, wat gebeurt er dan? Dan moet je het geluk hebben dat iemand je eerste hulp kan verlenen. Anders kan het verkeerd met je aflopen omdat je te laat hulp krijgt.
Dat vind ik echt een nadeel van het hier wonen. De matige gezondheidszorg. Geeft niet echt een veilig gevoel.
Die middag waren de auto's, wonder boven wonder, al weggehaald. Ik heb vaak genoeg gezien dat je auto's nog dagen lang langs de weg zag staan na een ongeluk. Die middag leek het alsof er die ochtend niets was gebeurd. Alleen wel in mijn hoofd. Dat lange wachten van die hulpdiensten gaat niet uit mijn hoofd. Moet rustig inzinken denk ik.
Al snel verzamelden zich de buurtbewoners op de straat. Mircea liep direct op de man van de personenauto af om te kijken hoe het met hem ging. De twee mannen die met hun hoofden het raam hadden geraakt waren zelf uitgestapt en liepen wat verdwaasd over straat rond. Alsof zij niet echt in de gaten hadden wat er zojuist was voorgevallen. Ik zag een bankje naast het hek van onze buurvrouw leeg staan en ik wees één van de gewonde mannen daarop, maar hij wilde niet zitten. Eén buurvrouw zorgde voor glazen water en een andere zorgde voor wat pleisters.
Werkelijk waar, maar de politie heeft zo'n vijfentwintig minuten op zich laten wachten voordat hij ter plaatse was. Er kwam ook maar één agent poolshoogte nemen. De ambulance en de brandweer kwamen met loeiende sirenes nog eens vijf minuten daarna aanzetten. Ik weet dat ze, behalve de politie, vanuit Ploiesti moeten komen op zo'n 20 km verderop, maar dat zou toch sneller kunnen lijkt mij zo. In de tussentijd had een buurtbewoner al alle troep netjes van de straat opgeveegd zodat het verkeer erlangs kon.
Het idee dat je in Roemenië in een wat achteraf dorp een auto ongeluk krijgt en lang op de hulpdiensten moet wachten, verontrustte mij ineens heel erg. Het ligt er natuurlijk aan hoe ver je van een ziekenhuis gewond raakt. Normaal ben je daar niet zo mee bezig, maar als het voor je neus gebeurt en je ziet hoe dat hier gaat word ik daar niet vrolijk van. Ik weet natuurlijk niet of dit altijd het geval is, maar ik vond een half uur wel idioot lang. Wij hebben zelf al eens een keer de hulpdiensten gebeld omdat wij het sterke vermoeden hadden dat Gabriel zijn vinger had gebroken na een val van zijn fiets. Ook toen hebben wij een half uur moeten wachten tot de ambulance kwam. Al gilde hij het uit van de pijn, het ging gelukkig alleen om een vinger. Wat als je echt levensgevaarlijk gewond bent geraakt bij een ongeval?
De dienstdoende ambulancebroeder keek naar de vinger en zag inderdaad dat deze gebroken was. Ik ging met Gabriel mee in de ambulance en Mircea reed er samen met Alina in onze auto achteraan. Het had mij toch beter geleken om zelf naar de eerste hulp te rijden, maar dan zou je in een wachtkamer belanden en dan zou het lang kunnen duren voordat je aan de beurt zou zijn. Nu werd je in ieder geval meteen de behandelkamer ingebracht. Het gebeurde op een warme zaterdagavond en bij het verlaten van het kinderziekenhuis zagen wij dat de wachtkamer overvol zat met allerlei ongelukkige en gewonde kinderen.
Gelukkig waren de mannen bij ons in de straat niet levensgevaarlijk gewond, maar mocht dat wel het geval geweest zijn, wat gebeurt er dan? Dan moet je het geluk hebben dat iemand je eerste hulp kan verlenen. Anders kan het verkeerd met je aflopen omdat je te laat hulp krijgt.
Dat vind ik echt een nadeel van het hier wonen. De matige gezondheidszorg. Geeft niet echt een veilig gevoel.
Die middag waren de auto's, wonder boven wonder, al weggehaald. Ik heb vaak genoeg gezien dat je auto's nog dagen lang langs de weg zag staan na een ongeluk. Die middag leek het alsof er die ochtend niets was gebeurd. Alleen wel in mijn hoofd. Dat lange wachten van die hulpdiensten gaat niet uit mijn hoofd. Moet rustig inzinken denk ik.
Je stukje klinkt bekend. Al hebben wij andere ervaring met zelf naar de eerste hulp gaan . Wij hebben het ook al een paar keer bij de hand gehad , en dat ging snel. Een keer had ik het zo benauwd dat ik gelijk door kon lopen , later bleek een dubbele longontsteking en zoon oa een keer na een hondenbeet mocht hij ook gelijk door. Maar inderdaad de hulpdiensten moeten soms van ver komen , was in nederland in de jaren 70 tig en 80 tig ook zo hoor op de kleine dorpjes en vaak gebeurt het nog . Onze zoon heeft vorig jaar een auto ongeluk gehad de wielophanging brak af bij een snelheid van 30 km per uur , en op die weg geen verlichting niets. Hij is in de berm terecht gekomen en op zijn kop in een maisveld.Hij belde zelf naar huis midden in de nacht ,maar wist niet precies waar hij was en kon dus pas later de politie vertellen waar hij stond door het kenteken van onze auto( wij waren inmiddels bij hem ter plekke) aan de politie doorgeven en zo konden ze helpen. Bij ons op het dorp is gelukkig een politiepost met een nummer dat je altijd kan bellen en een huisarts en assistente die je in gevala van nood kan bellen . Maar dat is lang niet overal zo .Ik denk dat het bij jullie ook zo is , dat ze bij tijden rijden als idioten en van een 2 baans een 3 baans maken , Soms slaat je hert een slag over als je ziet welke capriolen ze uithalen .Wij zeggen weleens gekscherend , blik op de weg zou heel wat filmpjes vol kunnen schieten met rare wegmanouvres . Ps de website van onze zoon is online. www.goossens-apartments.com
BeantwoordenVerwijderenIk wil geen smartass zijn maar dit hoort toch bij Roemenie? Als je meteen hulp wilt moet je in een stedelijk gebied in West Europa gaan wonen. Wat dan weer andere dingen heeft waar je over zou kunnen klagen...
BeantwoordenVerwijderen