Posts

Posts uit 2017 tonen

Traktatie

Afbeelding
Soms komt een van de kinderen met een grappig of opmerkelijk verhaal van school thuis en vertelt daar dan over. Deze keer had Gabriel een grappig voorval. Als een kind op school in Roemenië jarig is, dan worden er meestal chocolaatjes getrakteerd. De jarige job deelt dan de chocolaatjes aan de klasgenoten uit die daar steevast een zoen op de wang voor teruggeven. Niet die ingewikkelde en tijdrovende traktaties die ik in Nederland in elkaar heb zitten flansen. Meestal een servetje met een strikje eromheen met een doosje rozijnen en een flesje bellenblaas erin. Vooral geen snoep, maar een verantwoorde, redelijk gezonde inhoud. Een twintigtal kaartjes met de naam van één van mijn kinderen erop en welke leeftijd hij of zij had bereikt schreef ik er dan handmatig bij en deze bevestigde ik dan met een leuk strikje aan deze traktatie. Met een doosje van de KFC (fasfoodrestaurant) kwam Gabriel onlangs heel blij de school uitgelopen. "Hè, wat doe jij nou met een doosje van de KFC"

Door het oog van de naald....

Afbeelding
Was ik net bijgekomen van het pittige autoritje van het afgelopen weekend, kreeg ik maandag opnieuw de schrik van mijn leven. Aan het begin van de avond verliet ik mijn huis om naar een ouderavond van Gabriel zijn klas te gaan in een stadje 10 km verderop. Het was donker. Ouderavonden heb je hier regelmatig. In ieder geval vaker dan ik mij kan herinneren van de Nederlandse school. Ik rijd liever geen auto in het donker in Roemenië en ik doe het alleen als het echt moet. Meestal neemt Mircea de ouderavonden in de winter voor zijn rekening, maar hij zit tegen een deadline aan met bekledingsklus van een auto. Hij moest echt doorwerken. Vandaar dat ik ging. Het tweede dorp waar ik die avond binnen reed is een dorp waar aan het begin ervan veel mensen wonen die paarden bezitten. Deze paarden worden ingezet om houten karren voort te trekken. De mensen lopen er vaak midden op straat bij gebrek aan stoepen. Er is volgens mij in dit dorp één stoep en die loopt over de brug. Helaas laten mense

Wat een rit!

Afbeelding
Alina deed mee aan een landelijk concours (competitie) van de Franse taal. In Roemenië zijn ze dol op concours. Voor elk vak kan je wel meedoen aan een concours. Op een middelbare school in de Roemeense stad Ploiesti waren veel kinderen uit de regio bijeen gekomen om een Frans gedicht uit hun hoofd op te zeggen. Zo ook Alina. In haar geval was het een fabel van Jean de la Fontaine (de krekel en de mier). De afgelopen weken werd er flink op geoefend in de Franse les en uiteindelijk werden er vier kinderen uitgekozen die mee mochten doen. Zo ook Alina. Zij vind Frans een hele leuk vak op school en het gaat goed. Doordat er meerdere kinderen naar Ploiesti moesten vroeg een klasgenootje aan haar of zij en ik met hem en zijn moeder mee wilde rijden? Nou, dat wilden wij wel. Ik vond het prettig om een keertje niet te hoeven rijden. Niet uit te zoeken waar die school precies was. Niet een parkeerplek te hoeven zoeken. Gewoon lekker achterover zitten en mij rond laten rijden. Op het afgesproke

Hulpgoederen

Afbeelding
Ons bezoek aan het dorpje Valea Plopului verleden week (met de Roemeense stichting 'Modelam Inimi'). Een priester heeft hier een gemeenschap gevestigd waar weeskinderen en alleenstaande moeders met kinderen worden opgevangen. Wij hebben daar voornamelijk levensmiddelen heengebracht. Wij werden verwelkomt met een lunch in de grote eetzaal met vele bewoners. Het was zondag en er was veel bezoek van buitenaf. Wij waren met de organisatie niet de enige die spullen kwamen brengen. Er waren er meerdere. Onder de foto's vind je een filmpje dat het programma Metropolis een aantal jaren geleden over dit dorp heeft uitgezonden. 

Kijktip

Vanmorgen een aflevering van De Wandeling zitten kijken (uitgezonden op 11-11). Deze keer werd een Nederlandse vrouw geportretteerd die samen met haar man in het noordwesten van Roemenië woont. Een mooi portret. Zeker de moeite waard om te kijken.  Terug te kijken op npo.nl

Liefdadigheid

Afbeelding
Van een kennis kreeg ik een uitnodiging of ik aanwezig wilde zijn bij een vergadering van haar liefdadigheidsorganisatie in een plaatselijk restaurant. Ik heb mij als vrijwilliger aangesloten bij deze organisatie en afgelopen kerst heb ik geholpen met het uitzoeken van kleding en speelgoed dat naar hulpbehoevende gezinnen in de omgeving werd gebracht. Dat is eigenlijk de enige keer dat ik daadwerkelijk iets voor deze organisatie heb gedaan. Zij heeft mij wel nog eens uitgenodigd voor het een of ander, maar dat was geloof ik net een keer dat ik niet kon. Waarschijnlijk had ik toen bezoek uit Nederland of zoiets. Ik vroeg of Alina het leuk vond om mee te gaan en dat wilde zij best. Bij aankomst in het restaurant waren er veel dames. Ja alleen maar dames! Wij namen plaats aan een lange tafel en kregen meteen een drankje aangeboden. Tevens kreeg ik een menukaart onder mijn neus geschoven. Oh, wat was hier nou de bedoeling van? Ik dacht dat wij een vergadering hadden over de organisatie, m

EIndelijk hout

Afbeelding
Eindelijk is ons bestelde hout gekomen. 3 Weken later dan ons werd beloofd. Een erg onhandig tijdstip omdat het een hele dag en een hele nacht heeft geregend. Op het moment dat ik dit blog schrijf komt het nog steeds met bakken uit de hemel. Als het hout eerder was gekomen, zoals in de planning lag, hadden wij alle tijd gehad om het te zagen in een heerlijk zonnetje en in een aangename temperatuur. Nu moeten wij wachten tot de ergste regenbui voorbij is. Gelukkig konden wij wel al eerder onze dode perenboom in de voortuin kappen en in stukken zagen. Dit gebeurde wel in het herfstzonnetje. Ik ben blij dat het hout er is want het geeft een onveilig gevoel om het niet te hebben. Je hoort verhalen van mensen die hout bestellen en dat de verkoper deze mensen eerst aan het lijntje houdt en vervolgens helemaal niets meer van zich laat horen. In deze drukke periode moet je dan op zoek naar iemand die wel te vertrouwen is en je het hout daadwerkelijk levert. Waarschijn

'Go see the doctor'

Afbeelding
Aan het begin van elk schooljaar zijn er een aantal dingen die jaarlijks terugkeren. Eén daarvan is dat de kinderen een 'adeverinta medicala' moeten hebben voor de sportles. Een 'adverinta medicala' is een papiertje waarop staat dat jouw kind fit en gezond genoeg is om mee te doen aan de sportles op school. Dit papiertje haal je bij de huisarts die daar, in ons geval, haar handtekening en stempel op zet. Ik geloof dat ik de afgelopen jaren één of twee keer zelf zo'n papier met de kinderen ben wezen halen bij de huisarts. Meestal haalde óf Mircea's zus óf zijn moeder zo'n papiertje omdat zij in de buurt wonen van de huisarts. Dat bleek nooit een probleem. Tot dit schooljaar. Op het nieuws was het verhaal te zien van een jongetje van een jaar of 10 die onlangs dood is gegaan tijdens een sportles op school. Hij bleek een hartziekte te hebben waar niemand kennelijk vanaf wist. Een 'adeverinta medicala' was niet aanwezig op school. Misschien zijn de hui

Lekker veel eten....

Afbeelding
Onze overbuurvrouw was alweer een aantal maanden geleden overleden en om de zoveel weken/maanden na het overlijden komt de familie bij elkaar en geeft een soort van etentje. Ik weet niet precies hoe de familie van de overledene de genodigden selecteert, maar wij waren nu voor de twee keer van de partij voor zo'n etentje. De buren die er de eerste keer wel waren uitgenodigd, een aantal maanden geleden, waren dat deze keer niet. Zij waren wel thuis want ik zag ze in de tuin rondlopen. Misschien weer een of andere vete? Om 12 uur werden wij verwacht met het hele gezin. Toen ik de kinderen vertelde dat deze bijeenkomst eraan zat te komen riepen ze bijna allebei in koor: 'daar gaan wij écht niet naartoe!' Ik gaf ze groot gelijk. Gabriel wilde een film zien en Alina had ook andere plannen voor haar eerste weekend in het nieuwe schooljaar. 'Echt geen zin om daar mijn  zaterdagmiddag door te brengen' waren haar woorden! Mircea en ik moesten natuurlijk wel ons gezic

Weer van start gegaan....

Afbeelding
Het is ineens heel stil in huis. De vakantie is voorbij. De eerste schoolweek zit er op. De leerkrachten hadden maandagochtend allen een zichtbare badge op hun kleding gespeld waarop 'protestam' (wij protesteren) te lezen viel. Hiermee protesteren zij tegen het niet verhogen van de lerarensalarissen die wel beloofd zijn. Het schooljaar wordt altijd geopend op het schoolplein met een praatje van de directeur van de school, de burgemeester van het stadje en de plaatselijke priester met zijn twee maatjes die tevens de godsdienstleraar zijn. Omdat wij dit een niet heel fijn onderdeel vinden van de eerste schooldag hadden wij ons voorgenomen om ietsjes later te komen en dit tafereel van speeches aan ons voorbij te laten gaan. Dat zou toch niemand opvallen en een ramp is het zeker niet. Óf de school was vroeger begonnen dit jaar óf de speeches waren er wat sneller doorheen gejast want bij aankomst op het schoolplein was er niemand meer te bekennen. De ceremonie was voorbij. Zo veel

Hout voor de winter

Afbeelding
Waar het voor ons in het verleden in Amsterdam zo vanzelfsprekend was dat je de verwarming aanzette met een draai aan de knop als het wat kouder begon te worden, is dat bij ons in Roemenië allerminst het geval. De winter vraagt hier een enorme voorbereiding. Er moet (veel) hout worden gekocht, dit moet worden gezaagd, de houtblokken moeten worden gespleten en al het hout moet ergens opgestapeld worden. Een nare en zware klus! Wij kunnen hier nu niet mee aan de slag omdat wij het hout nog niet binnen hebben. Het moet worden gekocht, maar zo makkelijk gaat dat niet. Wij zijn namelijk niet de enige die hout willen hebben deze tijd van het jaar. Daar wij wat laat zijn dit jaar met de aanschaf, om diverse redenen, krijgen wij het hout pas begin oktober in huis. Gelukkig zien de weersverwachtingen er goed uit de komende tijd. De grote kas met de bloemen moet ook verwarmd worden in de winter. Daarom hebben wij meer hout nodig dan alleen maar voor ons huis. Hier stoken wij gelukkig wel allee

'Ich bin ein Berliner'

Afbeelding
Tot voor kort werden er voornamelijk hele jonge hondjes, puppy's nog, bij ons voor de deur gedumpt. Nu lopen er ineens ook wat 'oudere' honden los bij ons hek. Wat ben je toch harteloos als je zo van je honden af moet komen. Zoals ik al vaker heb geschreven op dit blog kan ik niet al die honden onderhouden, al zou ik dat graag doen want sommige zien er zó hongerig uit. Het kan gewoonweg niet. Ik heb daar de middelen niet voor. Wel zet ik altijd een bakje met water voor de deur. Vooral voor de hele hete dagen. En daar was ineens een pikzwarte hond, best hoog op de poten met flaporen, op straat. Te schattig voor woorden en heel jong zo te zien. Zij, ik wist pas later dat het een zij was, bleef wel op gepaste afstand van ons huis. Meestal aan de overkant van de weg. Zij durfde waarschijnlijk de confrontatie niet aan te gaan met 'Lopje' onze straathond (Gabriel heeft zijn naam bedacht), die wij wel eten geven en die het terrein rondom ons huis als zijn territorium bes

Perenmoes

Afbeelding
Druk in de weer om perenmoes te maken van de peren uit onze bomen. Echt een heerlijke smaak als je het laat pruttelen in een pan op het houtvuur. Smaakt toch anders dan op het gasfornuis. Daarna alles in potten gedaan. Heerlijk op bijvoorbeeld de pannenkoek, maar ook lekker op de boterham.

Vriendenkring nogmaals

Verrast ben ik met de vele reacties die ik heb ontvangen, vooral via Facebook, over mijn allerlaatste blog over het ontbreken van een vriendenkring in het buitenland. Het is kennelijk een onderwerp dat erg leeft bij Nederlanders in den vreemde.... Interessant en goed om te lezen hoe iedereen dat op zijn manier ziet en ervaart.

Mensen om je heen

Afbeelding
Echt nieuwe vrienden maken hier in Roemenië is mij in die ruim 5 jaar dat ik hier woon niet echt gelukt. Sociale contacten hebben wij hier weinig. Mircea heeft wel wat vrienden van vroeger, maar die lopen hier nou niet bepaald de deur plat. Wij trouwens ook niet bij hun moet gezegd worden. Zo af en toe komen zij hier voor, meestal, een barbecue. Wij hebben natuurlijk de ruimte en dat vinden zij leuk aangezien zij allemaal in de stad wonen. In de zomer hebben wij wel contact met de dochter en schoonzoon van onze overburen uit Boekarest, maar ik geloof dat die moeilijkheden hebben in de familie dus die komen niet meer zo vaak deze kant uit. Roemenen hangen de vuile was over familiezaken niet graag buiten. Vooral Gabriel vindt het jammer dat zij niet meer zoveel komen. Hij is erg gesteld op hun jongste zoon. Toevallig kwamen moeder en de jongste zoon vandaag langs. Het gezicht van Gabriel was onbeschrijflijk schattig toen hij zijn vriend de kamer zag binnenlopen. Helemaal blij was hij

'Moet toch kunnen, even bellen!'

Afbeelding
Als je in Roemenië eens naar een overheidsinstantie gaat dan word je met een beetje ongeluk kortaf of heel bot te woord gestaan. Als de mensen vriendelijk tegen je zijn dan valt dat echt op. Zo moest ik laatst naar het belastingkantoor in de stad om mijn ziektekosten voor een aantal maanden te betalen. Dat gaat hier als volgt. Eerst betaal je deze bij het belastingkantoor en daarna moet je naar een ander kantoor in de stad, zeg maar het Roemeense ziekenfonds, waar een medewerkster (meestal altijd een vrouw) de gegevens, die je zojuist van het belastingkantoor hebt gekregen, in de computer verwerkt. Het is niet mogelijk dat iemand bij het belastingkantoor deze gegevens per computer direct kan doorsturen naar het Roemeense ziekenfonds. Nee, dat moet je in eigen persoon doen. Nu heb ik nog geluk dat deze twee handelingen in dezelfde stad plaatsvinden. Tot voor kort moest ik naar twee verschillende steden. Weinig efficiënt zullen wij maar zeggen. Bij het belastingkantoor werd ik eerst he

Signeren boek 'Mama, ik heb hier een superleven!'

Afbeelding
Afgelopen maandag bezoek gehad van Bart en zijn vrouw Virginia uit het noordoosten van Roemenië. Zij kwamen speciaal om mijn boek, 'Mama, ik heb hier een superleven!', door mij te laten signeren. Hoe leuk is dat!!!?

Een prijs voor het schooljaar....

Afbeelding
In Nederland is de zomervakantie net begonnen, maar in Roemenië genieten de kinderen al ruim een maand van de vakantie. Half september zullen de scholen hier weer van start gaan. De eindejaarsviering van Gabriel en Alina werd iets anders vormgegeven dit jaar. Het vond niet plaats, zoals dat de afgelopen jaren het geval was, in het klaslokaal op school, maar er werd uitgeweken naar het plaatselijk cultureel centrum, Casa de Cultura. Donderdag was Gabriel's viering te samen met de klassen 2 tot en met 4 en vrijdag was Alina's viering van de klassen 5 tot en met 8. Gabriel zal aankomend schooljaar naar klas 4 gaan en Alina gaat naar klas 6. De Roemeense lagere school is van klas 0 (soort voorbereidend jaar) tot en met klas 8. De meeste kinderen gaan naar de lagere school als ze zo'n jaar of 6 zijn. Na deze school gaan ze naar het lyceum en als dat gebeurt zijn de meeste kinderen zo'n 14 à 15 jaar oud. Bij mijn zoon werden wij aan het einde van de middag in de
Dit onderstaande commentaar van een lezer van mijn boek 'Mama, ik heb hier een superleven!', Hollandse emigratieverhalen uit Roemenië, kwam ik tegen. Wat een compliment! 'Ik maak zelden reclame voor wat dan ook, maar nu ga ik een uitzondering maken.Ik heb zojuist het boek van Nora lohr voor de tweede keer gelezen en ik ben zeer onder de indruk van haar natuurgetrouwe en zeer herkenbare ervaringen die zij met haar familie heeft beleeft ( meegemaakt) in Roemenie.Dit is zo herkenbaar voor zowel Virginia ( als Roemeen se) en mijzelf.Vaak heeft men de meest vreemde verhalen over Roemenie of de Roemeense mensen gehoord, alles met een korretje zout nemen zou ik zeggen.Hier in dit boek staat precies weergegeven hoe het leven in dit mooie land in werkelijkheid is.Dit boek is vooral zeer geschikt voor eenieder die van plan is om eens een kijkje te komen nemen hier , maar ook voor de mensen die al hier wonen. Kortom een boek wat je moet hebben , ook voor de jeugd , z

Jammetjes

Afbeelding
Oh, wat ben ik druk bezig met het maken van jam van onze aalbessen en onze frambozen. Ik moet zeggen dat ze heerlijk zijn geworden. Nog lang niet klaar overigens. De vruchten blijven maar komen! Van de zwarte bessen en van de rest van de frambozen maken wij een likeur. Pruttelende frambozen Deze pot met frambozen en suiker moet 6 dagen in de warmte staan, elke dag even schudden, en daarna kan de alcohol, Tuica (soort jenever), eroverheen (die Mircea verleden jaar heeft gemaakt van onze pruimen).

Zomer in Valcanesti 2017

Afbeelding
De zomer is hier echt al flink los gebarsten. Het is bloedheet. Gelukkig hebben wij het zwembadje weer opgezet voor een beetje verkoeling. Een kleine impressie van ons terrein deze zomer: Hij staat er weer.... De eerste komkommers uit de tuin.... Rat ligt voor pampus naast onze mascotte uit Amsterdam. De tuinkabouter die Alina ooit bij de vuilnis vond op straat en die met alle geweld mee moest. Deze hebben hun beste tijd wel gehad. Toch wel een mooi plaatje... Onze struik met rode bessen. Ik heb er al jam van gemaakt samen met onze frambozen. De meeste lelies zijn geknipt en verkocht Tomaten in de maak Onze frambozen. Al flink wat geplukt voor jam en likeur. Nog heel wat te plukken zo te zien. Dit zijn witte bessen. Zwarte bessen Onze Patty (die een kater blijkt) eveneens voor pampus door de warmte