Wat er zoal gebeurt...

Wij merken in onze bloemenwinkel dat ook heel Roemenië op vakantie lijkt te zijn of gewoonweg geen bloemen en planten wil kopen in deze tijd. Het zal waarschijnlijk door de hitte komen. Dat mensen geen zin hebben om een plantje aan te schaffen in 35 graden celsius! Misschien heeft iedereen zijn plantjes in het voorjaar al gekocht en kunnen er gewoonweg geen bloempotten meer bij op het terras of in de tuin? In ieder geval is deze juli maand een té rustige maand voor ons. Zelfs het verlagen van de prijzen heeft niet geleid tot meer verkoop.
Wij moeten zo langzamerhand wel van veel planten af. Vooral de petunia's moeten eruit. Ze worden er natuurlijk niet mooier op als ze te lang in onze winkel staan.
Deze periode is soms flink afzien voor ons. Druk in de weer met werken in de kas, in de winkel, de hitte, geplaagd worden door enge spinnetjes die je planten opvreten en lelijk maken, het proberen uit te roeien van de witte vlieg die ook de planten iets aandoet! Moedeloos word je er af en toe van. Wel kunnen wij af en toe heerlijk afkoelen in ons zwembadje. Gelukkig hebben wij nog wel de hulp van onze buurvrouw en wij krijgen aankomende week hulp twee vrijwilligers via Wwoof (worldwide opportunities on organic farms).

Met onze buurvrouw hadden we ook een dingetje. Eigenlijk eerder met haar man.
Hij had namelijk gevraagd of hij het terrein waar wij onze boomgaard op staat, mocht zeisen. Het gras kan hij goed gebruiken voor zijn schapen de aankomende winter. Dat was goed, maar hij zou er niet te lang mee moeten wachten. Dat zou allemaal orde komen lieten hij en zijn vrouw ons weten. Ondertussen had zich iemand anders gemeld die ook wel ons gras zou willen hebben, maar Mircea liet diegene weten dat wij dat al aan iemand anders hadden beloofd. Het heeft werkelijk weken geduurd voordat de buurman eindelijk, met lange tanden begon te zeisen. Veelvuldig hebben wij aan onze buurvrouw gevraagd wanneer hij eraan zou beginnen en of hij het überhaupt nog wel zou doen. 'Ja, liet ze ons dan weten, hij gaat het zeker nog doen. Maak je niet druk!'
Het einde van het liedje is dat hij een heel klein gedeelte van het terrein heeft gemaaid en dat hij het gras eigenlijk al niet eens meer wilde hebben. Doordat hij te lang had gewacht met zeisen was het kennelijk te oud en te uitgedroogd geworden. Het gras blijft niet voor eeuwig lekker sappig en zeker niet nu het zo lang al niet meer heeft geregend!
Uiteindelijk heeft Mircea zelf het hele terrein mogen maaien waar hij natuurlijk helemaal geen tijd voor had. Op een avond stond hij tot hij bijna niets meer kon zien te maaien. Daar heeft hij de buurvrouw wel op aangesproken. De buurman, waar Mircea best een goed contact mee had, hebben wij helemaal niet meer gezien. Die is volgens onze buurvrouw "Rusine", wat 'schamen' betekent!
Dit voorval maakte de sfeer er natuurlijk tussen ons en onze hulp niet gezelliger op, maar goed, zoals dat hier vaak gaat, wij zijn een weekje verder en zij doet alsof er niets gebeurt is! Wij gaan gewoon op de oude voet verder!

Afgelopen weekend hebben wij een dagje onze zinnen verzet en een prachtige wandeling gemaakt in de Muntii Bugeci (Bugeci Bergen) op zo'n uurtje rijden van ons huis.

'Crucea Eroilor Neamului' in Busteni

Uitzicht op het bergdorp Sinaia, Prahova

Deze had ik in de winkel. Een plaatje!