Blog over een Nederlands gezin in Roemenië

Wij wonen alweer ruim drie jaar hier in Roemenië en al hebben wij in ons huis zeeën van ruimte, in vergelijking met waar wij eerst in Amsterdam woonden, wij hebben nog niet voor ieder een aparte slaapkamer. Wij slapen nog steeds op één slaapkamer met zijn vieren. Nu gaat dat prima, maar natuurlijk willen de kinderen hun eigen plekje. Zeker Alina zou dat heel graag willen. In de woonkamer hebben de kinderen wel allebei een hoek voor hunzelf. Gabi heeft een hoek waar al zijn speelgoed staat uitgestald (af en toe strijd om het opruimen!) en Alina heeft een hoek waar ze een bureautje heeft met haar spulletjes. Omdat wij toch veel buiten bezig zijn, hebben ze toch wel hun eigen plek. Maar echt een eigen slaapkamer zou fijn zijn, maar ja, wij kunnen niet alles tegelijkertijd aanpakken. Deze zouden hier op de eerste etage gebouwd moeten worden. De kassen hebben gewoon voorrang. Die moeten in orde zijn. Daar verdienen wij onze boterham mee. De muren van onze huidige slaapkamer zagen e

Het is alweer even geleden dat ik van mij heb laten horen op mijn blog. Wij hebben het maar druk gehad met de lelies (knippen, inpakken, verkopen). De maand juli was een razend drukke en toch best wel een stressvolle maand. De lelies waren klaar en moesten geknipt, ingepakt en verkocht worden. Gelukkig kregen wij hulp van een jong stel dat hier iets verderop woont. Zij boden aan om ons te helpen met bloemen verkopen. Die vrouw kende ik al wel. Zij is de moeder van een jongetje waar Gabriel wel vaker mee speelt. Zo gebeurde het dat Mircea, mijn schoonmoeder en het jonge stel naar Boekarest reden, met twee auto's, om daar op de markt de lelies te verkopen. Die bloemenmarkt is eigenlijk niets anders dan een hele lange straat waar allerlei kwekers en bloemenhandelaren op een rijtje zitten te verkopen en  te handelen, 24/7. De kopers van onze bloemen zijn dus veelal de handelaren die daar zo ongeveer op die markt wonen, en verder eigenaren van bloemenwinkels. Een blik geworpen op