Wel en wee

Na een weekje op familie en vrienden bezoek in België en Nederland keerden wij weer huiswaarts. Het hele weekend bij thuiskomst was Alina ontroostbaar dat ze weer thuis was. Papa zien was even leuk. Alleen haar telefoontje gaf haar troost. 'What's Appen' met haar vriendinnen in het verre Nederland en veel 'Klokhuis' kijken op Uitzending Gemist. Oh, wat mistte ze de gezelligheid van daarginder! De drukte, de aandacht van iedereen, het tutten met vriendinnen, het fietsen naar de winkels haar vriendinnen. Ze heeft zelfs alleen met haar vriendin Miep een theetje gedronken en een appeltaartje gegeten in een cafeetje in het Amsterdamse Westerpark! Zelfstandig zijn.

Hier moet alles met de auto als je ergens heen wil en dan moet je moeder mee! Naar school met de auto, boodschappen doen met de auto, naar vertier met de auto! Niets is hier naast de deur.

Wij hebben de tuin, de dieren, de ruimte en de rust. Dat hebben wij naast de deur, maar daar vindt ze niets aan. Ze wil reuring, drukte! Het is echt een stadsmeisje.

Gabriel zit heel anders in elkaar. Die had geen dikke tranen toen wij terugkeerden. Hij vond het allemaal wel weer best hier. Spelen met zijn Playmobil op zijn eigen kleedje in zijn speelhoek.

Heimwee steekt zo af en toe steekt de kop op bij Alina. 'In Nederland was het toch allemaal leuker, het huis was mooier, ik had daar vriendinnetjes. 'Waarom moesten jullie nou zo nodig hier naartoe verhuizen', is een veelgehoorde zin? Eigenlijk heeft ze ergens ook wel gelijk. Zij heeft er niet om gevraagd om naar Roemenië te verhuizen. Zij zat in Amsterdam prima op haar plek.

Gabriel klaagt wel eens dat hij de school toch niet leuk vindt en laatst zij hij dat hij geen vriendjes heeft. Toch weet ik niet zeker of dat zo is. Hij gaat eigenlijk nooit met tegenzin naar school en hij komt er best vrolijk vandaan vol met verhalen. Wel liet de juf aan Mircea tijdens een ouderavond weten dat hij wat verlegen en stilletjes is in de klas. Dit ontkent hij trouwens ten zeerste.

Hij had wel een vriendje hier in het dorp, maar die is niet zo lang geleden met zijn moeder naar een ander dorp verhuisd. Toch zie ik thuis een vrolijk en geestig mannetje dat hier wel op zijn plek lijkt. Hij was natuurlijk nog wel heel erg klein toen we vertrokken uit Nederland.

Soms voel ik me daar wel eens schuldig over. Eens in de zoveel tijd overvalt mij wel eens een gevoel van heb ik er wel goed aan gedaan om hier te komen. Hebben wij ze veel afgenomen vanuit Nederland alleen omdat wij zo nodig hierheen moesten komen?

De manier hoe zaken hier soms gaan, bijvoorbeeld hoe dingen geregeld worden op de school van de kinderen, het slechte onderhoud van bijvoorbeeld de wegen is, het rondslingerende vuilnis. Gewoon het slechte onderhoud van de openbare ruimte. Ik weet het, ik moet niet teveel met een Nederlandse bril naar dingen kijken, maar soms kan ik het niet helpen en doe ik dat toch!

De kinderen zijn inderdaad vaak op zichzelf aangewezen, maar is dat echt zo erg? Als ik ze vanmiddag zo lekker zie spelen met elkaar en meteen naar buiten hollen en een sneeuwpop beginnen te maken van drie sneeuwvlokken(!), zou dat dan niet genoeg zijn? Ontneem ik ze dan iets?

Toch zie ik gelukkig ook vaak de voordelen van het hier wonen. Een verrijking zelfs. Ook voor hun. Neem alleen al het feit dat ze twee talen vloeiend spreken. Wat een pre voor hun toekomst! De ruimte en de vrijheid die ze hier toch hebben. De nabijheid van ons. Wij zijn druk bezig, maar wij zijn er wel voor ze. We eten altijd samen. Afgelopen week twee keer nog buiten kunnen eten omdat het hier zo'n 20 graden was! Vanmorgen was er sneeuw (is gelukkig alweer weg) en een ijzige temperatuur!

Het bekend zijn met de natuur, met de beesten, met een andere cultuur, andere gewoonten. Gelukkig dat we wel de stad in de buurt hebben. Dan kunnen we daar af en toe heen om even het stadse leven in ons op te nemen!

'Het gras is altijd groener...' is misschien een cliché, maar soms wel waar. Doordat wij altijd aan het werk zijn en dat het werk hier nooit ophoudt verlang ik stiekem wel eens terug aan die tijd dat je gewoon om vijf uur je jas pakte en het kantoor verliet, op je fietsje stapte, boodschapjes bij de AH deed en naar huis ging een rustig avondje tegemoet. Hier is dat toch anders. Je gaat hier door totdat het donker wordt (gelukkig is dat nu iets eerder in verband met de wintertijd). Het is soms best zwaar en vermoeiend. Soms ben ik wel eens geneigd te vergeten dat dat Nederlandse leven juist de reden is geweest om wél die stap te zetten naar het leven hier.

Afgelopen weekend had Alina een verjaardagsfeestje. Ze kwam helemaal in extase weer terug. Oh, wat was dat gezellig geweest. Ze hadden 'Vocea Romaniei' gespeeld (The Voice, ja ook hier!) en gewoon plezier gemaakt. Zelf een nieuw meisje leren kennen waarmee ze nu voortdurend zit te 'Whatsappen'! Dan merk ik toch dat ik daar zelf stiekem heel blij van word. Blij voor haar.

Ach, het zijn toch mijn oogappeltjes! Hun doen en laten laat mij natuurlijk niet onberoerd.

Ondertussen gaan we gewoon door met ons werk hier. Er is genoeg te doen de aankomende weken. De hyacintenbollen zijn net geplant en er moet begin januari een CV met watertank geplaatst worden in de binnenkas van onze grote kas. Dit om de hyacintenbollen eerder in de bloei te laten trekken. Voor 1 en 8 maart moeten ze klaar zijn voor de verkoop.

Voor ons allemaal druk, maar helemaal voor Mircea, die toch het meest van ons allemaal zijn best doet om het verblijf hier tot een succes te maken. Zo hard als hij werk! En dat al ruim drie jaar lang, dag in dag uit! Chapeau!

Aankomst in België, ze hadden er zin in!