Terug bij af......

Zo zou ook onze Peppie maandag de 15e september terug naar school gaan. Peppie is al zeventien, maar hij kan nog niet goed lezen en schrijven. Ik begreep dat hij pas een jaar of drie naar school gaat.  Daarvoor ging hij gewoon nooit. Vreemd, maar het komt hier zeker nog voor.
Hij gaat niet naar een reguliere school, maar krijgt een paar uurtjes per dag apart les van een lerares. Hij liet hij ons weten dat hij met de juf moest gaan praten over zijn lesrooster. Hij zou twee of drie dagen per week naar school moeten. De rest van de tijd zou hij graag bij ons willen blijven werken.
'Het zou geen problemen met haar opleveren', verzekerde hij ons. Zij was een heel relaxte juf. Zelfs op zondag wilde Peppi wel komen werken. Dat viel natuurlijk even te bezien. Wellicht een keertje, maar dat zou geen schering en inslag moeten zijn. Wij willen op zondag misschien ook eens beetje rust en wellicht wat anders doen dan alleen maar met onze handen in de aarde!
Wij waren natuurlijk blij met zijn enthousiasme dat hij bij ons zou willen blijven, en eerlijk is eerlijk, het is wel heel fijn om een extra paar handen te hebben. Zeker iemand die zware werkzaamheden kan verrichten.

De maandag dat de scholen weer begonnen zou hij ons laten weten wat de uitkomst was van het gesprek met zijn lerares. Of zij ermee akkoord zou gaan dat hij twee of drie dagen les zou krijgen. Geen bericht die dag. We wachtten het nog even af.
Dinsdag belde Mircea zijn moeder (Peppi woont namelijk in dezelfde straat waar Mircea's moeder woont) of zij niet even naar Peppi wilde gaan omdat wij nog niets van hem hadden vernomen. Je moet weten dat Peppi de hele tijd niet mobiel bereikbaar was. Het contact moest voortdurend gaan via mijn schoonmoeder! Nu had hij eindelijk een mobile telefoon gekocht, maar nam deze nu steeds niet op. Dat zegt eigenlijk al wel genoeg. Peppi's oma, waar hij bij woont, wist de hele tijd niet waar hij uithing. Ze had hem niet gezien. Nu moet je weten dat ze in een piepklein huisje met drie kamers wonen met een heel klein tuintje er omheen!
Woensdag probeerde we weer eens contact te krijgen. Weer geen teken van leven.
Uiteindelijk kwam donderdagavond, via mijn schoonmoeder, het verlossende woord. Hij kon geen vrij krijgen van zijn juf en hij kon helemaal niet meer bij ons kon komen werken. Ook niet in het weekend.

Nou, daar zit je dan. Wederom een illusie armer! Gek word je ervan. Waarom belt die jongen zelf niet even en legt de situatie uit.
Nee, hier laten ze gewoon niets meer horen en hopen zo dat het vanzelf wel overwaait. Dat wij er niet meer achteraan zullen gaan.

Mircea was hier niet verbaasd over. Hij was wel teleurgesteld. Hij had echt het gevoel dat Peppi anders was. Dat hij wel serieus was. Hij kwam per slot van rekening elke ochtend voor dag en dauw met de bus uit Ploiesti zodat hij hier om kwart voor acht bij ons op de stoep stond. Hij werkte hard. Hij bleef niet extra lang plakken nadat hij zijn lunch had gegeten, maar stond meteen weer op om verder aan het werk te gaan.
Ik weet nog dat Mircea hem de eerste werkdag al zei dat als hem iets dwars zat, of als hij ergens mee zat, dat hij dat niet voor zichzelf moest houden, maar dat hij dat meteen moest zeggen. Dat het prettig werken is als je eerlijk tegen elkaar bent en dat je beiden weet waar je aan toe bent.

Je kunt alleen maar gissen naar de reden dat hij hier niet meer wil komen werken, maar de reden dat hij van de lerares niet alleen maar drie dagen naar school kan, dat gaat er bij ons niet in.
Als dat de reden zou zijn, dan bel je meteen die maandagavond op en dan leg je ons het verhaal uit. Dan probeer je ons niet te ontlopen.
We denken dat hij ergens anders misschien als dagloner meer geld kan verdienen.
Prima, maar zeg dat dan eerlijk!

Dit hebben we afgelopen april ook al meegemaakt met Coco. Tevens een jongen uit Ploiesti. Coco kwam op een gegeven moment gewoon niet meer opdagen.
Dan probeerde je hem nog te bellen, maar dan nam hij gewoon niet op. Dat is raar want Coco was namelijk de hele dag met zijn telefoon bezig. Hij nam nooit níet op als hij gebeld werd. Wel dus als hij ons telefoonnummer herkende!

We hebben ook nog een week lang de hulp van een moeder van een jongetje uit Gabriels klas gehad. Zij zou ons komen helpen met het wieden van onkruid. Ik vond haar een beetje een zielige vrouw, ze vertelde dat ze zich erg eenzaam voelde. Ik vroeg of ze tijdens de schooltijd van de kinderen ons zou willen helpen in de tuin met het wieden van het onkruid. Tegen betaling uiteraard. Dat vond ze een reuze leuk idee. Dan had ze wat te doen en ze had wat sociaal contact. Ze was de eerst dag zeer enthousiast. Daarna was het alleen maar kreunen en steunen. Dat ze zoveel spierpijn had, ze had slecht geslapen, ze had het zo moeilijk. Daar zijn we zelf mee gestopt. Deze vrouw kon ik niet aan!

Nu maar hopen dat we nog iemand kunnen vinden die ons kan helpen met het vullen van 10 duizend bloempotjes en het rooien van de leliebollen! We gaan gewoon weer vrolijk op zoek nar iemand! Dit zou dan gelukkig alleen maar een klus voor een korte periode zijn, want we hebben nu gezien, iemand langer aan je te binden is hier (bijna) onmogelijk!




Reacties

  1. Ha Lief, ojojoj inderdaad jammer. Wel mooi stuk, heel leuk geschreven. Dikke kus

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen en geel!

Roemeens Pasen

Ik doe het niet meer!